Γράφει η Ντόρα Βυζοβίτου
Υποψήφια δημοτική σύμβουλος Αθηναίων, με τον Κώστα Μπακογιάννη
Σήμερα συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από τον θάνατο του πατέρα μου, Χρίστου Βυζοβίτη.
Είκοσι χρόνια μετά ακόμη συγκλονίζομαι και συγκινούμαι βαθιά κάθε φορά που ένας άγνωστος σε εμένα άνθρωπος -και αυτό συμβαίνει ακόμη και σήμερα συχνά-, όταν ακούσει το επώνυμό μου, αρχίζει να μου μιλά για τον πατέρα μου με εκτίμηση και αγάπη.
Αισθάνομαι τότε ότι το ήθος που θέλησε να ενσταλάξει σε εμάς, τα παιδιά του, αυτό το ήθος και η στάση ζωής που καθόρισαν την πορεία του, αντανακλούν ακόμη στη δημόσια μνήμη του, στους ανθρώπους που τον γνώρισαν, είτε υπήρξαν πολιτικοί του φίλοι και ψηφοφόροι είτε πολιτικοί του αντίπαλοι.
Από τον πατέρα μου έμαθα πρώτη φορά και με τον πιο βιωματικό τρόπο ότι η πολιτική είναι οι άνθρωποι, οι ανάγκες, τα όνειρα και οι αγωνίες τους. Εμαθα ότι η πολιτική ασκείται ανοιχτά, με την καθημερινή επαφή με τους πολίτες, και όχι πίσω από κλειστές πόρτες σε κάποιο γραφείο.
Θυμάμαι το σπίτι μας, που ήταν πάντα γεμάτο, με την πόρτα του πάντα ανοιχτή από νωρίς το πρωί έως αργά το βράδυ, σαν να ζούσαμε μια διαρκή καθημερινή γιορτή, μέσα από την οποία έβγαιναν οι ιδέες και οι προτάσεις για να κάνουμε τον τόπο μας καλύτερο.
Κι αυτό το άνοιγμα στην κοινωνία και τη ζωή, αυτή η βαθιά και ελεύθερη «αναπνοή», η πίστη στους ανθρώπους και στις νέες ιδέες -ακόμη θυμάμαι τις ωραίες συζητήσεις του με τις εναλλακτικές παρέες μου στα 80s- επέτρεψε σε εμάς τα παιδιά του, στον Τάσο μας, που χάσαμε νωρίς, το 2015, στον Κώστα και σε εμάς, να ανοίξουμε τα φτερά μας, να πάρουμε ο καθένας τον δικό του δημιουργικό δρόμο, με αυτοπεποίθηση ότι οι γερές βάσεις που μας έδωσαν οι γονείς μας αρκούν για να αντιμετωπίσουμε κάθε περιπέτεια και κακοτοπιά, και να την κάνουμε αφορμή προσωπικής ανάπτυξης.
Η μεγαλύτερη κληρονομιά για έναν άνθρωπο είναι το καλό και έντιμο όνομα, μας έλεγε ήδη από μικρά παιδιά. Και κάθε μέρα που περνά καταλαβαίνω ολοένα και βαθύτερα το νόημα αυτής της κουβέντας.
Σκέφτομαι τον πατέρα μου κάθε μέρα που περνά και αναζητώ τη συμβουλή που θα μου έδινε σε κάθε ζήτημα που με απασχολεί. Χαμογελώ, για παράδειγμα, όταν φαντάζομαι τι θα έλεγε για τις προσπάθειες που βλέπουμε και τελευταία, να αντικατασταθεί η ουσία της πολιτικής από την εικόνα και τη διαχείριση κενών σημαινόντων. Και γεμίζω με κουράγιο, αυτοπεποίθηση αλλά και αίσθημα ευθύνης όταν τον φέρνω στο μυαλό μου να με συμβουλεύει σήμερα για τη δική μου, πρώτη υποψηφιότητα στον Δήμο της Αθήνας με τον Κώστα Μπακογιάννη.
Η ουσία της πολιτικής είναι οι άνθρωποι, οι ανάγκες, τα όνειρα, οι αγωνίες τους και η συνένωση δυνάμεων για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη. Αισθάνομαι τυχερή που έζησα αυτήν τη σταθερή αλήθεια από μικρό παιδί δίπλα στον πατέρα μου. Και αισθάνομαι την ευθύνη πάνω στα δικά του διδάγματα ζωής, να συνεχίσω την προσπάθεια να τιμώ με τη δική μου πορεία και στάση ζωής το καλό και το έντιμο όνομα που μας κατέλιπε – τη μεγαλύτερη δυνατή κληρονομιά.
