Της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη
Τις τελευταίες εβδομάδες, με την επιμήκυνση της διάρκειας της καραντίνας και όλο το άγχος που αυτή επιφέρει λόγω της στέρησης βασικών δραστηριοτήτων της καθημερινότητας μας βρέθηκα περισσότερο από ποτέ υπόλογη στον εαυτό μου για όλα όσα αφήνω να επηρεάζουν το υποσυνείδητο μου. Φαντάζομαι ότι πολλοί είναι εκείνοι που βιώνουν την ίδια κατάσταση και ως εκ τούτου αποφάσισα να μοιραστώ γραπτώς τις σκέψεις μου. Συνειδητοποίησα το οξύμωρο του σχήματος. Όντας φύσει αισιόδοξη να έχω την τάση να εστιάζω στις άσχημες λεπτομέρειες της καθημερινότητας και να μην προσπαθώ να τις προσπεράσω κοιτάζοντας μπροστά.
Είναι όντως μία δύσκολη περίοδος για όλους, ακόμη και αν τα προβλήματα ή ο βαθμός δυσκολίας τους είναι διαφορετικός για τον καθένα μας. Και σίγουρα δεν είναι όλοι οι άνθρωποι δυνατοί χαρακτήρες. Πολλοί επηρεάζονται σε μεγαλύτερο βαθμό από μία κακοπροαίρετη κουβέντα, μία κακόβουλη ενέργεια, εν γένει την άσχημη συμπεριφορά. Αν όμως κάναμε ένα μεγαλύτερο βήμα στη σκέψη; Αν δε σκεφτόμαστε το κοντινό γεγονός αλλά εστιάζαμε σε κάτι που μπορούμε να παλέψουμε να δημιουργήσουμε σε ένα εύλογο διάστημα; Αυτή η περίοδος σίγουρα προσφέρεται για αυτό, γιατί υπάρχει άπλετος χρόνος για ενδοσκόπηση του εαυτού μας και όσων θεωρούμε ότι μας αξίζουν και έχουμε στερηθεί.
Ειδικά σε αυτή τη δύσκολη περίοδο αποτιμάται περισσότερο από ποτέ η ειλικρίνεια και η ανθρωπιά στους βασικούς τομείς της ζωής μας, στον εργασιακό χώρο, τον φιλικό κύκλο, τις ερωτικές σχέσεις μας. Μπορούμε να διαβάσουμε ανάμεσα στις γραμμές, να διακρίνουμε τη διαφορά ανάμεσα στις κολακείες και τις κουβέντες ή τις πράξεις που ακολουθούν και να εξετάσουμε το βαθμό που η ίδια μας η προσωπικότητα παραγνωρίζεται. Και πόσο επιβαρύνεται η ψυχική μας υγεία από αυτό. Και ίσως αυτή η περίοδος είναι ιδανική για να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα. Όπως να διεκδικήσουμε μία αξιοπρεπή εργασία ή να διατηρήσουμε σωστούς ανθρώπους γύρω μας για να προχωρήσουμε στην καθημερινότητα μας.
Σαφώς δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε όλα μεμιάς και ολοκληρωτικά, αλλά μπορούμε τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να περιβληθούμε μία αδιάβροχη ασπίδα που δεν θα αφήνει τίποτε κακόβουλο να περάσει μέσα μας. Και όταν αυτό το σκοτεινό διάστημα περάσει και αρχίσει να φαίνεται το λιγοστό φως από τη χαραμάδα, τότε θα νιώθουμε περισσότερο δυνατοί, όχι επειδή ξαφνικά γίναμε, αλλά επειδή αναγνωρίσαμε και παραδεχτήκαμε τα κακώς κείμενα. Και είμαστε στη σωστή κατεύθυνση για να τα απωλέσουμε.
Ευτυχία Χ. Κοκκίνη
