Της Ευτυχίας Κοκκίνη
Υπάρχουν μεγάλα χρονικά διαστήματα που όλα όσα μας πληγώνουν και μας φοβίζουν παραμένουν κρυμμένα στο πιο ιερό κομμάτι της ψυχής μας. Γιατί η ιδέα της αποκάλυψης τους μοιάζει με τροχοπέδη, λες και ο ίδιος ο φόβος για τις κοινωνικές αντιδράσεις τα κρατάει αιχμάλωτα μέσα μας. Ζώντας στην κανονικότητα της ζωής, όπου αρκεί μία βόλτα, ένας καφές, εν γένει μία έξοδος για να μας αποπροσανατολίσει.
Μέχρι που έρχεται μία διαφορετική και τόσο δύσκολη εποχή που καλούμαστε να αμφισβητήσουμε την ίδια τη ζωή μας, από τις συναναστροφές, τις συμπεριφορές, τους προσωπικούς μας κανόνες, τα επίπεδα ανοχής μας σε ό,τι μας ενοχλεί. Είναι κάτι τέτοιες ώρες που η ψυχή επαναστατεί για όλα όσα δεν τόλμησε να ομολογήσει ούτε στον ίδιο τον εαυτό της. Από τα καθημερινά ασήμαντα μέχρι τα πιο σκοτεινά. Διότι όταν έχεις βιώσει το σκοτάδι της καραντίνας, γίνεσαι πιο δυνατός και νιώθεις πια ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο γήινο για να το φοβηθείς.
Και τότε αποφασίζεις να μιλήσεις. Για τον εαυτό σου, γιατί πια τον σέβεσαι. Αλλά και για τους γύρω σου, εκείνους που οφείλεις να προστατέψεις. Ακόμη και αν βρεθούν κάποιοι να σε κατηγορήσουν, να παρεξηγήσουν τα κίνητρα σου, δε σε αφορά. Στη ζωή αν κοιτάζεις δίπλα σου αντί για μπροστά, θα αποπροσανατολιστείς και μοιραία θα συγκρουστείς με το πρώτο εμπόδιο που θα βρεθεί στο δρόμο σου.
Μακάρι η θέληση να συγχρονιζόταν εμπρόθεσμα με την τραυματική εμπειρία, ώστε να υπήρχαν οι αποδείξεις που θα αποκαθιστούσαν ολοκληρωτικά τη δικαιοσύνη επί γης. Δυστυχώς όμως, για εκείνον που έχει ήδη καταρρακωθεί ψυχικά, είναι δύσκολο να κάνει άμεσα το επόμενο βήμα της αποκάλυψης του τραύματος. Γιατί τα κοινωνικά στερεότυπα τείνουν να ενοχοποιούν το θύμα, δίνοντας ελαφρυντικά στο θύτη. Μέχρι που ο πόνος της ψυχής θα υπερνικήσει τις προκαταλήψεις, ώστε όλα να βγουν στο φως.
Μακάρι αυτή η σκοτεινή εποχή να φέρει πέρα από το φως της παράκαμψης του φόβου, ένα ακόμη πιο λαμπερό φως, εκείνο των ανθρώπων που έχουν μάθει, έστω υπό την απειλή της αποκάλυψης, να σέβονται τις αρχές και τη ζωή του διπλανού τους. Εξάλλου, γενναιότεροι όλων είναι εκείνοι που βίωσαν το τραύμα και βρήκαν τη δύναμη να το παραδεχτούν παρά εκείνοι που είχαν τη «δύναμη» να το προκαλέσουν ή ακόμη και οι απλοί παρατηρητές που έμαθαν εκ του ασφαλούς να κρίνουν αρνητικά τις αδύναμες ή ατυχείς στιγμές των μη ισχυρών επαγγελματικά ή κοινωνικά ατόμων.
*Η Ευτυχία Κοκκίνη γεννήθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στο Βαρβάκειο και εν συνεχεία στα ΤΕΙ Πειραιά στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων. Μιλάει 4 ξένες γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και ισπανικά. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα γαλλικών σε campus στο Παρίσι κατά τα έτη 2002 έως και 2007.
Εργάζεται σε θυγατρική εταιρία χρηματοδοτικών μισθώσεων Τραπεζικού Ομίλου. Έχειπροϋπηρεσία στον Τραπεζικό κλάδο. Διαθέτει δίπλωμα “Public Relations” από το London Chamber of Commerce and Industry Examinations Board.
Λατρεύει τον κινηματογράφο και γράφει εθελοντικά παρουσίαση και κριτική για ταινίες σε siteτης Θεσσαλονίκης το «Φιλμ Νουάρ». Παράλληλα έχει ξεκινήσει να γράφει μυθιστορήματα.
