Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Πάντα έχει σημασία το μήνυμα. Το ποιός μιλάει, και πότε, ώστε στη συνέχεια να ακούσουμε προσεκτικά ή όχι, το το έχει να πει.
Στη δεδομένη συγκυρία, ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ένα αντιδημοφιλές μέσο-μήνυμα. Σχεδίασε και ηγείται της εισβολής στην Ουκρανία, δηλαδή της έμπρακτης παραβίασης του διεθνούς Δικαίου και της συναπόφασης να συμβιώνουμε αρμονικά στον πλανήτη, αντί να… σκοτωνόμαστε μεταξύ μας.
Η σημερινή ιδιότητά του, ωστόσο, δεν ανατρέπει τον πυρήνα των αυταπόδεικτων αληθινών συμπερασμάτων του, για το θέμα της ενεργειακής πολιτικής της Ενωμένης Ευρώπης. Ο Ρώσος Πρόεδρος μίλησε για “οικονομική αυτοκτονία”.
Και δεν έχει άδικο φυσικά. Με την άγαρμπη απόπειρα απεξάρτησης από τους ρωσικούς ενεργειακούς πόρους, η Ευρωπαϊκή Ένωση οδηγεί τους λαούς της, δηλαδή όλους εμάς, σε κοινωνική φτωχοποίηση. Αγοράζουμε τους ενεργειακούς πόρους “των Αμερικανών”, σε τιμές υπερπολλαπλάσιες. Σε μικρότερες ποσότητες. Χωρίς την εγγύηση ότι τη στιγμή της ανάγκης, θα μπορούν να καλύψουν την κατανάλωση. Και φυσικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα συνεργαστούν με τα καθεστώτα-ωδή στη Δημοκρατία, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ, του Ιράν και της Βενεζουέλας, για να προμηθευτούν τις ποσότητες ενεργειακών πόρων που χρειάζονται.
Όλα αυτά, σε μια περίοδο κατά την οποία οι λαοί της Ευρώπης στενάζουν οικονομικά. Και η συζήτηση περί Μνημονίων έχει επανέλθει στη δημόσια σφαίρα.
Το ότι το λέει ο “σφαγέας Πούτιν”, δεν αναιρεί το γεγονός ότι… λέει αλήθεια. Άβολη αλήθεια για εμάς τους Ευρωπαίους.
