Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Σημαντικότερο από όλα πως δεν θρηνήσαμε θανάτους ανθρώπων, και αυτό είναι επιτυχία. Είχαμε όμως την εκατόμβη σε άγνωστο πλήθος αθώων πλασμάτων, άγριων και ήμερων.
Τα δύστυχα σκυλιά που κάηκαν ζωντανά σε καταφύγιο, τα αγαπημένα άλογα που αναγκάστηκαν οι ιππικοί όμιλοι της Βαρυμπόμπης να αφήσουν ελεύθερα, για να μην καούν εγκλωβισμένα μέσα στους στάβλους, και περιφέρονταν πανικόβλητα, ήταν από τις φοβερές συνέπειες. Και δεν ξέρουμε πόσα από τα άγρια ζώα και πτηνά της πλούσιας πανίδας της περιοχής έγιναν παρανάλωμα. Η ζημία είναι μεγάλη, όμως τουλάχιστον δεν ζήσαμε την απίστευτη τραγωδία που έγινε στο Μάτι, για την οποία ακόμη οι υπεύθυνοι δεν υπέστησαν την παραμικρή συνέπεια, αντί να μπουν μόνοι τους σε έναν λάκκο για πάντα.
Από δω και πέρα όμως; Δέον γενέσθαι η καταγραφή και η αποκατάσταση των ζημιών, η διαφύλαξη και η αναδάσωση, επιτέλους ΟΧΙ με πεύκα, όχι με ζωντανές εμπρηστικές βόμβες αλλά κυρίως με βελανιδιές κ.λπ., υλοποιώντας την πρόταση από το 2009 του κ. Βαγγέλη Ευθυμίου, που είχε υιοθετηθεί και από την Πανελλήνια Ένωση Δασολόγων. Υπό την καθοδήγηση των αρμοδίων, με δωρεές όποιων εκ των πλουσίων έχουν κοινωνική συνείδηση και την εθελοντική συμμετοχή όλων μας. Σχολεία, Στρατός, οι πάντες, στο Λεκανοπέδιο, να επαναφυτέψουμε κάθε σπιθαμή που κάηκε, όχι όμως με την ανόητη ευκολία του πεύκου, χωρίς κεντρικό σχεδιασμό.
Καθένας μας να αφιερώσει εθελοντικά χρόνο και υπό την εποπτεία των αρμοδίων να αποκαταστήσουμε το αρχαίο ελληνικό δάσος με τα ενδημικά είδη του, κυρίως τη βελανιδιά, που δεν καίγονται σαν λαμπάδες, όπως η επικίνδυνη χαλέπιος πεύκη, και με το πλούσιο ριζικό τους σύστημα αποθηκεύουν νερό, εμπλουτίζουν το χώμα, σταματούν την ερημοποίηση, αλλάζουν το κλίμα. Καθένας μας να φυτέψει τουλάχιστον 10 τέτοια δέντρα στη Βαρυμπόμπη, στην Πάρνηθα, παντού, ακόμη και στα βουνά γύρω από την Αττική που έχουν μείνει έτσι δεκαετίες. Ας αντιδράσουμε θετικά, ενωμένα και με σχέδιο αποκατάστασης της πολύτιμης παραδοσιακής φυσικής χλωρίδας μας, που θα προστατεύσει και την πανίδα μας. Όχι άλλα πεύκα, μελλοντικές δασικές μολότοφ. Εμείς πρώτοι και θα φέρουμε και τη δική μας τσάπα, καθότι δεν καταγόμεθα από ντιλεντάντηδες με κρινένια δάχτυλα. Και σε όσους έχουν ευαίσθητα χέρια, καλό θα τους κάνει.
Αυτή η τελευταία καταστροφή ας γίνει αφορμή περισυλλογής και ενωτικής κινητοποίησης με την εθελοντική συμμετοχή καθενός, καθεμίας από μας. Να αφιερώσουμε χρόνο, κόπο και ιδρώτα και όσο χρήμα δύναται ο καθείς. Και το παράδειγμα να το δώσουν πρώτοι ΟΛΟΙ οι πολιτικοί αρχηγοί, την ίδια μέρα, στο ίδιο σημείο όλοι μαζί, δίπλα δίπλα, να φυτέψουν από μερικά δέντρα. Αντί να ανταλλάξουμε κατηγορίες, να κάνουμε από μερικές πράξεις: να φυτέψουμε δέντρα και θάμνους του αρχαίου ελληνικού δάσους. Και να ξεκινήσει με αυτό μια πανστρατιά όλων των σχολείων, όλων των γειτονιών, όλων των κλαδικών σωματείων. Να φυτέψουμε με σχέδιο και οργάνωση, ο καθένας μας, όσο περισσότερα τέτοια δέντρα και θάμνους μπορεί, τουλάχιστον 10, και να τα «υιοθετήσουμε», να τα φροντίζουμε, να τα νοιαστούμε για το υπόλοιπο του βίου μας.
Να αποκαταστήσουμε την πανάρχαιη χλωρίδα μας. Και αφού τα φυτέψουμε να τα φυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού, να μην τα φάνε τα γιδοπρόβατα, να μην ξεφυτρώσουν αυθαίρετα πάνω τους ή δίπλα τους.
Ας αντιδράσουμε μια φορά ενωτικά, με θετική δράση και όχι με δηλητηριώδη διχόνοια. Στην ίδια γη πατάμε, μια μέρα θα μας δεχτεί στην αγκαλιά της, τον ίδιο αέρα αναπνέουμε και το ίδιο πολύτιμη για τον καθένα μας η δροσερή σκιά των δέντρων μας, κάθε γουλιά δροσερό νερό από τις πηγές μας.
Το Τατόι και την ευρύτερη περιοχή το έχω γυρίσει όλο με το άλογό μου, τον Fadengo, που είδα το βλέμμα του να σβήνει πριν από τρία χρόνια, αφήνοντάς μου όμως πολύτιμες αναμνήσεις και εμπειρίες, άλλοτε οι δυο μας και άλλοτε με αγαπημένους φίλους. Ατέλειωτες ωραίες βόλτες στα Βασιλικά Κτήματα και στην υπόλοιπη περιοχή της Βαρυμπόμπης και των υπωρειών της Πάρνηθας, σε έναν μικρό παράδεισο, στον μεγαλύτερο πνεύμονα της Αττικής, που διασώθηκε από την ανθρώπινη αδηφαγία χάρις στον μακροχρόνιο δικαστικό αγώνα, στον οποίον, αρέσει δεν αρέσει, η βασιλική οικογένεια είχε δίκιο. Συχνά συναντούσαμε ελάφια, ζαρκάδια, άγρια πουλιά και μια μοναδική φύση που δεν μόλυνε η ανθρώπινη υπερεκμετάλλευση.
Εάν δεν υπήρχε η δικαστική εκκρεμότητα, αυτό το υπέροχο μέρος θα το είχε καταπιεί το τσιμέντο και οι νεορωμέικες παρεμβάσεις. Δεν χάθηκε όλος αυτός ο παράδεισος και ό,τι καταστράφηκε μπορεί να αποκατασταθεί και να γίνει καλύτερο, η φύση του πλουσιότερη και αντιπυρικά ασφαλέστερο, στερώντας από τη φωτιά το βασικότερο: την εύκολη υπερεύφλεκτη πρώτη ύλη, τα πεύκα.
Οι βελανιδιές μεγαλώνουν αργά, αλλά είναι μια σίγουρη και ασφαλής «επένδυση». Κάτι ήξερε η φύση που είχε γεμίσει όχι μόνον την ηπειρωτική Ελλάδα αλλά και τα νησιά με τα διάφορα είδη τους.
Μια φορά επιτέλους ας μην υποκύψουμε στην ευκολία, στην τεμπελιά, στο εφήμερο και στην ανοργανωσιά, ας σκεφτούμε με αιώνες και με το μέλλον των παιδιών μας και των απογόνων τους. Για μας η σκιά και η δροσιά τους θα είναι μικρή, για τα παιδιά μας πλούσια και για τα εγγόνια μας αμύθητη αξία. Ας καταταγούμε εθελοντές σε έναν αγώνα ενότητας και ζωής. Αξίζει στην Πατρίδα, αξίζει σε μας όλους…
*Δικηγόρος, πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, εταίρου του συνασπισμού ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ,
www.neadexia.gr
