Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Δεν φταίει η Αστυνομία. Η Αστυνομία μια χαρά μπορεί να κάνει αποτελεσματικά τη δουλειά της, όταν αφήνεται να τελεί απρόσκοπτα την αποστολή της. Δεν φταίει ούτε ο Τάκης Θεοδωρικάκος. Τις κεντρικές πολιτικές αποφάσεις τις παίρνει το Μαξίμου.
Δεν εφαρμόζει δικούς του νόμους και δικές του πολιτικές. Εφαρμόζει τους νόμους που ψηφίζουν αυτοί που ψηφίζετε. Το πρόβλημα ασφάλειας, εγκληματικότητας στη χώρα, έχει βαθιές ρίζες, οι οποίες είναι και ιδεολογικές. Η ιδεολογική και επικοινωνιακή επικυριαρχία της μηδενιστικής και ανθελληνικής αριστεράς έχει καταφέρει να περάσει στον δημόσιο βίο διάφορους παραλογισμούς.
Ο βασικότερος είναι πως η καταστολή του εγκλήματος είναι «δεξιά», «φασιστική», πως πρέπει να πιάνουμε τρυφερά και με κατανόηση το χεράκι κάθε κακοποιού, πως οι ποινές πρέπει να γίνονται ολοένα επιεικέστερες, πως η Αστυνομία δεν είναι η εσωτερική Φρουρά της Δημοκρατίας, αλλά «μπάτσοι – γουρούνια – δολοφόνοι» και φυσικά η νέα μόδα, η καλύτερη, όπου οι νέοι ήρωες είναι πρεζάκηδες, ψευτοευπαθείς επιδοματίες κλέφτες αυτοκινήτων, παρενδυτικοί ΛΟΑΤΚΙ κλεπτομανείς.
Ό,τι περιθωριακό εμπλέκεται στο έγκλημα βρίσκει συμπαράσταση από την αριστερίλα. Αφού απέτυχαν στην οικονομία, το ρίξανε στον δικαιωματισμό, στις μειονότητες, στους παρασάνταλους και περίεργους. Μετά όμως την ακρίβεια, το επόμενο κορυφαίο ζήτημα που υποβαθμίζει τη ζωή των πολιτών είναι η ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, η οποία έχει ως βασική αιτία την ατιμωρησία.
Το έχουμε ξαναπεί – πλέον το έγκλημα συμφέρει. Δεν είναι μόνο τα πιστολίδια μεταξύ κακοποιών, συνήθως εισαγόμενων. Δεν θα κουραστώ να το υπογραμμίζω: Το κύριο πρόβλημα είναι η ατιμωρησία των πλημμελημάτων, τα οποία όμως είναι ο κύριος παράγων υποβάθμισης της ζωής των πολλών, των απλών ανθρώπων. Ιδίως οι κλοπές, οι κλοπές μετάλλων, οι βανδαλισμοί. Μπουκάρουν και κλέβουν ό,τι χωράει στις τσέπες για να την κοπανήσουν γρήγορα, χωρίς να τραβήξουν την προσοχή.
Ξηλώνουν πομόνες, προτομές ηρώων, σίδερα οικοδομής, μετασχηματιστές της ΔΕΗ, σωλήνες, ηλιακούς θερμοσίφωνες, περιφράξεις, σωλήνες άρδευσης, καλώδια του τρένου, οτιδήποτε. Βάφουν οι άνθρωποι το σπίτι τους και μετά το βλέπουν απέξω γεμάτο γκραφίτι, συνθήματα, σκουπίδια που παριστάνουν κάποια αφηρημένη τέχνη, στην ουσία μουντζούρες ή μηδενιστικά σλόγκαν αλητών. Αυτό σημαίνει ζημιά, χρήμα, που δεν το βρίσκει ο μέσος Ελληνας στον δρόμο. Δεν μιλάμε για τους τοίχους δημόσιων κτιρίων. Εκεί ο βανδαλισμός φτάνει σε άλλα επίπεδα. Πρώτα και χειρότερα, τα πανεπιστήμια, οι χαβούζες του αριστερόστροφου φασισμού. Το άλλο σοβαρό ζήτημα είναι η επιείκεια των ποινών στα κακουργήματα – και αναφέρομαι στα ειδεχθή. Δεν υπάρχει πια φόβος για την τιμωρία. Θα ήταν παράλογο να θεσπίσουμε δρακόντειους νόμους, να συντρίψει η πρέσα του κράτους ανελέητα όλους όσοι κάθονται στον πάγκο.
Θα πρέπει να έχουμε επιείκεια για όσους έδειξαν ειλικρινή και έμπρακτη μετάνοια, για όσους προσπάθησαν να αμβλύνουν τις συνέπειες της πράξης τους, για όσους μετανοημένοι συνεργάστηκαν με τις Αρχές και εξιχνιάστηκαν πλήρως εγκλήματα και συνελήφθησαν άλλοι εγκληματίες, για όσους είχαν μη ταπεινά αίτια. Αυτοί και όσοι διαπιστώνουμε πως σωφρονίστηκαν και έχουν αληθινή προοπτική σωφρονισμού θα πρέπει να έχουν άλλη, επιεικέστερη μεταχείριση και να δικαιούνται άδειες.
Ποιος όμως μπορεί να ισχυριστεί στα σοβαρά πως δύναται να σωφρονιστεί και επανενταχθεί στην κοινωνία ένας παιδόφιλος, ένας βιαστής και δολοφόνος παιδιών ή γυναικών; Για ποιον λόγο να παίρνουν άδειες, να αποφυλακίζονται πρόωρα αυτοί οι άνθρωποι; Ενας επαγγελματίας κλέφτης, λεηλάτης της περιουσίας των τίμιων εργαζόμενων πολιτών, που έχει συλληφθεί και καταδικαστεί δεκάδες φορές, που ζει μόνο από αυτό, γιατί πρέπει να κυκλοφορεί ελεύθερος; Σε τι ελπίζουμε;
Στην επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος; Χιλιάδες άνθρωποι θα ζούσαν, θα ήταν υγιείς και η περιουσία τους αλώβητη, αν επιφυλάσσαμε την επιείκεια για όσους τη δικαιούνται και τη δρακόντεια αυστηρότητα, την κυριολεκτική εξουδετέρωση, για όσους τους αξίζει, διαφυλάσσοντας το βασικότερο αγαθό των πολιτών: την ασφάλεια. Η Ε.Ε. πιέζει για ολοένα επιεικέστερους νόμους. Παταγώδης αποτυχία.
Η καταστολή του εγκλήματος δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερή – είναι καθήκον, είναι βασική υποχρέωση της Πολιτείας. Δεν μπορεί η Πολιτεία να προστατεύει τους εγκληματίες και να αφήνει έκθετους τους πολίτες σε οργανωμένες συμμορίες, εγκληματικές οργανώσεις ή μοναχικούς λύκους που έχουν για θήραμα κυρίως τους πιο αδύναμους, τους ηλικιωμένους, τις γυναίκες, τα παιδιά μας.
Η μεγάλη και τόσο απλή επανάσταση είναι μια πολιτική Μηδενικής Ανοχής – τα ισόβια να είναι ισόβια στα ειδεχθή εγκλήματα και να τιμωρούνται πολύ αυστηρά οι υπότροποι των πλημμελημάτων. Αυτό θέλει πολιτική βούληση και πέταγμα στα σκουπίδια των αριστερών ιδεοληπτικών σκουπιδιών, που επιβάλλουν το παράλογο πάνω στο αυτονόητο, με θύμα ζωές και περιουσία των πολιτών, αλλά και του Δημοσίου.
*Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, Αντιπρόεδρος της ΕΘΝΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
