Η περίπτωση του Στέφανου Κασσελάκη θα μας απασχολήσει για πολύ καιρό. Ίσως… πάρα πολύ. Ανεξαρτήτως της κατάληξης που θα έχει η περιπέτεια της διεκδίκησης της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, ο νεαρός πολιτικός έκανε θόρυβο με την εμφάνισή του. Επιβεβαιώνοντας το εύθραυστο των ισορροπιών που διαμορφώνονται στην κοινωνία, σε μια χώρα σε παρατεταμένη παρακμή και απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Σε μια χώρα στην οποία συρρικνώνεται διαρκώς το εκλογικό σώμα, με τους πολίτες να επιλέγουν την αποχή ως εκλογική συμπεριφορά.
Ο Στέφανος Κασσελάκης… ξενίζει για τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή έχει τα στοιχεία… κανονικού ανθρώπου, απέναντι στα μουχλιασμένα μυαλά της περιθωριακής Αριστεράς, η οποία προτιμά να παραμένει θλιβερή κοινωνική μειοψηφία, φτάνει να διακρίνεται από… καθαρότητα.
Η Έφη Αχτσιόγλου είναι η μεγάλη χαμένη της εμφάνισης Κασσελάκη, ακόμη κι αν κερδίσει τελικά την ηγεσία… με απευθείας ανάθεση, στο πλαίσιο ενός συρρικνωμένου εκλογικού ακροατηρίου που θα φτάσει στην κάλπη. Η πρώην Υπουργός Εργασίας δείχνει ήδη… χθεσινή. Παρελθόν. Χωρίς το φως των ιδεών που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία.
Εγκλωβισμένη σε εμμονές περί… βουλεύτριας, ενός τόσο απαξιωτικού και ντροπιαστικού για το γυναικείο κίνημα χαρακτηρισμού, κανονικότητας που… δεν συνιστά ευκαιρία για την Αριστερά, και της ενοχικής κληρονομιάς της “εκτέλεσης” των συνταξιούχων και της μεσαίας τάξης, με δικές της (συν)υπογραφές, τις περιόδους Κατρούγκαλου και Τσακαλώτου.
Η Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Μαύρου, είχε την ίδια ακριβώς τραγική, πολιτική κατάληξη. Δεν είχε λόγο ύπαρξης, μετά την εμφάνιση του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Αν η Έφη Αχτσιόγλου εκλεγεί αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, αντίστοιχο θα είναι το… λουκέτο της Κουμουνδούρου.
Ο Στέφανος Κασσελάκης φαίνεται να έχει μέλλον. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν στον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο καλύτερα… για εκείνους.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
