Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Το Έθνος είναι ενιαίο και μπορεί, αν είναι άξιοι, να έχει βουλευτές, υπουργούς, πρωθυπουργούς, Προέδρους Δημοκρατίας από την Παλιά Ελλάδα, τη Β. Ηπειρο, τη Μακεδονία, την Πόλη, την Κύπρο, από την απέραντη Διασπορά των μεταναστών μας.
Από τη Χειμάρρα ως το ακρωτήριο του Αποστόλου Ανδρέα στην κατεχόμενη Καρπασία, από το Μοναστήρι -όπου, π.χ., ο Δικηγορικός Σύλλογος είναι γεμάτος από Ελληνες δικηγόρους, κομμάτι των 200.000 αδελφών μας που «ξέχασε» ο Τσίπρας στις Πρέσπες– ως την Αλεξάνδρεια και από την Αθήνα ως τη Νέα Υόρκη, το Σικάγο, την Οτάβα, τη Στουτγάρδη, το Μπουένος Αϊρες, το Γιοχάνεσμπουργκ, τον Καύκασο, την Κριμαία, την Ωκεανία, παντού, ο Ελληνισμός έχει κοινότητες και εφεδρείες.
Οι Έλληνες, π.χ., θα ήταν υπερήφανοι εάν είχε ηγηθεί από την Αθήνα όλου του Έθνους ως Πρωθυπουργός ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Μια πολύ αρνητική συνέπεια της -ως τώρα- μη επίτευξης της Ενωσης, εκτός του ότι εκείνοι ή εμείς εξακολουθούμε να οδηγούμε σε λάθος μεριά του δρόμου, είναι πως στερούμαστε αμφότεροι, Ελλαδίτες και Κύπριοι Ελληνες, τη δυνατότητα να επιλέγουμε με την ψήφο μας ο ένας τον άλλον. Ο Νομός Κύπρου θα εισέφερε πολύτιμους βουλευτές, υπουργούς και πιθανότατα προσωπικότητες μεγάλου βεληνεκούς για την κορυφή της Πολιτείας, όπως και όλα τα κομμάτια του Έθνους – η κοινή πολιτική μας ζωή θα ήταν πιο ενδιαφέρουσα.
Τώρα χρειάζονται ΦΕΚ και ειδικές διαδικασίες. Κάποτε, το 1909, ο Στρατός μας έφερε από την Κρήτη τον Βενιζέλο. Ο Βενιζέλος, όμως, ή κάποιο σωματείο του, ΜΚΟ κ.λπ., ουδέποτε χρηματοδοτήθηκε από την UNOPS για να προμοτάρει την Ανανική αντίληψη περί συνύπαρξης με τους Τούρκους σε ένα κράτος, όπου η μειοψηφία θα κυβερνούσε και η πλειοψηφία θα πλήρωνε, όπου θα υπήρχαν πολίτες τουλάχιστον τεσσάρων διαβαθμίσεων δικαιωμάτων, όπου εμείς τα δίναμε όλα τοις μετρητοίς, καταλύαμε την Κυπριακή Δημοκρατία, διαλύαμε την Εθνική Φρουρά, υποστέλλαμε τα εθνικά μας σύμβολα, αλλά η Τουρκία θα έδινε ό,τι έδινε με δόσεις, στο μέλλον, και οι κατοχικές στρατιωτικές δυνάμεις θα αποχωρούσαν σταδιακά.
Δηλαδή, φέξε μου και γλίστρησα. Εμείς, τα κορόιδα, θα είχαμε τινάξει στον αέρα ό,τι έχτισαν τα αδέρφια μας με κόπο από το 1974 – δεν θα μπορούσαμε να πούμε «συγγνώμη, λάθος, θέλουμε πίσω το κράτος μας, την Αστυνομία μας, την Εθνική Φρουρά, την ελληνική ταυτότητά μας και τα σύμβολά της». Ο κ. Στυλιανίδης αυτό το σχέδιο υποστήριξε με πάθος, πιάνοντας στο στόμα του τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο και το μόρφωμά του, σημιτική αντιγραφή του Ομίλου Πολιτικού Εκσυγχρονισμού, είχε χρηματοδοτηθεί, όπως διάβασα στον Τύπο, με 50.000 ευρώ από την UNOPS για να προωθήσει την ατζέντα της λύσης αυτής της μορφής. Πεταμένα λεφτά, αφού το 76% των Κυπρίων είχε άλλη άποψη και ένστικτο επιβίωσης, και δεν θέλησε να χορέψει έναν θεσμικό χορό του Ζαλόγγου.
Είναι λοιπόν αισχρή και απαράδεκτη η κριτική για την καταγωγή του. Τιμή μας μια μέρα να μας κυβερνήσει κάποιος άξιος αδερφός ή αδερφή μας από την Κύπρο. Πού ξέρετε; Μπορεί να έχει ήδη γεννηθεί, και τώρα να μαθαίνει να γράφει τη λέξη «Ελλάδα», π.χ., στην Παλιά Λευκωσία, στην ελεύθερη επαρχία Αμμοχώστου, στο Λιοπέτρι των Τεσσάρων Ηρώων του Αχυρώνα ή στο Φρέναρος ή κάπου στο Τρόοδος ή στον Πύργο Τηλλυρίας. Αυτού του είδους η κριτική αποκαλύπτει για άλλη μια φορά τη μισελληνική στάση της ελληνικής Αριστεράς και την απέχθειά της προς το Έθνος, τη διαχρονία και την ενότητά του.
Επίσης, είναι εσφαλμένη η κριτική γιατί δεν είναι στέλεχος ή βουλευτής της Ν.Δ. Είναι βέβαιο πως έξω, στην κοινωνία και στον εκτός Εθνικού Κέντρου Ελληνισμό, σίγουρα υπάρχουν πολλοί ικανοί άνθρωποι που δεν πρέπει να αποκλείονται. Είδαμε, άλλωστε, πώς πρόκοψε το κράτος, π.χ., με τη στελέχωση ΔΕΚΟ, θέσεων ειδικών γραμματέων υπουργείων κ.λπ. από αποτυχόντες πολιτευτές του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος και έχουμε δει βουλευτές που έγιναν υπουργοί, τους οποίους αν τους πεις στόκους προσβάλλεις τον στόκο, που είναι χρήσιμος στην οικοδομή. Οπότε, ναι, μπορείς και πρέπει να αναζητάς πρόσωπα και εκτός κομματικού μαντριού για υπεύθυνη και τεχνοκρατική δουλειά.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι πως ο νέος υπουργός Πολιτικής Προστασίας ήταν ως χθες πολίτης της Μικρής Ελλάδας του Νότου. Το πρόβλημα είναι πως ανήκει στους Αποστόλους του Μαρασμού, που προωθούσαν καταστροφικές λύσεις. Ανάν, UNOPS, Σημίτης, ΕΛΙΑΜΕΠ κ.λπ. σκιαγραφούν μια πορεία και μια αντίληψη για τα πράγματα. «Μα» λένε κάποιοι «δεν είναι ΥΠΕΞ, έχει συγκεκριμένη δουλειά, την Πολιτική Προστασία, όχι τη λύση του Κυπριακού».
Δεν είναι έτσι. Μετέχει στο Υπουργικό Συμβούλιο και σίγουρα θεωρεί την προχθεσινή επιλογή του εφαλτήριο για την Προεδρία της Κύπρου. Θυμηθείτε το. Δεν άκουσα, ούτε διάβασα ποτέ αυτοκριτική του για την τότε στάση του, αφού το σφάλλειν ανθρώπινο, αν και κάτι τέτοιο ξεπερνά τα όρια του σφάλματος. Κάθε αληθινός πατριώτης εύχεται όλοι να αποδεικνύονται καλύτεροι και ο Στυλιανίδης να αποδειχθεί εθνωφελής.
Όμως, μαζί με Ντόκους κ.λπ., σαν πολλούς δεν μάζεψε ο Κυριάκος; Και βλέπω το σκυφτό «πνεύμα Σημίτη» να είναι κολλημένο σαν τσίχλα στο παπούτσι πολλών επιλογών της κυβέρνησης. Τα «ψυχοπαίδια» του Σημίτη είναι σαν την κόκα κόλα – πάνε με όλα. Οψόμεθα. Εδώ είμαστε και θα τα ξαναπούμε, πάντα με πνεύμα δικαίου…
*Δικηγόρος, πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, εταίρους του συνασπισμού ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ,
www.neadexia.gr
