Της Ελένης Κρικέλη
Ονειρα τα αποκαλούν οι περισσότεροι
Μα επιτρέψτε μου να τα αποκαλέσω επιθυμίες.
Όχι,
δεν απορρίπτω τα όνειρα,
άλλωστε χωρίς αυτά ίσως να μην υπήρχαν και οι επιθυμίες.
Εξάλλου τα όνειρα μας πάντοτε έχουν διάφορες μορφές και ποικίλλουν μεταξύ άλλων και από το εύρος της ηλικίας, το περιβάλλον μας, τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν.
Τα όνειρα αποτελουν αν θέλεις τα «αποδυτήρια » ως το σημείο που θα φτάσουν στην αφετηρία.
Εκεί μετατρεπονται σε επιθυμίες και εσύ κατέχεις τον πρώτο λόγο για την εκκίνηση.
Ξεκινάς να τρεχεις ή να βαδίζεις όταν εσύ το ορίσεις.
Φθάνει που επιθυμησες τελικά.
Φθάνει που τόλμησες να δεις και έξω από τα αποδυτήρια και το όνειρο να μετατραπεί σε επιθυμία με εσένα έτοιμο να υποστηρίξεις.
Όση και αν είναι η απόσταση,
Είτε είσαι μόνος ή με παρέα στη διαδρομή ετουτη.
Όπως και να έχει, μπορεί να μην αποφύγεις και τις πτώσεις ή τις ήττες.
Μπορεί να αισθανθείς πως τα όνειρα σου ήταν ραγισμένα και όσο και αν μετατράπηκαν σε επιθυμίες δεν κατόρθωσες να τα υποστήριξεις.
Μην σφάλεις.
Μην σε αδικείς.
Οσο επίπονο φαντάζει ένα όνειρο έστω στη φανταστική του διάσταση, τόσο εσύ κινείσαι προς την επιθυμια.
Αρκεί να μπορείς να ονειρεύεσαι και να τροφοδοτείς την κάθε σου ονειρική σκέψη σε επιθυμία.
Αλίμονο αν τα όνειρα δεν αντανακλούν τα θέλω μας.
Αλίμονο επίσης αν στη επίτευξη τους δεν μας ραγισουν,
Αλίμονο αν δεν μας φροντίσουμε με το καλύτερο δυνατό τρόπο ώστε να πάρουν την ωραιότερη μορφή τους.
Συνάμα τα όνειρα και οι επιθυμίες αποτελούν βαγόνια της δικής μας εξέλιξης.
Συνεπώς ο χρόνος να τροποποιεί και την αρχική μας ονειρική σκέψη και αυτό να μας ανησυχεί.
Γιατί πλέον δεν με καλύπτει αυτή η συνθήκη?
Η απάντηση είναι μία : αλλαγή.
Αλλάζουμε καθημερινά όπως ακριβώς τα φυλλώματα των δένδρων.
Κάθε ημέρα, κάθε χρόνο.
