Γράφει η Ελένη Κρικέλη
Βρέθηκα τις προάλλες σε ένα υπέροχο μέρος.
Ησυχαστήριο το ονομάσαμε μαζί με την παρέα,
διότι πραγματικά αφηνεσαι στο πιο ήσυχο μέρος με την ωραιότερη θέα ενώ συγχρόνως αφηνεσαι στον ώμο του διπλανού σου.
Αβίαστα, ελεύθερα απλώς γερνεις στον ώμο του.
Πρόκειται για ένα μέρος που επιλέγεις να επισκεφτείς με λίγους,
Ή καλύτερα με τους εκλεκτούς της καρδιάς σου.
Με εκείνους που πορευεσαι στη ζωή σου,
Με εκείνους που οι χαρές και δυσκολίες αποτελούν τα θεμέλια μιας σπουδαίας σχέσης.
Όμως ακόμη και από αυτά τα πρόσωπα αναζητάς το Σαγαπαω,
Παρότι τα χρόνια περνούν,
Παρότι η σχέση σας φαίνεται τόσο εδραιωμένη στο χρόνο,
Εσύ εκεί,
Θέλεις να ακούσεις το Σαγαπαω και ευθύς αμέσως γίνεσαι παιδί και ρωτάς : μ αγαπάς;
Σ αγαπάει θα σου πει και είναι αλήθεια
Μα και το ότι το ρωτάς και αυτό είναι αλήθεια. Όσο και αν το γνωρίζεις, όσο και αν το εισπράττεις υπάρχουν φορες που θέλεις να το ακούς και αυτό.
Αλίμονο αν πρόκειται για αδυναμία.
Αλίμονο αν δεν είναι επιθυμία μας και αυτό το ρήμα στη ζωή μας.
Αλίμονο όμως αν μένουμε μονάχα σε αυτό.
Μα θυμήσου, η αγάπη δεν είναι μονάχα το ρήμα.
Αγάπη είναι όλα αυτά τα οποία καθημερινά επιλέγετε λιθαράκι – λιθαράκι να στοιβαζετε κάθε ημέρα, κάθε μήνα όλα αυτά τα χρόνια.
Αγάπη είναι αυτή η αγκαλιά καθώς κάθεστε και βρίσκεστε σε κοινή ροή ηρεμίας, γαλήνης.
Αγάπη είναι όλα αυτά τα οποία δεν λεκτικοποιουνται την στιγμή που τα σώματα μαρτυρούν την δική σας αλήθεια.
Αγάπη είναι το καθετί μοναδικό στο οποίο διδετε χρόνο και χώρο με επιθυμία.
Αγάπη είναι αυτό που χτίζουμε εμείς και εσείς.
Καθένας με το δικό του τρόπο..
