Της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη
Με το παρόν, με αφορμή την εθνική μας τραγωδία, επιθυμώ να καταθέσω τις πιο οργισμένες σκέψεις μου λαμβάνοντας υπόψη όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες γύρω μας. Από την ασφάλεια του πληκτρολογίου μου προσπαθώ να συγκρατήσω τον εκνευρισμό μαζί με τα δάκρια μου για μία ιστορία που επαναλαμβάνεται.
Στρέφω τα βέλη μου εναντίον όλων εκείνων των διορισμένων σε καίριες θέσεις που απολαμβάνουν τις παροχές και τα όποια αξιώματα, αλλά δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη που τους αναλογεί. Στο πλάι τους όλοι εκείνοι που παρελαύνουν στα κανάλια, όσοι κατέχουν την τεχνογνωσία, οι οποίοι περιμένουν να επισημάνουν λάθη και παραλείψεις πάντα μετά την όποια τραγωδία, τύπου εγώ τα έλεγα.
Στην αμέσως επόμενη σειρά τοποθετώ όλους εκείνους τους πολιτικούς, καθώς και τους φανατικούς ακολούθους τους, οι οποίοι προσπαθούν να ρίξουν ευθύνη στους προκατόχους τους ή στους διαδόχους τους, εκμεταλλευόμενοι τη δυστυχία ανάλογα με το δικό τους συμφέρον. Που περιφέρονται στον τόπο της τραγωδίας μοιράζοντας αγκαλιές και λόγια παρηγοριάς έχοντας πάντα τον νου τους στην καταγραφή των στιγμών για την ενίσχυση του προσωπικού τους προφίλ. Αλλά και όλους εκείνους τους απέξω, οι οποίοι βρίσκουν την αφορμή για τη δική τους προπαγάνδα εναντίον όλων προς ίδιον όφελος.
Δε θα μπορούσα να παραλείψω τα δελτία ειδήσεων και τις σχετικής θεματολογίας εκπομπές , όταν – εκμεταλλευόμενοι την τραγωδία – προσπαθούν με το αποκλειστικό ρεπορτάζ να κερδίσουν τηλεθέαση, τοποθετώντας το μικρόφωνο του εκάστοτε απεσταλμένου τους όσο πιο κοντά γίνεται στο πρόσωπο του χαροκαμένου γονιού, στην προσπάθειά τους να καταγράψουν τον πιο βαθύ αναστεναγμό και τη μεγαλύτερη ποσότητα δακρίων.
Σε αυτές τις δύσκολες συναισθηματικά ημέρες, εκείνο που μπορεί ο καθένας να κάνει σαν ένα μικρό δείγμα σεβασμού δεν είναι να αποτιμήσει το πένθος του διπλανού του με βάση τον αριθμό των αναρτήσεών του. Οφείλει να αγκαλιάσει με κάθε τρόπο εκείνα τα νέα παιδιά που – ακόμη και με κίνδυνο της δικής τους ζωής – έσπευσαν να σώσουν ανθρώπινες ζωές. Οφείλει να χαμηλώσει το βλέμμα μπροστά σε κάθε γονιό που καλείται να συνειδητοποιήσει τον χαμό του παιδιού του και δη με τέτοιο φρικτό θάνατο. Και τέλος οφείλει να ανάψει ένα κερί για όλα εκείνα τα αθώα πλάσματα που πλέον βρίσκονται ως άγγελοι στον ουρανό για να μας υπενθυμίζουν ότι η τραγωδία στη ζωή δε συμβαίνει κατά τύχη, αλλά αποτελεί συνισταμένη πολλών παραγόντων μεταξύ των οποίων η αδιαφορία, η επιπολαιότητα και η ανευθυνότητα του ανθρώπου.
