Της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη
Κάθε φορά που μία καινούργια είδηση κακοποίησης ανηλίκου έρχεται στο φως, όλοι μας πέφτουμε από τα σύννεφα με τους τερατόμορφους συμπολίτες μας, οι οποίοι προκειμένου να ικανοποιήσουν τις ανώμαλες ορέξεις τους δε διστάζουν να εκμεταλλευτούν με τον χειρότερο τρόπο παιδιά, εκβιάζοντάς τα στη συνέχεια ότι θα θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή και σε δημοσιοποίηση την υπόληψή τους αν τολμήσουν να μιλήσουν.
Ακολουθούν οι κλασικά εικονογραφημένες ερωτήσεις των δημοσιογράφων σε πρόσωπα από το περιβάλλον του δράστη ή του θύματος, αν είχαν αντιληφθεί κάποια περίεργη αντίδραση για να καταλήξουμε στις συνήθεις απαντήσεις τύπου δεν είχα ιδέα, ήταν καλό παιδί, δεν κατάλαβα κάτι, φτάνοντας ενίοτε στην ύψιστη μορφή προσβολής του θύματος αποδίδοντας του εν μέρει ευθύνη για τη μέχρι πρότινος σιωπή του, ενδεχομένως και αμφιβολία για την τραγική αλήθεια που τη συνοδεύει.
Στη συνέχεια και ενώ πλέον όλα τα στοιχεία συνηγορούν στην αφαίρεση του επιθετικού προσδιορισμού φερόμενος μπροστά από το ουσιαστικό δράστης γίνεται η αποκάλυψή του προσώπου του, οδηγείται σε δίκη και εν συνεχεία σε φυλάκιση για να απελευθερωθεί σε εύλογο διάστημα με την απρεπή αιτιολογία του πρότερου έντιμου βίου ή της καλής διαγωγής του ως κρατούμενου.
Καταλήγουμε εν ολίγοις σε μία ιστορία που κερδίζει δημοσιότητα στις πρώτες ημέρες αποκάλυψης της μέχρι να βρεθεί μία επόμενη, ενδεχομένως ίδιου περιεχομένου για να την αντικαταστήσει στα μέσα ενημέρωσης.
Οδηγούμαστε σε πολλές ίδιες και ακραίες ιστορίες που ο ανθρώπινος νους αδυνατεί να συλλάβει την πραγματικότητα τους, ίσως γιατί έχουμε μάθει να δίνουμε σημασία στα τυπικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων και όχι στις λεπτομέρειες που συγκροτούν την ακραία συμπεριφορά τους.
Προσωπικά αρνούμαι να αποδεχτώ ότι κάποιος που θέλει να φέρεται ως γονιός δεν αντιλαμβάνεται και μόνο από το βλέμμα του παιδιού του την αλλαγή της ψυχικής του διάθεσης και δε γνωρίζει τις κινήσεις του, ειδικά στην τρυφερή ηλικία που αυτό βρίσκεται.
Αρνούμαι να συλλάβω στο μυαλό μου ότι το οργανωμένο έγκλημα εμπορικής εκμετάλλευσης της σεξουαλικής κακοποίησης ξεφεύγει από την προσοχή των κοντινών προσώπων του δράστη.
Αδυνατώ να δεχτώ αυτή τη συνεχή επανάληψη της ίδιας ιστορίας, της οποίας οι μόνες παραλλαγές αφορούν ονόματα, ηλικίες και τοποθεσία.
Και λυπάμαι βαθύτατα που θέλουμε όλοι να λεγόμαστε άνθρωποι αλλά κάπου στη διαδρομή κάποιοι πρόσθεσαν το πρόθεμα απ- μπροστά από το ουσιαστικό που τους καθορίζει αφήνοντας πίσω τους ψυχικά τραύματα που δεν πρόκειται να επουλωθούν ούτε σε μία επόμενη ζωή.
