Του Μάνου Οικονομίδη
Η αδυναμία να προστατεύσει την ποιότητα της Δημοκρατίας… Η ανεπάρκεια να ανταποκριθεί στις προσδοκίες της “θεραπείας” του κοινωνικού διχασμού, που κληρονόμησε το “ατύχημα” Τραμπ… Η συρρικνωμένη αξιοπρέπεια που συνοδεύει την προσωπική δημόσια εικόνα του, την εικόνα της διακυβέρνησής του συνολικά, την εικόνα των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο.
Η άγαρμπη και αναίτια στήριξη του διεφθαρμένου καθεστώτος Ζελένσκι, η ταπεινωτική αποχώρηση από το Αφγανιστάν, το ασυγχώρητο “ξέπλυμα” του “δολοφόνου του Κασόγκι” Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν, η… αμνησία αναφορικά με το αποτύπωμα ανελεύθερων καθεστώτων που συνοδεύει το Ιράν, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τη Βενεζουέλα, δηλαδή τις χώρες στις οποίες αναζητήθηκαν εναλλακτικοί ενεργειακοί πόροι, μετά το εμπάρκο στη Ρωσία του Πούτιν, το απόλυτο μηδέν στην ιστορική αναγκαιότητα να αντιμετωπιστεί η κλιματική αλλαγή.
Η εσωτερική εικόνα μιας Αμερικής… σουρωτήρι, σε επίπεδο άκριτων μεταναστευτικών ρευμάτων και εγκληματικότητας, η ξεχασμένη υποχρέωση να γεννηθούν καινούριες ιδέες, στη χώρα η οποία παραμένει… υποχρεωμένη να υπερασπίζεται τον δυτικό πολιτισμό.
Αυτά και… πολλά ακόμη, ως ερμηνείες της ήττας του Τζο Μπάιντεν στις Ενδιάμεσες Εκλογές των Ηνωμένων Πολιτειών. Και ως… επίλογο, επικαιροποιούμε την ιστορική διαπίστωση της εποχής Κλίντον.
Είναι, ακόμη, η οικονομία. Ανόητε… Η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών.
