Της Ελένης Κρικέλη
Για το δικό σου θέλω τέλος πάντων
Θέλει θάρρος να αποδεχτείς πως πια δεν μπορείς
Πως πια δεν έχεις δυνάμεις να συνεχίσεις
Θέλει θάρρος να φωνάξεις δεν μπορώ
Να κοιτάξεις γύρω σου όλα εκείνα τα πρόσωπα που περιμένουν διαρκώς και κάτι νεότερο από εσένα και να πεις : φτάνει, δεν μπορώ
Θέλει θάρρος να κατανοήσεις πως οι επιθυμίες σου, τα θέλω σου, καθετί που διεκδικείς δεν είναι μόνο δικό σου
Μα ναι, αλήθεια,
Είναι και θέλω της οικογένειας μέσα στην οποία μεγάλωσες
Θέλει θάρρος να ταξιδεύεις εμπρός μα και σε κάθε νέο μονοπάτι και άγνωστο το οποίο ως τώρα δεν γνώριζες, γιατί κανείς δεν σε πήρε από το χέρι να το διασχίσετε παρέα.
Θέλει θάρρος να αποδεχτείς πως σου στέρησαν την θέα που κρύβει το μονοπάτι
Μα θέλει πιότερη γενναιότητα από εσένα ώστε να το βαδίσεις μονος σου,
Μόνο και μόνο γιατί τακτικά περνάς από εκεί και πότε δεν δοκίμασες να το βαδίσεις,
Γενναιος να φανείς σε κάθε νέο μονοπάτι που η όψη του θα σε προσκαλεί να το διανύσεις. Όσο όμορφο ή δύσβατο και αν φαίνεται
Θάρρος θέλει να συνεχίζεις οσες δυσκολίες και αν συναντάς στο πέρασμα του.
Αλλωστε σου εγγυάται κάνεις πως όσα ταξίδια και αν κάνεις πάντοτε θα είναι υπό του φως του ήλιου?
Ακόμη,
σου εγγυάται κανεις πως θα είσαι ευτυχισμένος βαδίζοντας στα γνώριμα και οικεία?
Θέλει θάρρος.
Μαλιστα
Όπως είπε και ένα αγαπημένο πρόσωπο : η ζωή θέλει κότσια
Κότσια να αναγνωριζεις πως πια δεν μπορείς μα ταυτοχρόνως να σηκώνεσαι όρθιος και να βαδίζεις προς το δικό σου το φως
Ακόμη και αν για να φτάσεις στην κορυφή του,
θα χρειαστεί να πέσεις πολλάκις!
Διότι κάθε φορά που πέφτεις υπενθυμίζεις για ποιο λόγο θέλεις να ανέβεις
Και οι λόγοι αυτοί είναι δικοί σου.
