Της Ελένης Κρικέλη
Κοιταζω το ρολόι και βλέπω την ωρα : ειχε παει μια το ξημέρωμα. Επρεπε να φυγουμε γιατι το πρωίνο ξυπνητήρι θα χτυπουσε νωρις και πάλι.
Παλι ειπαμε τοσα και θα μπορούσαμε αλλα τοσα, μα ο χρονος κυλα, συμβιβαζομαστε με την ροη του και αναμένουμε την επομενη συναντηση μας.
Μα παλι δεν εφτασα.
Παλι δεν προφτασα να πω ολα οσα θέλω.
Και ποτέ δεν θα προλαβαίνεις να πεις ολα οσα θέλεις, τοσο εσυ, οσο εγω, οσο και ο καθενας μας.
Οταν εισαι παρεα με εκείνους οπου η ροη σας συμβαδίζει,
Οπου τα βλέμματα εναρμονιζονται αντικρυζοντας το ενα το άλλο,
Οπου το ηρεμο ηχόχρωμα ταξιδεύει την καθε λέξη που εκφράζεται,
Οπου το ενδιαφέρον εκπέμπεται τοσο αβίαστα,
Ναι ειναι αληθεια, παλι δεν θα φτάσεις να πεις ολα οσα θέλεις.
Μα και να εχεις πει τα σημαντικα σου,
Παλι θα αφήσετε κατι για την επόμενη φορά. Ειτε σκεψη, ειτε προβληματισμό.
Το βέβαιον ειναι πως θα επιστρέψεις σπιτι σου και ενα αισθημα πληρότητας θα εχει κυριευσει σκεψη σου.
Ειναι μια αλήθεια. Οταν εισαι με εκεινους τους ωραιους ανθρώπους, τα συναισθήματα διακατεχονται το ενα το αλλο με μια ακολουθία πληρως ισορροπημένη.
