Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Πλάκα – πλάκα, αυτή η αλλόκοτη ιδέα του Ανδρουλάκη να αλλάξει παντελώς τους βασικούς κανόνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, συνεχίζει να μονοπωλεί τον δημόσιο διάλογο. Και μάλιστα στα τηλεοπτικά πάνελ, όλοι είναι πανευτυχείς μ’ αυτή την σάχλα. Οι ΠΑΣΟΚοι διότι αποτελούν το κέντρο της συζήτησης κι όχι μια βαρετή άκρη του. Οι Νεοδημοκράτες διότι πιστεύουν κατά βάθος ότι τα Ανδρουλακικά σχέδια τρομάζουν τους ψηφοφόρους οπότε ευνοούν την ιδέα της αυτοδυναμίας. Οι ΣΥΡΙΖΑίοι διότι νιώθουν ότι το «ούτε – ούτε» είναι στην ουσία άρνηση στον Μητσοτάκη κι όχι στον Τσίπρα. Κι όταν όλοι είναι ευχαριστημένοι, γιατί να αλλάξουν το σκηνικό;
Βέβαια, η προεκλογική περίοδος δεν μπορεί να αναλωθεί μόνο στο άγνωστο πρόσωπο του πρωθυπουργού που θα προτείνει ο Νίκος την επαύριον των εκλογών. Ή μάλλον, για να ακριβολογώ, στα τουλάχιστον δύο άγνωστα πρόσωπα που μπορεί να έχει ο Ανδρουλάκης κατά νου, αφού προφανώς άλλον θα προτείνει αν κάτσει να μιλήσει για συνεργασία με τον Τσίπρα και άλλον αν μιλήσει με τον Κυριάκο. Δεν αποκλείεται βέβαια να έχει κανέναν πασπαρτού ή τζόκερ, που θα ταίριαζε εξίσου να ηγηθεί και σε Νεοδημοκρατικοπασοκική κυβέρνηση και σε Συριζοπασοκική. Ή δεν αποκλείεται να έχει τρεις και τέσσερις υποψήφιους.
Όπως βλέπετε, το πράγμα ξεφεύγει. Σαν το αμάξι που παίρνει αργά – αργά την κατηφόρα κι έπειτα μεγαλώνει η ταχύτητα του και παρασέρνει ό,τι βρεθεί μπροστά του. Το θέμα είναι να μην βρεθεί σε κατηφόρα δίχως φρένα, άπαξ και βρεθεί άστα να πάνε. Το αρχικό «ούτε – ούτε» έγινε ο «άγνωστος-Χ», αυτός έγινε «οι δύο άγνωστοι-Χ», μετά μας προέκυψε και ο ίδιος ο Ανδρουλάκης ως πιθανός πρωθυπουργός. Το είπε – λέει – όχι διότι το επιδιώκει, αλλά απλώς διότι τυπικά και θεσμικά και συνταγματικά προβλέπεται. Μάλιστα, ενώ η πρωθυπουργία των αρχηγών του πρώτου και του δεύτερου κόμματος δεν υπόκειται σε θεσμικές προβλέψεις, αλλά μόνο σε Ανδρουλακικούς αποκλεισμούς.
Κοιτάξτε, όλη αυτή η αλλόκοτη και παράλογη ιστορία, δεν μπορεί παρά κάποια στιγμή να καταλήξει στην γελοιοποίηση αυτού που την εφηύρε και την διακινεί. Δεν γίνεται ένα ολόκληρο σύστημα να συζητά επί μακρόν μιαν ανεφάρμοστη και καταφανώς αντιδημοκρατική σαχλαμάρα. Να με συμπαθά ο Νίκος, αλλά για σαχλαμάρα πρόκειται. Σε λίγους μήνες θα συζητούμε γι αυτή την πολιτική θέση, γελώντας που την παίρναμε κάποτε στα σοβαρά.
Κι έχει δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν μπαίνει στα σοβαρά σ’ αυτή την κουβέντα – όπως κάνει η ΝΔ- αλλά την αντιμετωπίζει σαν κάτι που ειπώθηκε μόνο και μόνο για να εγκαταλειφθεί την επομένη των εκλογών. Ούτε είναι τυχαίο που οι ΠΑΣΟΚοι εξοργίζονται μεν με την αντίδραση της ΝΔ στο «ούτε-ούτε» τους, αλλά δεν λένε κουβέντα στους ΣΥΡΙΖΑίους που τους πετάνε συγκαταβατικά και κατάμουτρα ότι θα αλλάξουν στάση και θα δεχτούν τον Αλέξη για πρωθυπουργό. Λέτε τα δυο κόμματα να συνεννοούνται τηλεπαθητικά…;
