Του Μάνου Οικονομίδη
Εκείνος ο μικροσκοπικός κυματισμός της ελπίδας, για τον οποίο συνήθιζε να μιλάει ο Ρόμπερτ Κένεντι, όταν αναζητούσε το βαθύτερο νόημα της διαδρομής μας στη ζωή. Η παθιασμένη και πεισματική υπεράσπιση έστω μιας ιδέας, κόντρα στις πιθανότητες και στη συγκυρία, που θα εμπνεύσει αντίστοιχες συμπεριφορές, και θα διακόψει την ασυνέχεια της προόδου.
Η Ευρώπη, η Ευρώπη μας, οικοδομήθηκε ως το πρόσωπο στον καθρέφτη της ελπίδας. Ως η απάντηση στο δέος του πολέμου, του μίσους και του διχασμού. Ως το χαρισματικό ισοδύναμο της διαχρονικής γοητείας της απομόνωσης, με την αυθόρμητη διαπίστωση ότι στο «εμείς», στο «μαζί», μπορεί κανείς να ανακαλύψει τις καλύτερες εκδοχές του εαυτού του. Πτυχές χαρακτήρα που δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι κουβαλάει μέσα του.
Η Ευρώπη ως ένωση λαών, ως συναπόφαση κοινωνιών να ενσωματώσουν και να αθροίσουν τη διαφορετικότητά τους. Να αναζητήσουν στην υπεραξία του πλουραλισμού, το σημείο καμπής μιας διαδρομής με κοινή αφετηρία τη διεκδίκηση της ευδαιμονίας. Η ελπίδα ως αυτονόητος επίλογος κάθε δοκιμασίας, που σε ρίχνει, αλλά σε παρακινεί να ξανασηκωθείς.
Η Ευρώπη ως η συναρπαστική, καινούρια κοινή πατρίδα μας. Η οικογένεια που προσφέρει απλόχερα μια αγκαλιά ασφάλειας και φροντίδας. Που δεν αφήνει κανένα μέλος της να μείνει πίσω. Δεν ανέχεται κοινωνίες να συνεχίζουν ηθικά ακρωτηριασμένες.
Η Ευρώπη που, ακόμη και την ταυτοτική ονομασία της, τη χρωστάει στο μαιευτήριο της Δημοκρατίας και των ιδεών που ενέπνευσαν τον Διαφωτισμό, δηλαδή στην προηγούμενη Ελλάδα.
Βλέπετε πουθενά γύρω σας αυτή την Ευρώπη; Δίπλα και μαζί σας; Δίπλα και μαζί μας; Μια Ευρώπη ανεξάρτητη ως η επόμενη πραγματική υπερδύναμη στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, αντί να έχει εξελιχθεί σε σιωπηλό συμπλήρωμα άλλων μεγάλων δυνάμεων. Η Ευρώπη που μπορούσε να θορυβηθεί από την τρικυμία της ανασφάλειας των κοινωνιών της, και να επαναχαράξει τη διαδρομή της, αντί να σεργιανίζει ανέμελα στον ανοικτό ορίζοντα της μακαριότητάς της.
Οι ζώσες γενεές καλούνται να διαχειριστούν το «κενό αέρας» ανάμεσα στις μεγάλες προσδοκίες για την Ευρώπη που ονειρευτήκαμε, και τη σημερινή απρόσωπη και ατροφική εκδοχή της.
Μια Ευρώπη χωρίς προσωπικότητες με ηγετικό αποτύπωμα. Μια Ευρώπη που ξέχασε την αποστολή της. Μια Ευρώπη σε άμεση ανάγκη επανίδρυσης.
