Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Είχα κάμποσους γνωστούς και φίλους που είχαν ταχθεί με τον Σύριζα. Μπορεί στις εκλογές του περασμένου Μάη και Ιούνη να μην έδωσαν βροντερό παρόν στον αγώνα τους, ενδεχομένως και κάποιοι να μην ψήφισαν καν (αλλιώς πούθε προέκυψε η διαφορά των 20 μονάδων), αλλά τέλος πάντων, μια δεκαριά ανθρώπους συνδεδεμένους μ’ αυτό τον πολιτικό χώρο τους είχα. Πασοκοσυριζαίοι σχεδόν στο σύνολο τους (δηλαδή κάποτε Πασόκ και από το 2012 ή το 2015 Σύριζα), ψήφισαν σχεδόν όλοι τους Αχτσιόγλου στις εσωκομματικές τους.
Μετά το μπάχαλο που ακολούθησε την εκλογή Κασσελάκη και τις διαρκείς αποχωρήσεις – διασπάσεις, όποτε τους συναντήσω προσπαθώ να καταλάβω τι νιώθουν και τι σκοπεύουν να κάνουν. Καθότι οι κινήσεις κορυφής του στελεχιακού δυναμικού αποκτούν ουσία μόνο αν δούμε τι αντανακλάσεις έχουν στη λαϊκή βάση του πάλαι ποτέ μεγάλου κόμματος. Να σας πω λοιπόν δύο – τρία συμπεράσματα που έχω βγάλει.
Πρώτο, εγώ δεν έχω συναντήσει κανέναν (μα ούτε έναν για δείγμα) που σήμερα δηλώνει ότι στις εσωκομματικές εκλογές του Σύριζα ψήφισε Κασσελάκη. Όλοι όσοι γνωρίζω λένε ότι ψήφισαν Ευκλείδη ή Αχτσιόγλου ή Παππά, πάντως Κασσελάκη όχι. Ποιοι στο καλό πήγαν και έριξαν φάκελο με τα’ όνομα του και μάλιστα δυο φορές; Θα πρέπει να ήταν οι ντιπ περαστικοί. Ακόμα και τα μικροστελεχάκια που σήμερα παραμένουν στον Σύριζα, λένε ότι ψήφισαν κάποιον άλλον, όχι τον Στέφανο, απλώς τώρα μένουν για την ενότητα.
Δεύτερο, αν εξαιρέσω κάποια στελέχη που ήταν οργανικά δεμένα με τον κομματικό μηχανισμό ή είχαν πάρει κρατική θέση την περίοδο της διακυβέρνησης τους, δεν ξέρω κανέναν απλό ψηφοφόρο του Σύριζα που λέει ότι τώρα θα πάει με το νέο κόμμα που θα χει πρόεδρο τον Χαρίτση. Απορώ ειλικρινά με βάση ποιες προσδοκίες και ποιες μετρήσεις έκαναν το βήμα δημιουργίας νέου κόμματος. Ούτε την ψήφο τους δεν θα δουν.
Τρίτο, το μεγαλύτερο πρόβλημα και του Κασσελάκη και των φευγάτων, είναι η αποχή και η απογοήτευση του κόσμου τους. Οι δικοί μου γνωστοί, μηδενός εξαιρουμένου, δηλώνουν ότι «έκλεισε ο κύκλος μου στην αριστερά» ή «ό,τι ήταν να προσφέρω το πρόσφερα» ή «δεν έχω πια κουράγιο, θα κοιτάξω τη δουλειά και την οικογένεια μου». Αρνούνται συστηματικά να μπουν σε διεξοδική κουβέντα για το κόμμα τους, αρνούνται να πάρουν το μέρος του ενός ή του άλλου, αποστασιοποιούνται από τα τεκταινόμενα με μια πρωτοφανή ανακούφιση και γενικώς μόλις τους μιλήσουν για Σύριζα στρέφουν αλλού το κεφάλι.
Προσωπικά, σ’ όλο αυτό το σκηνικό βλέπω ένα κόμμα που διατηρείται στην επικαιρότητα από τα μαλλιοτραβήγματα αντιμαχομένων που δεν έχουν το παραμικρό κύρος και από τα γενέθλια της σκυλίτσας του αρχηγικού ζεύγους. Κόσμο, οπαδούς, λαϊκή βάση δεν έχουν πια. Η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη. Ό,τι και αν απογίνουν ως άτομα, ως κόμμα δεν υφίστανται πλέον. Απέσβετο λάλον ύδωρ…
