Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Οι ψυχολόγοι το λένε εμφαντικά. Ο άνθρωπος πρέπει να δουλεύει όσο καιρό αντέχει. Να παραμένει ενεργός, δημιουργικός, κατά το δυνατόν παραγωγικός, ως τη στιγμή που δεν θα τον βαστάνε τα πόδια του ή οριζοντιωθεί κάτω απ’ τη μαρμάρινη πλάκα. Αν μόλις πάρει τη σύνταξη του, φορέσει την πιτζάμα του και κάτσει άπραγος στην άκρη του μπαλκονιού, έχει υπογράψει την καταδίκη του. Η γεροντική κατάθλιψη και η άνοια θα τον στείλουν μια ώρα αρχύτερα.
Κατά τούτο, κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει τους πρώην αρχηγούς και πρωθυπουργούς, που χαλάνε τον κόσμο με τις «τσαντίλες», τις «πρωτοβουλίες», τις «αντιδράσεις» και τις «ανταρσίες» τους. Προσπαθούν να παραμείνουν ζωντανοί. Πλην όμως, οι ψυχολόγοι δεν λένε ότι για να παραμείνουν ενεργοί και δημιουργικοί οι συνταξιούχοι μας, πρέπει οι 40άρηδες και οι 50άρηδες να κάνουν στην άκρη, αφήνοντας την γερουσία να διαφεντεύει τις ανθρώπινες κοινωνίες. Μην τρελαθούμε κιόλας.
Διότι βλέπω τον Κώστα Καραμανλή, τον Αντώνη Σαμαρά, τον Γιώργο Παπανδρέου, ακόμα και τον νεώτερο –πλην συνταξιούχο– Αλέξη Τσίπρα να εισβάλλουν στο προσκήνιο από το πουθενά και κάτι με πιάνει. Έχουν σηκώσει τα επαναστατικά τους μπαϊράκια κι έχουν βαλθεί αμέτι μουχαμέτι να ξαναγίνουν –από την πίσω πόρτα– αφεντικά στους πολιτικούς χώρους που κάποτε κυβέρνησαν.
Όλοι τους βγήκαν κάποτε αξιοπρεπέστατοι από την κεντρική πύλη των κομμάτων τους, κουβαλώντας αρχικές μεγάλες νίκες και ύστερες βαριές ήττες. Παρέδωσαν τότε στους επόμενους, δηλώνοντας «ο κύκλος μου ως ηγέτης έκλεισε». Αλλά μετά από δέκα τέρμινα το σκυλομετάνιωσαν, οπότε ξαναεμφανίζονται σαν φάντες μπαστούνια, σαλτάρουν από τα παράθυρα και απαιτούν την άτυπη αλλά ουσιαστική παλινόρθωση της παλαιάς τους εξουσίας. Ρημάζοντας τους συφοριασμένους νεώτερους, που νόμισαν –οι αφελείς– ότι ήρθε ο δικός τους καιρός να κάνουν κάτι.
Πλην κάπου ώπα. Είπαμε να είμαστε σεβαστικοί, αλλά δεν θα ξαναγυρίσουμε και στην αρχαία Λακεδαίμονα, την οποία κυβερνούσαν με σιδηρά πυγμή 28 στριφνοί παππούδες της Γερουσίας. Των οποίων γερόντων την άδεια έπρεπε να πάρουν ως και οι βασιλείς, αν ήθελαν να φύγουν ένα βράδυ απ’ τον στρατώνα για να πάνε να κοιμηθούν με τη γυναίκα τους. Για βαστάτε ωρέ κουμπάροι. Ο πρεσβύτερος είναι καλός και αποδεκτός και σεβαστός, όταν κάθεται να γράψει τα απομνημονεύματα του, όταν νουθετεί με αγάπη τα εγγόνια του, όταν δίνει κάποια καλοπροαίρετη συμβουλή στο κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι ή όταν καλλιεργεί οικολογικά ζαρζαβατικά στο κηπάκι του.
Όμως ο 50άρης γιος του, που έχει πλέον στα χέρια του τα ηνία του νοικοκυριού, δεν παραδίδει στον γκρινιάρη πατέρα του το κουμπί των πυραύλων που σημαδεύουν την Τουρκία, διότι ο γέρος δεν το ‘χει σε τίποτα να το πατήσει (κάτι που δεν έκανε όταν κυβερνούσε), μόνο και μόνο για να δείξει ποιος κάνει κουμάντο σήμερα και πόσο πατριώτες ήταν οι παλιοί της γενιάς του. Κι ύστερα, αφού γίνουν όλα ρημαδιό, ο παππούς θα αποσυρθεί στο κρεβάτι του γιατί θα ‘χει αποκάμει, αφήνοντας τους νεώτερους να συμμαζέψουν το κεραμιδαριό που έφτιαξε.
Να συνέλθουμε παρακαλώ. Ο ένας από την Ραφήνα είχε να εμφανιστεί από το 2004 και αποφάσισε ύστερα από 20 ολόκληρα χρόνια να μας υπενθυμίσει ότι δεν ξέχασε να φωτογραφίζεται και να μιλά ελληνικά. Ο άλλος εκ Καλαμών, αυτοαναγορεύτηκε Παλαιών Πατρών Γερμανός που σφάζει Τούρκους στο γόνατο και αφορίζει υστερικά αμαρτωλούς ομοφυλόφιλους που αλληλοπαντρεύονται. Ο τρίτος που μπαινοβγαίνει στο ΠΑΣΟΚ του πατέρα του λες κι είναι τρόλεϊ, πόνταρε στο παρά πέντε όλα του τα λεφτά στον Δούκα, που ως και τα νήπια ήξεραν ότι καλπάζει προς την ήττα. Ο τέταρτος από την βίλλα του Σουνίου αποδιαλύει συστηματικά τον ΣΥΡΙΖΑ του, βυσσοδομώντας εναντίον ενός αλεξιπτωτιστή που οι ίδιος έφερε κι έκανε αρχηγό, αλλά στην συνέχεια του βρώμισε και τον εκπαραθύρωσε.
Νισάφι πια με τους πρώην, φτάνει. Ζάβαρα κάτρα νέμια, ίλεος, ίλεος… (που κατά τον συγχωρεμένο Γιάννη Μαρκόπουλο σήμαινε, Λάβαρα Μαύρα Ανέμισαν, έλεος, έλεος…)
