Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η ομιλία του Κώστα Καραμανλή στην εκδήλωση μνήμης για τον Γιάννη Κεφαλογιάννη, προσλαμβάνει διαστάσεις tipping point. Οι πολιτικές εξελίξεις θα περιγράφονται πλέον με επίκεντρο αυτή την ηχηρή και πολυεπίπεδη παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού. Θα αναλύουμε τα δεδομένα, πριν την ομιλία Καραμανλή και μετά την ομιλία Καραμανλή.
Η θύελλα εντυπώσεων που προκάλεσαν τα λόγια του τελευταίου πρωθυπουργού της Ελλάδας εκτός Μνημονίων, αναμενόμενη. Ο Κώστας Καραμανλής συμπυκνώνει και εικονοποιεί την κυρίαρχη και ιστορικά ανθεκτική θεωρία της πολιτικής επικοινωνίας: Το μέσο είναι το μήνυμα.
Ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός είναι το κεντρικό μέσο-μήνυμα. Η τελευταία “σταθερά” του πολιτικού συστήματος, 13 χρόνια μετά την αποχώρησή του από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, σε μια περίοδο σαν τη σημερινή, όπου η Ελλάδα αντιμετωπίζεται από τα διεθνή ΜΜΕ ως “failed state”.
Είπε πολλά. Και το καθένα από αυτά έχει τη δική του… ιστορία. Αξίζει ωστόσο να σταθούμε στο πλαίσιο λυτρωτικής κάθαρσης και σεβασμού των θεσμών, που προσδιόρισε για την υπόθεση των υποκλοπών. Μιλάει ένας πρώην πρωθυπουργός, που επί της δικής του διακυβέρνησης έπεσε θύμα υποκλοπών από ξένη δύναμη.
Επειδή ήταν απρόβλεπτος. Επειδή προώθησε μια πολυδιάστατη εθνική στρατηγική, που μετέτρεπε την Ελλάδα σε κεντρικό διεθνή παίκτη, και όχι… χειροκροτητή ή μπάτλερ εξυπηρέτησης ξένων συμφερόντων, όπως ζήσαμε στα χρόνια που ακολούθησαν τη δική του θητεία.
Ο Κώστας Καραμανλής δεν θα μπορούσε παρά να είναι τόσο ξεκάθαρος για την υπόθεση των υποκλοπών. Είναι θέμα αξιοπρέπειας, συνέπειας και σεβασμού. Ακόμη κι αν το έχουν ξεχάσει κάποιοι “περαστικοί” από τη σημερινή Νέα Δημοκρατία, που έκαναν καριέρες στο παρελθόν πολεμώντας τον Κώστα Καραμανλή και τη Νέα Δημοκρατία.
