Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Ηπολιτική μας ζωή κινείται ανάμεσα σ’ έναν αρχηγό που λέει περήφανα πως όταν βαφτίστηκε σχηματίστηκε ένας σταυρός από λάδι μέσα στην κολυμβήθρα και σ’ έναν άλλον που δηλώνει ότι μπορεί αύριο το πρωί να δώσει 4.000 ευρώ σύνταξη σε όλους τους Έλληνες συνταξιούχους. Ακούγοντας αυτά τα «κουφά», κάθε κανονικός άνθρωπος λακίζει. Ακούει πολιτική κι αλλάζει πεζοδρόμιο, βλέπει υποψήφιο να τον προσεγγίζει και φτύνει τον κόρφο του για να ξορκίσει το κακό που έρχεται κατά πάνω του.
Θα πείτε ότι δεν υπάρχουν μόνο αυτοί. Σωστά, υπάρχει και ο Νατσιός, υπάρχει κι η Κωνσταντοπούλου. Ο πρώτος με τις αγιαστούρες και τις νηστείες, η δεύτερη με τις προεκλογικές καρδούλες που ξανάγιναν μετεκλογικό σπάσιμο νεύρων. Μα είναι και ο Ανδρουλάκης, θα ξαναπείτε. Ναι, μόνο που είναι πολύ μουντρούχος, αυτό ακούω διαρκώς. Δεν έχει το επικοινωνιακό «χάρισμα», τους χαλάει. Ε τότε, ας πάμε στον Μητσοτάκη. Αυτός κυριαρχεί εξάλλου, όλοι οι άλλοι μαζί δεν είναι παρά ένα ενοχλητικό χαλίκι στο παπούτσι του.
Είστε σίγουροι; Γιατί εγώ δεν είμαι. Όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, μια καλή κουβέντα για τον Μητσοτάκη και την κυβέρνηση του δεν ακούω. Το τι γκρίνια και μουρμούρα διακινείται, δεν περιγράφεται. Όλοι έχουν έναν λόγο να μην τον ψηφίσουν τον Ιούνιο. Άλλος θέλει να τον προειδοποιήσει, άλλος να τον τσαντίσει, άλλος να τον τιμωρήσει, άλλος να τον κοντύνει, άλλος να τον κάνει λιγότερο αλαζόνα κι άλλος πιο σκληρό, άλλος να τον κάνει πιο ιδεολόγο κι άλλος πιο ρεαλιστή, άλλος πιο πατριώτη κι άλλος πιο διεθνιστή, άλλος πιο γαλαντόμο κι άλλος πιο τσιγκούνη.
Αν προσπαθήσει κανείς να τα συνθέσει όλα αυτά που του ζητούν, θα καταλήξει σε ψυχοφάρμακα. Οι Ευρωεκλογές, όπως δείχνει να πηγαίνει το πράγμα, ετοιμάζονται ν’ ανοίξουν την πόρτα του φρενοκομείου. Ο ορθολογισμός, τελείωσε απότομα σ’ αυτή τη χώρα. Επιστρέφουμε ραγδαία σ’ αυτά που ξέραμε. Στα λεφτόδεντρα, στο «αν δεν ανατιναχτούν όλα, δεν θα δούμε άσπρη μέρα», στο «δεν με νοιάζει ποιος θα ‘ρθει, αρκεί να φύγει αυτός» και σ’ όλα τα υπόλοιπα χαριτωμένα που ζήσαμε από 2010 και εντεύθεν.
Θαρρείτε πως είμαι υπερβολικά απαισιόδοξος; Μακάρι να ‘χετε δίκιο κι εγώ άδικο. Αν όμως -αν λέω, δείτε μετά τις Ευρωεκλογές να λειαίνεται σιγά-σιγά το έδαφος για να δούμε μια μελλοντική κυβέρνηση Κασσελάκη-Βελόπουλου, μη μου πείτε πως δεν το ‘χατε ακουστά και πέσατε από τα σύννεφα. Διότι και παλιότερα που λέγαμε ότι η αντιμνημονιακή κυβέρνηση που θα φτιαχτεί θα είναι εικόνα και ομοίωση της (πάνω και κάτω) πλατείας, μας διαψεύδατε. Μέχρι που είδατε τις αγκαλιές του Τσίπρα με τον Καμένο…
