Της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη
Μία καινούργια χρονιά ήρθε, έτοιμη να διεκδικήσει μία καλύτερη θέση από την προηγούμενη στην υγεία και το δικαίωμα στην ευτυχία. Τις τελευταίες ημέρες αναλογίζομαι για τα ιδιαίτερα συναισθήματα που μου γεννήθηκαν διαβάζοντας ένα βιβλίο και αναπόφευκτα καταλήγω στο προτελευταίο βιβλίο που διάβασα, το «Μη με ξεχάσεις» της Σόνιας Σαουλίδου, το οποίο κυκλοφόρησε την 1η Δεκεμβρίου του 2023 από τις Εκδόσεις Bell, παραμονή των γενεθλίων μου.
Ήμουν ήδη γοητευμένη από τη γραφή της, αλλά θεώρησα ορόσημο την ημερομηνία κυκλοφορίας του κυρίως λόγω τίτλου, έτσι δεν μπορούσα παρά να παραμερίσω τη στοίβα αδιάβαστων που είχα δίνοντας του προτεραιότητα.
Λένε πολλοί ότι οι κριτικές βιβλίων είναι προκατειλημμένες με την έννοια της εύνοιας συγκεκριμένων προσώπων με τα οποία μας συνδέει κάποια μορφή συμπάθειας. Πως μπορείς όμως να μιλήσεις απλά για προτιμήσεις μπροστά σε ένα μυθιστόρημα, το οποίο αν δε γνώριζες το όνομα του συγγραφέα θα ορκιζόσουν ότι πρόκειται για κάποιον ευπώλητο της σύγχρονης ξένης λογοτεχνίας;
Περνώντας στο δεύτερο στάδιο, αυτό της πλοκής και των σοκαριστικά καλοδουλεμένων ανατροπών, η γλώσσα δένεται εξαιτίας του σεβασμού μου προς κάθε δυνητικό αναγνώστη, ο οποίος σαφώς και δε θα επιθυμούσε spoiler.
Έτσι καταλήγω στο προφανές, σε τρεις βασικές φράσεις-διαπιστώσεις, τις οποίες σπάνια συναντάς στις νέες κυκλοφορίες. Η πρώτη είναι η συνέπεια του τέλους με την αρχή και τη μέση. Είναι τόσο καλοδουλεμένη η πλοκή, ώστε η κατάληξη είναι ανάλογη όσων προηγήθηκαν. Η δεύτερη είναι η έλλειψη ακατάσχετης φλυαρίας που πιάνει μερικούς γεμίζοντας έτσι σελίδες από περιττές περιγραφές κρίνοντας ότι η αξία του βιβλίου είναι ανάλογη του όγκου του. Η τρίτη είναι η άρτια χρήση της γλώσσας με αποφυγή της αργκό, την οποία πολλοί συνηθίζουν στη γραφή τους, σε σημείο που νομίζεις ότι είναι η ντοπιολαλιά τους. Θεωρείται δεδομένο ότι δεν μπορούν όλοι οι χαρακτήρες μιας ιστορίας να μιλούν με τον ίδιο τρόπο, όταν όμως ακόμη και στις περιγραφές πολλοί χρησιμοποιούν χυδαίες εκφράσεις τότε βγαίνει εύκολα το συμπέρασμα.
Κλείνοντας, χρησιμοποιώ τον τίτλο του βιβλίου σαν απειλή, υπόσχεση και μότο ζωής. Για τη χρονιά που έρχεται και για όλα όσα από το παρελθόν πρέπει να κουβαλάμε μαζί μας σαν οδηγό επιβίωσης και φόρο τιμής.
Ευτυχία Χ. Κοκκίνη
