Της Ελένης Κωστοπούλου
Τον τελευταίο καιρό έχει μονοπωλήσει την επικαιρότητα το θέμα της παιδεραστίας, της ασέλγειας κατά ανηλίκων και γενικότερα κάποιων παραφύσει σεξουαλικών πράξεων. Πολλές εκπομπές έχουν μετατραπεί σε λαϊκά δικαστήρια, οι εφημερίδες βοούν και η κοινωνία νιώθει αποτροπιασμό και αγανάκτηση. Άραγε, γιατί κάποιοι άνθρωποι φτάνουν σε εγκληματικές ενέργειες, όπως η ασέλγεια και η προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας; Μήπως θα πρέπει να ασχοληθούμε με τις γεννεσιουργές αιτίες του προβλήματος και άρα, με το πώς αυτές θα κατασταλούν;
Τί σημασία έχει να καταδικάσουμε τον Χ ή τον Ψ, αν πρώτα δεν κάνουμε πρόληψη; Η πρόληψη θα περιορίσει τέτοιου είδους φαινόμενα, τα οποία υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Τον τελευταίο καιρό ακούγεται έντονα, ότι θα πρέπει να εισαχθεί το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία. Πράγματι, αυτό είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά το ακούμε εδώ και αρκετές δεκαετίες και συνεπώς υπάρχει μεγάλη αμφιβολία, ως προς την τελική υλοποίηση.
Μακάρι να διαψευστούμε αλλά, δυστυχώς, δεν είμαστε αισιόδοξοι. Γενικότερα και με βάση την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, είτε στην αρχαία Αθήνα είτε στην αρχαία Σπάρτη αντικειμενικός σκοπός των πρώτων τάξεων της εκπαίδευσης ήταν η ανάπτυξη της ηθικής, λογικής και του κοινωνικού όντος. Με άλλα λόγια υπήρχαν εκπαιδευτικά αντικείμενα όπως, η ηθική, η λογική, η αγωγή του πολίτη, η κοινωνική και πολιτική παιδεία συνεπικουρούμενα με μαθήματα όπως, η ψυχολογία, η κοινωνιολογία, η κοινωνική ανθρωπολογία και η βιολογία.
Πού εξαφανίστηκαν και γιατί εξαφανίστηκαν αυτά τα εκπαιδευτικά αντικείμενα; Γιατί ακόμα και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν υπάρχουν μαθήματα ανθρωπίνων σχέσεων και κοινωνικής ένταξης; Τί σκοπό έχει τελικά η εκπαίδευση; Θέλουμε να βγάλουμε σωστούς μαθηματικούς, χημικούς, φυσικούς ή σωστούς ανθρώπους στην κοινωνία; Το ερώτημα είναι ρητορικό. Ένας άνθρωπος δεν κρίνεται ούτε από την επιστημοσύνη του, ούτε από τα βιολογικά του χαρακτηριστικά, ούτε από τον πλούτο που διαθέτει.
Φαίνεται περισσότερο από τα ψυχολογικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά του, τα οποία τον κάνουν χρήσιμο για το κοινωνικό σύνολο και κατ’ επέκταση για τον εαυτό του. Οι σχεδιαστές και οι εμπνευστές των αναλυτικών προγραμμάτων είναι απαραίτητο να σκεφτούν το πώς ένα παιδί μπορεί να γίνει ολοκληρωμένη προσωπικότητα.
Θα μας πει κανείς, ότι πολλά παιδιά μεγαλώνουν υπό πολύ δύσκολες οικογενειακές συνθήκες και ίσως, να πάρουν το δρόμο της εκδήλωσης παθογενειών. Η απάντησή μας σε αυτό είναι το γιατί να μην αξιοποιήσουμε χιλιάδες επιστήμονες της κοινωνιολογίας, της ψυχολογίας που μπορούν να διαμορφώσουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες, έστω και σε μεγάλες ηλικίες.
Δε ζηλεύουμε χώρες όπως, η Γερμανία, η Γαλλικά η ΗΠΑ και η Κίνα. Στις χώρες αυτές υπάρχει ο κανιβαλισμός, ο οποίος βρίσκεται όμως κάτω από το χαλί.
Ως Έλληνες είμαστε από άλλη “πάστα”, έχουμε αξίες, ηθική και λογική. Ας συνεχίσουμε όμως περισσότερο τις αξίες αυτές με την εισαγωγή στο εκπαιδευτικό μας σύστημα και άλλων μαθημάτων που θα τις ενισχύσουν. Ας δούμε προς τα πίσω και ας πάρουμε παραδείγματα από την Ιστορία μας. Εξάλλου, πάντα ο Έλληνας είχε ως φωτεινό οδηγό την Ιστορία του και τις παραδόσεις του.
Ακόμη και στο λάθος έβρισκε το αντίδοτο και προσαρμόζονταν στις εκάστοτε συνθήκες. Δεν αρκεί, λοιπόν, η οποιαδήποτε καταδίκη, αφού θα ήταν σημαντικότερο το μην επαναλαμβάνουμε λάθη και παραλείψεις που στεναχωρούν το κοινωνικό σύνολο.
