Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
H αυστηροποίηση του Ποινικού Κώδικα, που ανακοίνωσε ο υπουργός Δικαιοσύνης Κώστας Τσιάρας, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, όχι όμως αρκετά τολμηρή.
Το έγκλημα πλέον συμφέρει τον επαγγελματία κακοποιό, η συνεχής ροπή προς ελάφρυνση των ποινών έχει αποτύχει, αφού πλέον δεν υπάρχει ο φόβος της αυστηρής τιμωρίας. Θα μιλήσω ευθέως και όποιος σοκάρεται να σταματήσει τώρα την ανάγνωση. Για ποιον λόγο ένας σαδιστής βιαστής και φονιάς, ένας βιαστής παιδιών, ένας αμετανόητος τρομοκράτης να βγει από τη φυλακή;
Αφού δεν μπορούμε να στήσουμε στον τοίχο (ελλοχεύει πάντα η μικρή πιθανότητα της δικαστικής πλάνης – το σπαρακτικό «μανούλα μου, είμαι αθώος» μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα του δυστυχούς Παγκρατίδη, που φαίνεται ότι μάλλον ήταν αθώος, πάντα θα στοιχειώνει κάθε δίκαιη ψυχή) τον επικίνδυνο εγκληματία, τον κοινωνικό λύκο που βιάζει, σκοτώνει, οφείλουμε να τον εξουδετερώσουμε διά παντός. Τα ισόβια να είναι ισόβια στα ειδεχθή εγκλήματα, π.χ. κατά της γενετήσιας αξιοπρέπειας, κατά ανηλίκων, στους ομαδικούς βιασμούς, στους εμπρησμούς, όταν μάλιστα οδηγούν σε θάνατο, όταν σκοτώνεις εν ψυχρώ ως τρομοκράτης, και δη παραμένεις αμετανόητος.
Στην τελευταία περίπτωση, στις εγκληματικές οργανώσεις, να σπάνε τα ισόβια και να δικαιούσαι άδειες μόνο όταν αποδεδειγμένα -να το λέει η απόφαση- έχεις συνεργαστεί, έχεις βοηθήσει στην εξάρθρωση, έχεις κάνεις πράξεις έμπρακτης μετάνοιας. Εάν θες να παριστάνεις τον θεωρητικό της βίας, τον «ήρωα» που πυροβολεί πισώπλατα, αμετανόητος, δικαίωμά σου, αλλά θα κάτσεις μέσα για πάντα. Ούτε άδειες ούτε υφ’ όρον απόλυση σε καταδίκους για τέτοιες πράξεις. Οταν βιάζεις και σκοτώνεις παιδιά θα ξέρεις πως από τη φυλακή θα σε βγάλουν οι τέσσερις στην κάσα για μία και μόνη «άδεια», για την τελευταία βόλτα στην οδό Αναπαύσεως.
Τόλμησε πολύ γνωστός δημοσιογράφος να μου πει πως αυτή η θέση είναι «ακραία». Σοβαρά; Υπάρχει τίποτα πιο ακραίο από το να θάβουν οι γονείς το βιασμένο και δολοφονημένο σπλάχνο τους, και ο φονιάς και βιαστής παιδεραστής να κόβει βόλτες σε λίγα χρόνια ελεύθερος; Πρέπει να πεθάνει στη φυλακή.
Επίσης, θα ήταν χρήσιμη μια έρευνα για το πόσοι είναι υπότροποι εγκληματίες, π.χ., στις κλοπές και τις ληστείες – θα είχε ενδιαφέρον για να καθορίσουμε τη στάση του νομοθέτη και τη στόχευση της καταστολής. Υπάρχουν κακοποιοί που έχουν συλληφθεί και καταδικαστεί δεκάδες φορές, π.χ. για πλημμεληματικές κλοπές, λεηλάτες της περιουσίας των απλών ανθρώπων – ειδικά διάφοροι «ευπαθείς» που, σαν αρπακτικά, περιφέρονται σε γειτονιές και χωριά και κατακλέβουν τους πολίτες, με θύματα κυρίως τους πιο αδύναμους, μπουκάροντας στα σπίτια, ακόμη και μέρα μεσημέρι, για μετρητά και τιμαλφή, για ό,τι χωράει στην τσέπη.
Αν μελετήσουμε τα στατιστικά στοιχεία ή απλά μιλήσουμε με μάχιμους αστυνομικούς, δικαστές, δικηγόρους, θα καταλήξουμε στα ίδια συμπεράσματα που κατέληξαν κάποτε και ο Τζουλιάνι και οι συνεργάτες του, πως η πλειονότητα των κακοποιών, π.χ. στις κλοπές, είναι υπότροποι. Είναι επαγγελματίες. Εκεί αντιμετωπίστηκε με την Πολιτική Μηδενικής Ανοχής, το λεγόμενο «Three strikes out», και η Νέα Υόρκη έγινε ασφαλής πόλη. Αυτό θα κάνουμε κι εμείς, αυτό θα προτείνουμε νομοθετικά. Τουτέστιν, μπούκαρε ο «τσικουλάτα τσικιτά» ή οποιοσδήποτε μία φορά, έκλεψε τις οικονομίες και τα λίγα τιμαλφή ενός ζευγαριού συνταξιούχων και τους έκανε και ζημιά σε πόρτες και παράθυρα μερικές φορές μεγαλύτερη και από την αξία των κλοπιμαίων; Την πρώτη φορά θα δικαστεί με τα ενδεχόμενα ελαφρυντικά του, χωρίς όμως αναστολή, θα πάει φυλακή, αλλά για λίγο, προς σωφρονισμό.
Τη δεύτερη φορά που θα λεηλατήσει σπίτι πολίτη θα τιμωρηθεί αυστηρότερα και θα περάσει πολύ περισσότερο καιρό πίσω από τα σίδερα. Οταν βγει, μετά την έκτιση της δεύτερης ποινής, εάν ξαναπέσει σαν λύκος πάνω στον ιδρώτα και τον κόπο των πολιτών, οφείλει η Πολιτεία να τον συντρίψει. Θα τον κλείσουμε μέσα και θα πετάξουμε το κλειδί. Η ατιμωρησία των πλημμελημάτων έχει κάνει τη ζωή των πολιτών σε πολλές πόλεις και στην ύπαιθρο αφόρητη. Είναι κανονική αρπαγή και λεηλασία από ημεδαπούς, αλλοδαπούς, πολυχαϊδεμένους και επιδοτούμενους «ευπαθείς». Το δικαίωμα των πολιτών στην ιδιοκτησία έχει καταλυθεί. Έχουν «συνιδιοκτήτες» διάφορους κατσαπλιάδες, οι οποίοι εισβάλλουν στην περιουσία τους, κατά κανόνα προϊόν μόχθου, ενίοτε και με χρήση βίας, που κάνει την πράξη κακούργημα. Θύματα είναι οι πολλοί, που δεν έχουν φρουρά, θωρακισμένες πόρτες και παράθυρα, πανάκριβα συστήματα ασφαλείας.
Το έγκλημα αυτού του τύπου είναι ταξικό: Χτυπάει κυρίως τους φτωχούς, τους αδυνάμους, και οι αριστερές ιδεοληψίες προστατεύουν τους κακοποιούς με τα νομοθετικά χάδια. Αυτή η κατάσταση της ασύδοτης και ατιμώρητης εγκληματικότητας αποτελεί έναν ζόφο, μια δυστοπία, αλλά και συνταγματική έκπτωση, αφού η Πολιτεία αρνείται να παράσχει στους πολίτες το πρώτιστο δικαίωμά τους και να εκτελέσει ευόρκως διά των λειτουργών της το πρώτο καθήκον της έναντι του λαού: την ασφάλεια. Ασφαλή σύνορα, ασφαλή σπίτια, ασφαλείς δημόσιοι χώροι. Αυτός είναι ο ορισμός του βασικότερου καθήκοντος του κράτους.
Αυτός ο ζόφος πρέπει να τελειώσει, να συντριβούν οι κακοποιοί με καταστολή και δρακόντειες ποινές για τους υπότροπους, οι οποίοι, αφού δεν σωφρονίζονται, πρέπει να εξουδετερωθούν. Αυτό είναι πολιτική δέσμευσή μας πως στην επόμενη Βουλή θα είναι από τις πρώτες προτάσεις Νόμου που θα καταθέσουμε, για να συνθλίψουμε την ανομία και την ατιμωρησία, οι οποίες μηδενίζουν την ποιότητα ζωής των πολιτών και τους εμποδίζουν να ασκήσουν οποιαδήποτε άλλα δικαιώματά τους και δημιουργικές δράσεις. Μόνον έτσι, χωρίς τα θολά γυαλιά και τον πνευματικό και πολιτικό ευνουχισμό της «πολιτικής ορθότητας», με ατσάλινο χέρι.
