Γνωρίζουμε φυσικά πολύ καλά ότι, την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Ακόμη και μέσα στην υποκειμενικότητά της ωστόσο, η ιστορική καταγραφή προσφέρεται για χρήσιμα συμπεράσματα, αρκεί να έχει κανείς την όρεξη και την καθαρή ματιά για να προσεγγίσει με ψυχραιμία την αφύπνιση της μνήμης.
Σαν σήμερα, πριν από 20 χρόνια, την 4η Ιουλίου, το ελληνικό ποδόσφαιρο βίωσε τη στιγμή του απόλυτου δέους, με την κατάκτηση του Euro 2004 από τα παιδιά του Ότο Ρεχάγκελ.
Πριν από έναν μήνα, στις 14 Ιουνίου, συμπληρώθηκαν 37 χρόνια από τη στιγμή που ο Νίκος Γκάλης και η δική του παρέα ανέβηκαν στην κορυφή του Ολύμπου, κατακτώντας το Ευρωμπάσκετ 1987.
Δυο στιγμές που ανάγκασαν την Ιστορία να κοντοσταθεί, και την εθνική συνείδηση των Ελλήνων να χλιμιντρίσει. Δυο στιγμές κατά τις οποίες οι Έλληνες ενώθηκαν, παραμερίζοντας την προαιώνια τάση για εθνικό διχασμό και τυφλή σύγκρουση.
Η Ιστορία βεβαίως βρίσκεται σε διαρκή κινητικότητα. Για να επικαιροποιεί τα συμπεράσματά της. Και να προσφέρει, σε όποιον το επιθυμεί, υλικό για μελέτη. Και περίσκεψη.
Το έπος του 2004 λοιπόν έχει χάσει προ πολλού τη μάχη από το έπος του 1987. Για τον εξαιρετικά απλό λόγο ότι δεν είχε συνέχεια. Δεν λειτούργησε ως εφαλτήριο για μια μεγάλη αλλαγή στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν διαμόρφωσε τις προϋποθέσεις για αντίστοιχες μελλοντικές επιτυχίες.
Το έπος του 1987 αντιθέτως, άλλαξε ένα ολόκληρο άθλημα, αν όχι έναν ολόκληρο λαό. Με αφετηρία εκείνη τη μεγάλη επιτυχία, η Ελλάδα εξελίχτηκε σε αυτόνομη μπασκετική σχολή. Και σήμερα, τρεις δεκαετίες μετά, καταγράφει αντίστοιχες σημαντικές επιτυχίες, σε πληθυντικά επίπεδα.
Και οι δυο ιστορικές στιγμές του ελληνικού αθλητισμού προσφέρουν το ίδιο υπόδειγμα συμπεράσματος: Μια επιτυχία που δεν έχει συνέχεια, είναι καταδικασμένη να χαθεί στη μνήμη. Να καταστεί μελαγχολική ανάμνηση. Να μειώσει την ηχώ της στις γενιές του μέλλοντος.
Του Μάνου Οικονομίδη
