Γράφει η Ελένη Κρικέλη
Όπου κι αν είμαστε ,
τον ίδιο ήλιο θα βλέπουμε.
Όπου κι αν είμαστε αγαπημένη θα σε αποκαλώ
Είναι θαρρείς εκείνα τα λόγια που ψιθύριζες : σε έχω μέσα στην καρδιά μου και όσο και αν λείπω ,πάντοτε μαζί σου είμαι.
Είναι αυτά που θυμόμαστε όταν οι συνθήκες ή καλύτερα οι επιλογές μας για να είμαι ειλικρινής μας ταξιδεύουν μακριά από τα πρόσωπα που αγαπάμε . Όποια και αν είναι αυτά.
Είναι οι φορές που οι συναντήσεις συνεπάγονται αμηχανία,
κρατημένα δάκρυα,
γιατί αλήθεια ποιος θέλει να σε βλέπει να φεύγεις όταν σε αγαπά;
Κανείς.
Αυτή είναι η μόνη ειλικρινής απάντηση.
Έχουμε όμως και μια μεγάλη αλήθεια και αλίμονο αν δεν την αναγνωρίσουμε.
Σαν αγαπάω,
αγαπάω εσένα και όλο αυτό που διαμορφώσαμε παρέα
Αγαπάω εσένα για όλο αυτό που μου παρουσίασες
Ξέρεις ,
εκείνον τον άνθρωπο,
τον αρχικά αμήχανο,
μα συνάμα χαμογελαστό ,
ευγενή και ήρεμο.
Συνεπώς ,
έγνοια μην έχεις.
Αγαπημένη ήσουν , είσαι και θα είσαι.
Ακόμη,
ναι !
Εκείνα τα άξαφνα τηλεφωνήματα δεν θα πάψουν να υπάρχουν, ούτε και οι στιγμές μας.
Μόνο που θα είναι λίγο πιο αρρεές στο χρόνο ;
Αλλά και αυτό πάλι σημασία δεν έχει, διότι λίγη ώρα από το χρόνο μας , για μας είναι θησαυρός
Να μην σε ανησυχούν λοιπόν τα ταξίδια,
οι αλλαγές και οι στέγες πάνω από το κεφάλι σου.
Να σε ανησυχεί το όνειρο που όσο ακόμη βλέπεις,
ούτε το χέρι δεν θα σηκώνεις για να το αγγίξεις.
Και να θυμάσαι,
οπου και αν είμαστε πάντοτε τον ίδιο ήλιο θα βλέπουμε.
