Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Θα σας γράψω ευθέως την γνώμη μου για την Άννα Διαμαντοπούλου. Η οποία ως φαίνεται, μάλλον σχεδιάζει τελικά να κατέβει στην κούρσα διαδοχής του ΠΑΣΟΚ, εφόσον ερμηνεύω σωστά τις δηλώσεις που κάνει εδώ και κει. Η Άννα, λοιπόν, «είναι καλή, είναι γλυκιά, έχει τις χάρες όλες, όλα τα χάδια του αγεριού, του κήπου όλες τις βιόλες» (που λέει το τραγούδι του Ρίτσου που τραγούδησαν η Μούσχουρη κι ο Μπιθικώτσης), οπότε καλά θα κάνει να αποφύγει την περιπέτεια στην οποία πάει να μπει. Φιλικά και προειδοποιητικά της το γράφω.
Προφανώς η Άννα έχει πολλά προσόντα. Έχει μακρά πολιτική πορεία και υπουργική προϊστορία, ξεκίνησε και πρόκοψε από την επαρχία και από το πολιτικό πουθενά, είναι ο ορισμός της αυτοδημιούργητης, έχει μεγάλη διεθνή εμπειρία, έχει πολλές και σημαντικές επαφές στην Ευρώπη, έχει σαφή και τεκμηριωμένη πολιτική άποψη για την χώρα, έχει επίγνωση του κόσμου που έρχεται, είναι σταθερά προσανατολισμένη στην ανάγκη του εκσυγχρονισμού και των μεταρρυθμίσεων. Έχει σοβαρότητα, έχει και κυβερνησιμότητα (που γράφει και ο Σιδέρης).
Τα χει όλα αυτά και με το παραπάνω. Και πιστεύει ότι μ’ αυτά τα όπλα στην φαρέτρα της θα πάει να πάρει το ΠΑΣΟΚ; Το σημερινό ΠΑΣΟΚ; Κούνια που την κούναγε, για να το γράψω κομψά. Δεν έχει αντιληφθεί ότι το ΠΑΣΟΚ που ήξερε κάποτε, μας έχει προ πολλού χαιρετήσει; Κι ότι αυτό που απόμεινε πίσω είναι κάτι τελείως διαφορετικό, που ουδεμία σχέση έχει (ή θέλει να έχει) μ’ αυτά που η Άννα θεωρεί όπλα και προσόντα της;
Από το ΠΑΣΟΚ των παλιών καλών καιρών, οι μεν Τσοχατζοπουλικοί, οι Αυριανιστές και (εσχάτως οι Γιωργακικοί) έχουν πάει στον ΣΥΡΙΖΑ, οι Σημιτικοί πήγαν στον Μητσοτάκη και πίσω απόμειναν κάτι γέροι ψηφοφόροι που ομνύουν στο όνομα του Ανδρέα και κάτι σκληροπυρηνικοί οργανωτικοί μηχανισμοί που συνθλίβουν κόκκαλα. Πού πάει να χωθεί εκεί μέσα; Θα την φάνε λάχανο.
Καλά θα κάνει να μην πιστέψει ότι θα προσπεράσει τα πελατειακά κομματικά δίκτυα, για να απευθυνθεί απ’ ευθείας στον λαό της κεντροαριστεράς που θα πάει να ψηφίσει. Ευσεβείς πόθοι είναι αυτοί, τους οποίους οι σκληροί μηχανισμοί τους έχουν για breakfast. Ξέρω βέβαια ότι η πολιτική είναι μάχη με διάθεση και ρίσκο, όχι αφ’ υψηλού ανάλυση από την ασφάλεια του καναπέ μας. Σύμφωνοι, αλλά μήπως είναι πολιτική το να μπαίνει κανείς ολόκληρος και να βγαίνει κιμάς;
Κάτσε στ’ αυγά σου, Άννα. Θα μου πεις: «Και η κεντροαριστερά; Δεν πρέπει να κάνουμε κάτι γι αυτήν; Σπίτι μας θα κάτσουμε; Είναι αυτή υπεύθυνη στάση;» Απ’ έξω Άννα. Ούτε μέσα απ’ ο ΠΑΣΟΚ, ούτε μέσα απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ, αλλά αν θα γίνει κάτι επιτυχημένο, αυτό θα ‘ρθει μόνο απ’ έξω. Είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω…
