Της Ελένης Κρικέλη
Πλησιάζει το τέλος του Αυγούστου.
Μήνας ξεγνοιασιάς,
διακοπών,
ηρεμίας,
χαράς και διασκέδασης για πολλούς.
Μήνας βεράντας και διαρκούς ρεμβάσματος του φεγγαριού .
Πως είναι δυνατόν άλλωστε να μην ρεμβάσεις το Αυγουστιάτικο φεγγάρι ;
Να μην κολυμπήσεις στα νερά της θάλασσας υπό το φως του;
Να μην αφεθείς στην ομορφιά του απλώς θαυμάζοντας το;
Σαν τις ανθρώπινες σχέσεις .
Κάπως έτσι αφήνεσαι μαζί τους και ταξιδεύετε σε νέες διαδρομές και μονοπάτια που χαράζετε παρέα έχοντας στο σακίδιο της πλάτης σας ένα και μόνο εφόδιο :
αυτό της έγνοιας και του μοιράσματος ο ένας για τον άλλο.
Σε αυτό το ταξίδι άλλωστε περισσεύει ο εγωισμός και η ανάδειξη των επιτευγμάτων γιατί απλώς δεν ενδιαφέρεσαι να αναδειχθείς και να υπερτερείς δίπλα στους ανθρώπους αυτούς που έχεις επιλέξει να συνδιαλέγεσαι,
αλλά έτσι και αλλιώς αυτή η »ανάγκη» ή η επιθυμία όπως θέλετε πείτε το,
ποτέ δεν αποτέλεσε εφόδιο σου σε κανένα ταξίδι .
Και όλα αυτά τα αντιλαμβάνεσαι όταν απολαμβάνεις την ομορφιά των πάντων γύρω σου χωρίς έγνοια του πως θα ανταποκριθείς σε αυτά,
χωρίς έγνοια του πως θα σχολιάσεις το καθετί ,
χωρίς έγνοια καμιά,
διότι όταν πλάι σου βρίσκονται εκείνοι με τους οποίους η ροή σας συμβαδίζει,
καμιά έπαρση δεν χωρά ούτε σε σκαμνάκι .
Υ. Σ και όπως ελεγε και ο αγαπημένος Πάνος, οσο μεγαλώνεις η πυραμίδα στενεύει. Εκει βρίσκεσαι με εκείνους που οσο και αν οι συνθήκες και οι δυσκολίες κυριευσουν την άνοδο σας, εσεις θα ανεβαίνετε παρέα!
