Της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη
Τα τελευταία χρόνια έχουμε πλέον συνειδητοποιήσει τη συνεχή παρουσία μοχθηρίας στην καθημερινότητα μας. Από τα ασήμαντα καθημερινά περιστατικά μέχρι τα πιο ειδεχθή εγκλήματα. Κανείς ανθρώπινος νους δεν μπορούσε όμως ποτέ να φανταστεί, όσο και αν το υποπτευόταν, ότι ένα ανθρωπόμορφο τέρας θα δολοφονούσε τα ίδια τα παιδιά του.
Ο πόνος είναι ανείπωτος για όλους τους ανθρώπους στο άκουσμα μίας τέτοιας είδησης. Πως είναι δυνατόν το μητρικό ένστικτο να γίνεται φονικό όπλο; Τι το οπλίζει; Παράλογο μίσος για αθώες ψυχές που η ίδια έφερε στον κόσμο; Κάποιας μορφής σχιζοφρένεια κληρονομική; Τις επόμενες ημέρες πολλά θα ακουστούν και ακόμη περισσότερα θα σχολιαστούν. Το κακό όμως έχει ήδη γίνει. Τα νεκρά παιδιά δε θα επιστρέψουν στη ζωή. Και αυτό πονάει.
Το μόνο που πλέον μένει για να γίνει είναι η ίδια η τιμωρία. Κάθε μορφής ενόχου. Για την ίδια την τερατόμορφη που αποκαλείται μάνα, είμαι σίγουρη ότι θα τη βρει μαρτυρικά στο κελί της. Η γνωστή απόδοση δικαιοσύνης του άγραφου νόμου των φυλακών. Οι υπόλοιποι όμως; Ο σύζυγος που έβαλε μπροστά το τέρας από τα παιδιά του. Οι παππούδες, οι γιαγιάδες και η αδερφή. Όλοι οι γείτονες, οι κλασικοί κουτσομπόληδες που ξέρουν να είναι λαλίστατοι στις κάμερες, αλλά αδιαφόρησαν για να σταματήσουν το κακό εν τη γενέσει του. Οι κάθε μορφής υπεύθυνοι γιατροί και λοιποί δημόσιοι λειτουργοί που έπρεπε να πεθάνει το τρίτο παιδί για να αρχίσουν να ψάχνουν την υπόθεση.
Κάθε φορά που γίνεται ένα έγκλημα παρακαλούμε για μία δίκαιη τιμωρία παραδειγματισμού. Και ελπίζουμε να σταματήσει το κακό. Και μετά γίνεται το επόμενο έγκλημα. Και πάλι λέμε τα ίδια. Σε μία σκάρτη κοινωνία ψάχνουμε την εκ των υστέρων σκέψη, όταν είναι πια αργά. Δίνοντας στην καθημερινότητα μας μάταιο χαρακτήρα για όσα έπρεπε να ειπωθούν και να γίνουν και απλά καθυστέρησαν.
