Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε την απλή αναλογική πήραμε ξεκάθαρη θέση και ήμασταν οι μόνοι που ήμασταν κατά.
Πολύ εξεπλάγησαν, αφού τα μικρά κόμματα τα βολεύει η απλή αναλογική. Δεδομένης της απίθανης περίπτωσης να πάρει οποιοσδήποτε 50% συν μία ψήφο, άρα δεν υπάρχει περίπτωση αυτοδυναμίας, αποκλείονται τα εκβιαστικά διλήμματα και οι ψηφοφόροι θα ψηφίσουν πιο εύκολα μικρά κόμματα. Ξεκάθαρα είπα πως είμαστε υπέρ της ενισχυμένης αναλογικής, διότι μπορεί να μη μας συμφέρει ως κόμμα, συμφέρει όμως την Πατρίδα. Διότι η χώρα πρέπει να κυβερνάται, διότι δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασιών και υποχώρησης του μικροκομματικού συμφέροντος μπροστά στο εθνικό συμφέρον. Οταν βλέπεις την αξιωματική αντιπολίτευση σήμερα να ευθυγραμμίζεται σε σειρά ζητημάτων με τον Ερντογάν και τους δουλεμπόρους – διακινητές, χρειάζεται να το συζητήσουμε για το τι είναι ικανοί να κάνουν, ώστε να επωφεληθούν από την καταστροφή που μπορεί να φέρει η πολιτική αστάθεια;
Είμαστε, λοιπόν, υπέρ των ισχυρών κυβερνήσεων διότι μπορούν να κάνουν τομές, να λύσουν προβλήματα, δεν εκβιάζονται εύκολα και προσφέρουν σταθερότητα στην οικονομία και την κοινωνία και όχι ευκαιρίες στους εχθρούς μας, διότι, ναι, έχουμε εχθρούς. Άλλωστε αν μια κυβέρνηση θέλει να αντιμετωπίσει σοβαρά εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα, να περάσει σοβαρές μεταρρυθμίσεις, οφείλει, ακόμη κι αν έχει απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή, να επιδιώξει με δική της πρωτοβουλία συναινέσεις και συνεργασίες.
Επαναλαμβάνω επίσης το απολύτως λογικό επιχείρημα, πως είναι πολύ πιο φτηνό σε κόστος και πολύ πιο εύκολο για μια ξένη δύναμη ή διαπλεκόμενα συμφέροντα, μέσα σε μια κατάσταση πολιτικής αστάθειας, χωρίς καθαρή πλειοψηφία, να ελέγξουν την εξουσία εξαγοράζοντας ή επηρεάζοντας το μικρό κόμμα. Υπάρχουν τόσες πρόθυμες ψυχές εκεί έξω για χορηγοί. Ο λόγος άλλωστε που ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε την απλή αναλογική ήταν ακριβώς για να έχει τη δυνατότητα να επιστρέψει στην εξουσία, έστω και με εταίρους, διότι ήταν ολοφάνερο πόσο τραυματική ήταν για τον λαό η εμπειρία της διακυβέρνησής του. Το 2015 στην τρίχα γλιτώσαμε το φαλιμέντο και το να μας πετάνε μακαρόνια και ασπιρίνες με αλεξίπτωτα οι Ευρωπαίοι. Τη μυρίστηκε τη δουλειά και ο Τσίπρας και γι’ αυτό άλλωστε έκανε την αλά Ιωάννης Μελισσανίδης κωλοτούμπα. Οχι με τόση χάρη, αλλά πάντως πολύ πιο εντυπωσιακή από τον χρυσό Ολυμπιονίκη μας.
Γι’ αυτό και ο έρπης κόντευε να του φτάσει από την αγωνία ως τον σβέρκο. Ο αστικός μύθος λέει πως ο τότε Γενικός Γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου τού είχε κάνει non paper πως κινδυνεύανε να κάτσουν στο σκαμνί, αν τίναζε τη χώρα στον αέρα με βίαιη και άτακτη έξοδο από το ευρώ. Τα κασκαντεριλίκια με το Νομισματοκοπείο θα έκαναν πιο κωμικοτραγική την κατάσταση και απλά θα είχαμε πολύ χαρτί με υδατογράφημα, για άλλη όμως χρήση από την προβλεπόμενη.
Επίσης, λέγεται πως οι Εξαρχειώτες και Κολωνακιώτες «επαναστάτες» μας φοβόντουσαν, σε περίπτωση άτακτης εξόδου, και ταραχών συνεπεία των ελλείψεων σε είδη πρώτης ανάγκης, πως θα επενέβαινε ο Στρατός. Εν ολίγοις άκουσαν αχνά, από το βάθος της Ιστορίας, τον ήχο από τα πέταλα του αλόγου του Πλαστήρα να ανεβαίνει την οδό Πειραιώς και όποτε η ηγεσία μας το ακούει αυτό, σφίγγουν αυτά που πρέπει να σφίξουν. Έτσι περάσαμε το λούκι των capital controls, φάγαμε στη μάπα κι άλλα μέτρα, και άλλο μνημόνιο, το καλό, το αριστερό, το διπλόφαρδο και οι πάλαι ποτέ αριστεροί επαναστάτες, που θα παίζανε νταούλι και η Ε.Ε. και το ΔΝΤ θα χόρευαν, έτρεχαν να φέρουν πίσω το ξυλάκι που τους πέταγε η Μέρκελ πιο γρήγορα και από καθαρό γερμανικό λυκόσκυλο.
Στο μεταξύ, βεβαίως έδωσαν το «άρατε πύλας» και ορδές λαθρομεταναστών μπούκαραν στη χώρα, από τους οποίους πολλοί πήγαν στην υπόλοιπη Ευρώπη αλλά αρκετοί μας έμειναν αμανάτι, χάρις στις ιδεοληψίες και την κατάπτυστη πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ. Στη συνέχεια, ξοφλώντας παλιό γραμμάτιο στο ΝΟΦ, στον παλιό εταίρο της αριστεράς στην απόπειρα απόσπασης της Μακεδονίας και στην επιβολή σταλινικής δικτατορίας στην Ελλάδα, πήγαν στις Πρέσπες, εκεί όπου έγινε το 1949 το συνέδριο του ΝΟΦ παρουσία του Ζαχαριάδη και, κόντρα στη συντριπτική πλειοψηφία του λαού και μεγαλειωδών κινητοποιήσεων, τις οποίες κατασυκοφάντησαν και προσπάθησαν να καταστείλουν, υπέγραψαν την κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών, εκχωρώντας το όνομα της Μακεδονίας και όχι μόνο.
Ηταν από τους βασικούς λόγους που έχασαν την εξουσία. Η απλή αναλογική, λοιπόν, είναι μια δόλια κληρονομιά της αριστεράς, που δεν εκφράζει ακριβέστερα τη λαϊκή βούληση αλλά, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, τη στρεβλώνει, διότι φέρνει κίνδυνο ακυβερνησίας, εκχωρεί σε λίγους μεγαλύτερη εξουσία από αυτή που τους αναλογεί, δημιουργεί ανοίγματα για διείσδυση άνομων και εχθρικών συμφερόντων και με την αστάθεια που μπορεί να φέρει, δημιουργεί κινδύνους για το Έθνος.
