Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Μια θυελλώδης πολιτική φυσιογνωμία. Ένα αυθεντικό πολιτικό ταλέντο. Και ένας ιστορικά αδικημένος ηγέτης. Ο Μιλτιάδης Έβερτ, έφευγε από τη ζωή, σαν σήμερα, στις 9 Φεβρουαρίου του 2011.
Στις 3 Νοεμβρίου του 1993 κέρδιζε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, με πρόθεση να ανασυγκροτήσει την Κεντροδεξιά. Την “όλη Κεντροδεξιά”, καθώς ο “μπουλντόζας” που άνοιξε το δρόμο για την ελεύθερη ραδιοφωνία με τον Αθήνα 9.84, και γκρέμισε πρώτος την πολιτική ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ μετά το 1981, χάρη στη νίκη του στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας το 1996, κατάφερε να συσπειρώσει μια πλατιά κοινωνική πλειοψηφία στον χώρο.
Όχι όσο πλατιά ήταν η κοινωνική πλειοψηφία την οποία εξέφρασαν ο Κώστας Καραμανλής και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, σίγουρα όμως επαρκή για να τρομάξει το καθεστώς ΠΑΣΟΚ. Να το τρομάξει τόσο πολύ, ώστε να αναγκαστεί το καθεστώς να δημιουργήσει τον… καταλληλότερο. Τον πολιτικό των απευθείας αναθέσεων, επί ημερών του οποίου η διαπλοκή έκανε κουμάντο στη χώρα, όπως ποτέ άλλοτε στην ιστορική διαδρομή της νεώτερης Ελλάδας. Τον Κώστα Σημίτη.
Ο Μιλτιάδης Έβερτ έγινε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας μετά το ιστορικό κάζο του 1993, όταν οι κοινωνικά ανάλγητοι νεοφιλελεύθεροι που πήραν στον λαιμό τους τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, κατάφεραν να προκαλέσουν τέτοια οργή στην κοινωνία, ώστε οι Έλληνες να ξαναψηφίσουν τον ασθενούντα Ανδρέα Παπανδρέου. Με πρακτικό αποτέλεσμα να κάνουν κουμάντο οι… μάγοι της ροζ βίλας της Αγράμπελης.
Ο Μιλτιάδης Έβερτ έχασε τις εκλογές του 1996 από τον Κώστα Σημίτη, όταν το σύστημα της διαπλοκής κατάλαβε ότι με τον… “δεξιούλη”, όπως τον αποκαλούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, άλλαζε επίπεδο. Και η διαπλοκή δικαιώθηκε για την απλόχερη στήριξή της, καθώς στη μοιραία για την Ελλάδα οκταετία Σημίτη, καταγράφηκε, μεταξύ όλων των άλλων, η πλέον βίαιη αναδιανομή εισοδήματος. Από τους αδύναμους και μη προνομιούχους, στις… ελίτ.
Ο Μιλτιάδης Έβερτ ιστορικός εκπρόσωπος της καραμανλικής κληρονομιάς, κουλτούρας και ηθικής στον χώρο της Κεντροδεξιάς, κατέγραψε ακόμη μια ιστορική προσφορά στην πολιτική οικογένειά του, που σε βάθος χρόνου, μέχρι και σήμερα, επιβεβαιώνεται στην πράξη. Έστειλε… στο βουνό, τον νεοφιλελευθερισμό, εξαιρώντας τον από την ιδεολογική πλατφόρμα της Νέας Δημοκρατίας, με τις σχετικές αποφάσεις του Συνεδρίου του 1994.
Χάρη στον Μιλτιάδη Έβερτ, τοξικές περιπτώσεις… χαριτωμένων προσωπικοτήτων που σήμερα επιχειρούν να βρουν μια θέση στην Κεντροδεξιά την οποία πολέμησαν… με λύσσα στο παρελθόν, κραδαίνοντας τον ακραία κυνικό νεοφιλελευθερισμό τους, βρήκαν για πολλά χρόνια τη θέση που τους άρμοζε: Στο περιθώριο.
Παρέμειναν φυσικά (ψευδο)ελίτ. Αναγκάστηκαν ωστόσο να συνεργαστούν με το ΠΑΣΟΚ, του Κώστα Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου, για να πολεμήσουν τη Νέα Δημοκρατία. Την Κεντροδεξιά. Τον Κώστα Καραμανλή. Έγιναν πρόθυμοι κομιστές του συστήματος. Μοιραίοι και άβουλοι, όπως θα έλεγε και ο ποιητής.
Στον Μιλτιάδη Έβερτ, χρωστάμε ως κοινωνία, το ότι δεν είχαν για πολλά χρόνια δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας.
Να είσαι καλά, εκεί ψηλά, Πρόεδρε…
