Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2024
Ένα νήμα δυσδιάκριτο, σχεδόν αόρατο, επίμονο ωστόσο και ανθεκτικό στη φθορά της συγκυρίας και της κόπωσης του χρόνου, μοιάζει να ενώνει τις ζώσες με τις αγέννητες γενιές της ανθρωπότητας. Φυσικά και με εκείνες που ταξίδεψαν στις αναμνήσεις, έγιναν μέρος της Ιστορίας, παραχώρησαν το δικό τους παρόν σε εκείνες που ακολούθησαν για να πάρουν το σκυτάλη.
Το νήμα της ασυνέχειας της μνήμης, έχει υποσυνείδητη ιαχή. Για να θυμίζει αλλά και για να αφυπνίζει. Για να μην επιτρέπει στη λήθη να σκεπάσει την κληρονομιά της καρδιάς. Για να προσφέρει στο μυαλό χρηστικές διεξόδους, κάθε φορά που το σκοτάδι φαντάζει περισσότερο ισχυρό από το φως με το οποίο είναι γονιδιακό προορισμό να αναμετράται.
Στη διαδρομή της ιστορικής συνέχειας της ανθρωπότητας, το έθνος μας διεκδίκησε την εδραίωσή του ως ταυτοτικό μαιευτήριο ή ανατροφοδότης ενός μωσαϊκού καινούριων ιδεών, που κάθε φορά επέτρεπαν στο γένος των ανθρώπων να μην χάνει το μονοπάτι της προόδου.
Η Ελλάδα (μας) διατηρεί ένα brand name το άκουσμα του οποίου γεννάει περισσότερη Ιστορία από εκείνη την οποία μπορούν να κατανοήσουν και να καταναλώσουν οι τρέχουσες κάθε φορά γενιές της ανθρωπότητας. Το βάρος της ευθύνης είναι αυταπόδεικτα πληθυντικό. Και ένα μέρος της επαρκούς ερμηνείας της φθοροποιού παρακμής στην οποία έχει εγκλωβιστεί η χώρα μας τα τελευταία αρκετά χρόνια, εντοπίζεται στην παταγώδη αποτυχία των δικών μας γενεών να κρατήσουμε την Ελλάδα μεγάλη. Δυστυχώς, στα χέρια μας «μικραίνει», με ένα πολιτικό σύστημα ακραία κατώτερο των περιστάσεων, και με την έννοια της εμπνευσμένης ηγεσίας σε κάθε εκδοχή της δημόσιας σφαίρας και της κοινωνικής αυτοαναφοράς, να παρομοιάζει με θλιβερή σκιά ενός περισσότερο φωτεινού παρελθόντος.
Το ίδιο συμβαίνει και με την καινούρια, κοινή πατρίδα μας, την Ευρώπη. Σε κάθε διεύρυνση… μικραίνει. Παραδομένη στην ανεπάρκεια ατροφικών πολιτικών αποτυπωμάτων, που περισσότερο θυμίζουν άσκοπα περιφερόμενες ασημαντότητες, παρά εμπνευσμένες ηγεσίες.
Το τίμημα βαρύ. Οι γενιές μας ασυγχώρητες. Η Ιστορία αμείλικτη στην καταδικαστική κρίση που θα μας αφιερώσει.
