Της Ευτυχίας Κοκκίνη
Με όλο και περισσότερους κόκκους της άμμου στην κλεψύδρα να το εγκαταλείπουν, το 2020 αποδείχτηκε για όλους μία δύσκολη χρονιά. Γεμάτη από απώλειες, τόσο σε ανθρώπινες ζωές, όσο και σε συνθήκες διαβίωσης. Σαφώς, ο αριθμός των ανθρώπων, οι οποίοι «έφυγαν» μόνοι τους σε κάποιο νοσοκομείο αποτελεί την πιο θλιβερή είδηση για το 2020 και εννοείται ακολουθούν οι γενικότερες επιπτώσεις της πανδημίας, όπως η απώλεια θέσεων εργασίας, η οικονομική εξαθλίωση και εν γένει η βεβαρημένη ψυχική υγεία εν καιρώ καραντίνας.
Σε αυτή την αρνητικά φορτισμένη περίοδο, καθένας μας έχει περισσότερο από ποτέ την ανάγκη να κάνει τον απολογισμό του για όσα μπόρεσε να επιτύχει σε προσωπικό επίπεδο και για όσα επιθύμησε, αλλά δε μπόρεσε να διεκδικήσει λόγω της κατάστασης. Σαφώς τα προσωπικά μας οράματα φαντάζουν επιπόλαια μπροστά στο ευρύτερο πλάνο δυστυχίας. Για όσους έχουν βιώσει τις μεγαλύτερες απώλειες το 2020 σε ανθρώπους και βασικές ανάγκες, η διεκδίκηση κάθε συναισθηματικής ή υλικής πολυτέλειας μοιάζει με παντεσπάνι εν καιρώ γαλλικής επανάστασης. Και όμως, η ψυχή έχει μάθει να ζητάει πάντα το κάτι παραπάνω, να ελπίζει και να παλεύει για αυτό. Μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον κάθε ονειροπόλο που εξακολουθεί να περιμένει το δικό του ουράνιο τόξο μετά τη βροχή της πανδημίας; Πως μπορούμε να βαλλόμαστε ενάντια του κάθε συνανθρώπου μας, όταν δε γνωρίζουμε όλα όσα επιμελώς έχει κρύψει από τους γύρω του σε πορεία ετών;
Σε αυτή την πανδημία, η πλειοψηφία ενίσχυσε τη φωνή της πίσω από ένα πληκτρολόγιο «κατηγορώντας» όλους εκείνους που βίωσαν ευτυχισμένες στιγμές και τις μοιράστηκαν. Αντί να ευχηθεί ή να προσπεράσει. Κάποιοι «τόλμησαν» να πατήσουν σε ξένα χωράφια γνώσης, ως πνεύμα αντιλογίας για όσα δε σπούδασαν, αλλά θεωρούν ότι κατέχουν καλύτερα και από τους ειδικούς. Κάποιοι φρόντισαν να διαδώσουν τις προβλέψεις που κάπου άκουσαν για το τι μέλλει γενέσθαι πάντα με αρνητική χροιά σκοπεύοντας να σπείρουν τον πανικό στους ευαίσθητους. Και κάποιοι άλλοι εκμεταλλεύτηκαν την όλη κατάσταση για να προβάλλουν την προσωπική τους μιζέρια λίγο παραπάνω, χάριν συνήθειας. Οι περισσότεροι δεν αξιολόγησαν κάθε παράμετρο της πανδημίας, αλλά παρέμειναν απόλυτοι στις απόψεις τους εκατέρωθεν.
Υπήρχαν όμως και εκείνοι που έκρυψαν τις προσωπικές τους αδυναμίες κάτω από το πέπλο της δημιουργίας. Προσπάθησαν κατά ένα μεγάλο τουλάχιστον χρονικό διάστημα του εγκλεισμού να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες τους, να ανακαλύψουν νέες κλίσεις τους και κυρίως, να εκμεταλλευτούν τη συγκεκριμένη περίοδο προς όφελος τους. Και ίσως αυτοί να είναι οι δικαιωμένοι της καινούργιας χρονιάς, εφόσον λαμβάνοντας υπόψη τα χρονικά και τοπικά δεδομένα τους, περιμένουν αυτή την καινούργια εποχή που θα αναδυθεί – ελπίζουμε – εν τω μέσω του 2021, σαν την προσωπική τους αναγέννηση.
Ευτυχία Χ. Κοκκίνη
* Η Ευτυχία Κοκκίνη γεννήθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στο Βαρβάκειο και εν συνεχεία στα ΤΕΙ Πειραιά στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων. Μιλάει 4 ξένες γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και ισπανικά. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα γαλλικών σε campus στο Παρίσι κατά τα έτη 2002 έως και 2007.
Εργάζεται σε θυγατρική εταιρία χρηματοδοτικών μισθώσεων Τραπεζικού Ομίλου. Έχειπροϋπηρεσία στον Τραπεζικό κλάδο. Διαθέτει δίπλωμα “Public Relations” από το London Chamber of Commerce and Industry Examinations Board.
Λατρεύει τον κινηματογράφο και γράφει εθελοντικά παρουσίαση και κριτική για ταινίες σε siteτης Θεσσαλονίκης το «Φιλμ Νουάρ». Παράλληλα έχει ξεκινήσει να γράφει μυθιστορήματα.
