Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Τον περίφημο Μάη του ’68 οι φοιτητές είχαν για σύνθημα το «είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο», αλλά ευτυχώς για ‘κείνους δε βρέθηκαν ποτέ στην εξουσία. Δεν χρειάστηκε λοιπόν, να εφαρμόσουν αυτό το χαριτωμένο συνθηματάκι στην πράξη, διότι τότε θα ‘βλεπαν ότι άλλο τα συνθήματα κι άλλο η πραγματική ζωή. Ειδικά όταν σ’ αυτήν, εκείνος που κραυγάζει το σύνθημα με υψωμένη τη γροθιά, διεκδικεί θέση όχι παρατηρητή αλλά ηγέτη και πρωθυπουργού.
Σαν τον Αλέξη καληώρα. Ο οποίος παρά το γεγονός ότι έχει κυβερνήσει και ξέρει τι σημαίνει πρακτικά αυτό, συνεχίζει να μπερδεύει το ουτοπικό με το πραγματικό και το ονειρικό με το ρεαλιστικό. Τι σημαίνει «θέλουμε τον φράκτη στον Έβρο, αλλά αυτός να έχει νόμιμες πύλες εισόδου»; Μα η χώρα είχε πάντα και συνεχίζει να έχει τις καθορισμένες και νόμιμες εισόδους της οι οποίες ελέγχονται από την αστυνομία. Όποιος θέλει να μπει στη χώρα νόμιμα, πάει εκεί, του εξετάζουν τα χαρτιά και αν πληροί τις προϋποθέσεις μπαίνει σαν κύριος.
Αυτά με τις «πύλες εισόδου» στον φράκτη, είναι παραμύθια της Χαλιμάς. Ο Νίκος Φίλης από παλιά το έλεγε με μια άλλη παραλλαγή. Ο φράκτης να υπάρχει, έλεγε, αλλά σε τακτά διαστήματα να έχει θυρίδες από τις οποίες όποιος είναι απ’ έξω να μπορεί να επικοινωνήσει και να ζητήσει άσυλο. Μιλάμε για σαχλαμάρες, για ανοησίες. Μα ο φράκτης γι αυτόν ακριβώς τον λόγο φτιάχτηκε. Για να μην μπορεί ο καθένας να βάλει το πόδι του ένα εκατοστό μέσα στο έδαφος μας, οπότε είμαστε υποχρεωμένοι μετά να του παραχωρήσουμε το δικαίωμα να κάνει αίτηση ασύλου.
Διότι με βάση το διεθνές δίκαιο, είμαστε μεν υποχρεωμένοι να τον δεχτούμε μέχρι να εξεταστεί η αίτηση, αλλά στη συνέχεια αν απορριφθεί, δικαιούμαστε νομίμως να τον στείλουμε πίσω. Κι επειδή είναι αδύνατο να στείλουμε τον Αφγανό στο Αφγανιστάν και τον Σουδανό στο Σουδάν, ούτε η Τουρκία τον παίρνει πίσω κι ας πέρασε απ’ αυτήν, έτσι και κάνει αίτηση, μας ξώμεινε ο άνθρωπος. Οπότε πλάκα κάνουμε με τις πύλες και τις θυρίδες του φράκτη;
Όπως πλάκα κάνουμε και με το «να φυλάμε τα σύνορα μας, αλλά να μην γίνονται push backs», που λένε για το Αιγαίο; Αν κάθε προσπάθεια αποτροπής πλεούμενου στα νερά μας ερμηνεύεται ως push back, συμπαθάτε με, αλλά πρακτικά δεν υφίσταται φύλαξη θαλασσίων συνόρων. Είναι απλό και σαφές.
Αυτά τα «και φράκτη και πύλες εισόδου» ή τα «και υπάρχουν σύνορα και δεν υπάρχει αποτροπή», είναι πανομοιότυπα με το «είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο». Συνθήματα που φτιάχνουν ωραίες νεανικές επαναστατικές αναμνήσεις, αλλά που στην πραγματική ζωή μπατάρουν απότομα και βουλιάζουν αύτανδρα.
