Της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη
Με αφορμή ένα βιβλίο … «Ο εραστής της – Ειρήνη Βαρδάκη»
Όταν οι συγκυρίες συναντούν τις βαθύτερες σκέψεις μας και αποτελούν πηγή έμπνευσης για αναπόφευκτη σύγκριση. Το τελευταίο βιβλίο της Ειρήνης Βαρδάκη με τίτλο «Ο εραστής της» είναι το δεύτερο που επέλεξα να γράψω τη γνώμη μου. Ένα μυθιστόρημα που μου κράτησε την καλύτερη νυχτερινή συντροφιά τον Φεβρουάριο και απασχόλησε τη σκέψη μου, κυρίως μετά την ολοκλήρωση του.
Είχα ήδη διαβάσει όλα τα βιβλία της που είχαν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Bell και κρατούσα στα αδιάβαστά μου, τον Μέντορα και τη Ζώνη 5, τα οποία κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Μίνωας. Στο σημείο αυτό θα είμαι ειλικρινής. Αν και είχα νιώσει κορύφωση της αδρεναλίνης διαβάζοντας τα, υπήρχαν κάποιες μεταγενέστερες στιγμές που ο ορθολογισμός μου και η πλασματική συστολή μου τρόπον τινά κατέκριναν τις πράξεις των ηρώων και τις ανατροπές στα όρια του παραλόγου, ειδικά κατά το τέλος της κάθε ιστορίας. Μου πήρε αρκετό χρόνο κυρίως εξαιτίας μία προσωπικής μου τραγωδίας για να αναθεωρήσω και να καταλήξω σε μία βασική αρχή: Αν κάθε ιστορία στηρίζεται στα βήματα λογικής της καθημερινότητας μας, τότε ποια η ομορφιά του διαφορετικού; Διότι πέρα από κάποιες επιμέρους αδυναμίες για τα δικά μου συγγραφικά γούστα, μου ήταν αδύνατον να παραβλέψω τη δύναμη του παραλόγου, όσων δεν μπορούμε ως χαρακτήρες να πράξουμε, αλλά ενδεχομένως να τα υιοθετούμε ως συλλογισμό.
Έχοντας λοιπόν αυτή τη βασική αρχή μέσα μου, ξεκίνησα τον «Εραστή» για να δω μία τεράστια εξέλιξη στον τρόπο γραφής, βελτίωση σε κάποιες χαρακτηριστικές λεπτομέρειες και μία πλοκή, όπου αν και δείχνει υπερβολική στην περίληψη της, εντούτοις είναι τόσο ανθρώπινη στα κεντρικά σημεία της. Διότι το συγκεκριμένο μυθιστόρημα πάει κόντρα στις γενικεύσεις, που η ίδια η κοινωνία χρησιμοποιεί για να ελέγξει τα συναισθήματα και τις ενέργειες των ανθρώπων.
Και σε μία δεύτερη εσωτερική ανάγνωση, μετά από την ολοκλήρωση του τυπικού διαβάσματος, συνειδητοποίησα ότι η Ειρήνη Βαρδάκη θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί τη χρυσή πένα ενός άλλου ιδιαίτερου πλάσματος, του Γιώργου Λάνθιμου, ο οποίος χρησιμοποιεί ίδιο μείγμα σκέψης και δράσης στους χαρακτήρες του, καταλήγοντας σε κοινές αλληγορίες. Μία υπέροχη σκέψη στην ιδανική συγκυρία, την απονομή των Όσκαρ σε λίγες ημέρες.
Ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί εκείνη τη βραδιά, με το άρθρο μου αυτό χαιρετώ και δοξάζω εκείνους που βγαίνουν από κάθε άνετη συνήθεια για να ξεπεράσουν τη στημένη γραφή, την χιλιοειπωμένη πλοκή και τα ίδια γενικευμένα μηνύματα. Υπάρχει κάποιος που να συμφωνεί μαζί μου?
