Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Η Τουρκία δεν «έχει τα δίκια της» για το Κουρδικό, όπως δήλωσε ο Πρωθυπουργός στη Μαδρίτη, χαρακτηρίζοντας «τρομοκρατία» τον αγώνα του κουρδικού έθνους, του μεγαλύτερου στον κόσμο χωρίς ελεύθερη πατρίδα.
Οι Κούρδοι συνολικά είναι πάνω από δυόμισι Ελλάδες. Το μεγαλύτερο δε μέρος είναι το τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, εκεί ζει ο κορμός του σκλαβωμένου Εθνους του. Ναι, οι Κούρδοι χρησιμοποιήθηκαν εναντίον μας κατά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του Στρατού μας στη Μ. Ασία το 1919-22. Μέρος των τσετών που συμμετείχαν στη Γενοκτονία των Χριστιανών ήταν Κούρδοι.
Ο Πρόεδρος Οτσαλάν, στη γραπτή απολογία του στο ΜΟΔ των Αθηνών, όπου τον εκπροσώπησα διά πληρεξουσίου, αλλά και σε άλλα κείμενά του, έχει απολογηθεί εκ μέρους του Εθνους του, λέγοντας πως χρησιμοποιήθηκε εναντίον άλλων λαών ως όργανο του τουρκικού σοβινισμού. Σήμερα όμως, το 2022, οι Κούρδοι αγωνιστές στην Τουρκία και τη Συρία αγωνίζονται απέναντι στον μεγαλύτερο εχθρό μας. Μεγάλες μονάδες των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, με συνεχείς απώλειες, βρίσκονται απασχολημένες στον μάταιο αγώνα τους κατά του εθνικοαπελευθερωτικού κουρδικού κινήματος. Οι Κούρδοι αγωνιστές είναι τόσο «τρομοκράτες» όσο ήμασταν εμείς το 1821.
Είναι απολύτως κατανοητό πως η σύνοδος του ΝΑΤΟ δεν είναι παρά ένα κυνικό πεδίο συναλλαγής. Η Ελλάδα όμως, μητέρα του Δυτικού Πολιτισμού, οφείλει να είναι μια ηθική δύναμη παντού και πάντα. Δεν έχω την ψευδαίσθηση πως ο Ελληνας Πρωθυπουργός θα έπρεπε να τινάξει τη σύνοδο στον αέρα θέτοντας το ζήτημα της κουρδικής αυτοδιάθεσης. Οταν όμως ερωτήθηκε για το κοινό κείμενο Τουρκίας, Σουηδίας και Φινλανδίας, μπορούσε απλά να μην πει τίποτα περί «τρομοκρατίας».
Στο κάτω κάτω, το έγραψα προχθές, δεν ήμασταν εκεί για ξένα νιτερέσα. Αν στους Σουηδούς και τους Φινλανδούς έφτανε, εμάς μας περισσεύει. Εμείς δεν κάναμε καμιά ταπεινωτική υποχώρηση. Δεν είναι μόνο τα χιλιάδες καμένα χωριά, οι δολοφονημένοι άμαχοι και αιχμάλωτοι, οι στρατιές φυλακισμένων, βασανισμένων, τα εκατομμύρια των καταπιεσμένων. Είναι πρωτίστως τα συμφέροντά μας. Στην ακμή του αντάρτικου τη δεκαετία του 1990 η Στρατιά του Αιγαίου ήταν διαλυμένη, διότι οι μονάδες της έλιωναν στο Κουρδιστάν με απώλειες, που συνεχίζονται και τώρα.
Η μοίρα της ισλαμοφασιστικής Τουρκίας είναι προδιαγεγραμμένη. Δεν μπορεί δεκάδες εκατομμύρια λαό να τους γενοκτονήσει, όπως έκανε με τους Ελληνες, τους Αρμενίους και τους Ασσυρίους. Όλες οι μεγάλες μητροπόλεις της Τουρκίας είναι γεμάτες από τεράστιους συμπαγείς κουρδικούς πληθυσμούς. Μόνο η Πόλη έχει περισσότερους Κούρδους από όσο είναι ο πληθυσμός όλου του λεκανοπεδίου Αττικής. Σε μία τελική τουρκοκουρδική σύγκρουση, όπως μου είχε πει στέλεχος του κινήματος το 1999, το καταπιεσμένο αυτό έθνος έχει στο οπλοστάσιό του ένα πυρηνικό όπλο: μια κουρδική Ιντιφάντα από άκρου εις άκρον στην τουρκική επικράτεια.
Δεν θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα. Προσθέστε σε αυτό τις δυνάμεις των ανταρτών σε πόλεις και ύπαιθρο. Δεν είναι ότι εξαρτάται από εμάς. Είναι μια νομοτέλεια. Δεν μπορούμε να παραβιάσουμε το Διεθνές Δίκαιο και τις συμμαχικές υποχρεώσεις, αλλά δεν χρειάζεται να ευθυγραμμιζόμαστε έστω και λεκτικά με την τουρκική ρητορική στο ζήτημα.
Οι Τούρκοι ήδη βράζουν το στάρι τους, βαθαίνουν κάθε μέρα και βάφουν με αθώο αίμα την άβυσσο που τους χωρίζει από τους καταπιεσμένους Κούρδους. Εμείς δεν έχουμε τα ίδια συμφέροντα με τους συμμάχους μας στο ζήτημα και δεν υποχρεούμαστε να παριστάνουμε την Ιερά Εξέταση χάριν των Τούρκων ισλαμοφασιστών. Ο διαμελισμός της Τουρκίας θα γίνει, θα είναι ο τελευταίος και εμείς πρέπει να είμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Εκεί που είναι το αίμα των αδερφών μας από τον Πόντο, την Ιωνία, την Καππαδοκία, την Κύπρο κι αλλού.
