Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Βλέπετε πως αντιδρούν οι μηδενιστές και οι συνωμοσιολόγοι, τώρα που το πράγμα γύρισε ανάποδα και ένα-ένα τα δήθεν τεκμήρια της συγκάλυψης καταπέφτουν; Με λυσσαλέα άρνηση να αντικρύσουν κατάματα τις αποδείξεις που κατεδαφίζουν το οικοδόμημα του «κουκουλώματος». Δεν βλέπουν τα πιστοποιημένα βίντεο, δεν ακούνε τις διαψεύσεις των ξένων πανεπιστημίων, δεν παραδέχονται την ασχετοσύνη Λακαφώση να παριστάνει τον πραγματογνώμονα, δεν βλέπουν κάτι το παράταιρο στη συμπεριφορά του ΕΟΔΑΣΑΜ και του Παπαδημητρίου.
Συνεχίζουν να ζουν στην Ελλάδα των αρχών του Φλεβάρη με τις διαδηλώσεις και το κύμα θυμού, όχι στη σημερινή που όλα γύρισαν τούμπα. Γιατί άραγε; Προφανώς, διότι αυτή η Ελλάδα τους αρέσει, αυτή τους βολεύει. Ο Σάκης Μουμτζής έγραψε ότι εκλαμβάνουν την διάψευση των απόψεων τους ως προσωπική ήττα, την οποία αρνούνται να αποδεχτούν. Συμφωνώ απολύτως, ισχύει στο 100%. Αλλά είναι και κάτι βαθύτερο, και ουσιαστικότερο, και δραματικότερο, που το ‘χαμε ξαναζήσει τον καιρό της χρεοκοπίας και των μνημονίων.
Ξεκινώντας από κάποιες αποδεκτές και λογικές αντιπολιτευτικές θέσεις (δεν μας αρέσει ο Κυριάκος, η κυβέρνηση έχει ευθύνες για το δυστύχημα, κάθε πολύνεκρο συμβάν αντικειμενικά βλάφτει τους κυβερνώντες), κατασκεύασαν σιγά-σιγά ένα συνωμοσιολογικό τερατούργημα, στο οποίο πίστεψαν κιόλας. Οπότε τώρα, έρχονται αντιμέτωποι όχι με κάποια αντίθετα αποδεικτικά στοιχεία, αλλά με την ίδια τους την ακλόνητη πίστη. Αυτό όμως είναι ανυπόφορο για έναν φανατικό, οπότε η αντίδραση του μετατρέπεται σε συμπεριφορά ζηλωτή που θίγεται η ουσία της πίστης του.
Το να ακολουθείς φανατικά ή να συν-κατασκευάζεις ένα παραμύθι, είναι ανέντιμη πράξη. Το να πιστέψεις όμως στο τέλος αυτό το φαντασιακό μύθευμα σε κάνει ανόητο και επικίνδυνο. Θυμάστε πόσα εκατομμύρια Ελλήνων είχαν πιστέψει βαθιά ότι η χρεοκοπία ήταν υπόθεση προδοσίας κάποιων Νενέκων και ότι μ’ έναν νόμο κι ένα άρθρο όλα θα λυθούν; Αυτή η τυφλή πίστη, τους είχε μετατρέψει σε Ταλιμπάν του Τσίπρα και σε διώκτες αντιπάλων στους δρόμους. Μέχρι που ήρθε η κατάρρευση των μύθων τους και λούφαξαν επί δεκαετία.
Το ίδιο ακριβώς γίνεται και τώρα. Πες-πες, στο τέλος πίστεψαν ακράδαντα στο βαθύτερο πυρήνα του ίδιου του παραμυθιού τους. Ότι δηλαδή τα Τέμπη ήταν το αποκορύφωμα της εγκληματικής δράσης μιας συμμορίας φονιάδων, ψευτών, λαθρεμπόρων και αδίστακτων απατεώνων που κυβερνούν τον τόπο. Και τώρα που το πράγμα αντιστρέφεται με αποδείξεις και στοιχεία, έχουν φυσική άρνηση να τα δεχτούν. Σ’ έναν φονιά και μαφιόζο, δεν αναγνωρίζεις ελαφρυντικά ή τεκμήρια αθωότητας.
Κάποτε, το 2018, είχα γράψει για τον Συριζάνθρωπο, ένα κείμενο που είχε κάνει εντύπωση και που πραγματευόταν ακριβώς το ίδιο φαινόμενο. Του φανατικού που αρνείται να δει την αλλαγή της πραγματικότητας που τον περιβάλλει. Φοβούμαι ότι στις μέρες μας αναδύεται ο απόγονος του, ο Τεμπάνθρωπος.
