Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Σπάνια ταυτίζεται κάποιος με έναν διάσημο. Μέσα του, εννοείται. Όχι επιδερμικά και… για να τον βλέπουν οι άλλοι. Ο Λάρι Κινγκ, που “έφυγε” σε ηλικία 87 ετών, χάνοντας τη μάχη με τον κορονοϊό, ήταν το σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς, αν όχι της ίδιας της τηλεοπτικής εκδοχής της δημοσιογραφίας.
Το πρόσωπο στον καθρέφτη για το CNN, το δίκτυο που μπήκε σε κάθε σπίτι στον πλανήτη, λόγω του πρώτου Πολέμου του Κόλπου… και δεν έφυγε ποτέ, εδραιώνοντας τη θέση του ως το κυρίαρχο ειδησεογραφικό ΜΜΕ των τελευταίων δεκαετιών. Με αντοχές ακόμη και στη φθορά των social media, αλλά και του πολέμου από τον Ντόναλντ Τραμπ.
Οι… τιράντες που έγραψαν Ιστορία και μας παρουσίασαν μια διαφορετική εκδοχή του πώς παίρνει κάποιος συνέντευξη στην τηλεόραση. Ακούει. Περισσότερο από όσο… μιλάει ο ίδιος. Ο Λάρι Κινγκ λειτούργησε ως ανθεκτική εξαίρεση στη συνήθεια μεγάλων και διάσημων δημοσιογράφων, να αξιοποιούν το δημόσιο βήμα τους, για να προβάλλουν τον εαυτό τους. Στις εκπομπές τους, έχοντας καλεσμένους, να μην τους αφήνουν να μιλήσουν και πρακτικά να παίρνουν συνέντευξη… από τον εαυτό τους.
Ο Λάρι Κινγκ είχε εξηγήσει ότι, με το να μιλάει ο ίδιος δεν θα γινόταν σοφότερος. Επέλεξε λοιπόν να γίνει ακροατής. Να ακούει προσεκτικά τις ιστορίες που είχε κάποιος να μοιραστεί μαζί του. Και να μαθαίνει. Κάθε φορά, κάτι διαφορετικό, κάτι περισσότερο.
Ένας θρύλος της δημοσιογραφίας. Μια μελαγχολική εξαίρεση, στις εποχές ακραίας υποτίμησης του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, με… διασκεδαστές, χειροκροτητές της εξουσίας και αμετροεπείς “παπαγάλους”, να κυριαρχούν στην τηλεοπτική δημοσιογραφία.
Το έλεγε και το όνομά του… Βασιλιάς…
