Η άσκηση… θάρρους που συνιστά κάθε debate, έφερε τον Κώστα Μπακογιάννη αντιμέτωπο με τον καθρέφτη της αυτογνωσίας. Της αυτοκριτικής. Του αυτοπροσδιορισμού.
Απέναντι στον αξιοπρεπή Χάρη Δούκα, ο Δήμαρχος Αθηναίων έδειξε γιατί είναι ο καλύτερος της γενιάς του. Ο περισσότερο υποσχόμενος για το μέλλον.
Με τα γονίδια της εθνικής συμφιλίωσης να σεργιανίζουν ασυγκράτητα μέσα του, ο Κώστας Μπακογιάννης έδωσε στην εικόνα… ήχο. Ένας Δήμαρχος που “ζει” στην Αθήνα. Δεν προσεγγίζει την Αυτοδιοίκηση ως… πέρασμα, δεν αντιμετωπίζει αφ’ υψηλού το αξίωμά του, δεν περιορίζεται στην αφήγηση των θεμάτων.
Παρεμβαίνει στη διαμόρφωση της πραγματικότητας των Αθηναίων πολιτών, βγαίνει από το γραφείο του και περπατάει στις γειτονιές, ακόμη και… για να τα ακούσει, έχει ενσωματώσει στη νοοτροπία του τις μεγάλες αλήθειες που συνοδεύουν την υστεροφημία της ιστορικής πρωτεύουσας του δυτικού πολιτισμού.
Κυρίως, ένας πολιτικός της νεώτερης γενιάς, που συμβιώνει με την πραγματικότητα. Δεν την αρνείται, όταν δεν τον συμφέρει. Δεν διαμορφώνει παράλληλους, μη υπαρκτούς κόσμους.
Και ομιλεί την… κανονική. Τη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι πολίτες.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
