Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Έγραψα χθες ότι οι καλλιτεχνίζοντες αυτού του τόπου ήταν αναντάμ μπαμπαντάμ αριστερόστροφοι ή αριστερίζοντες. Και μου την έπεσαν κάποιοι, οι καλοπροαίρετοι λέγοντας ότι η σκέψη μου λειτουργεί με στερεότυπα, οι κακοπροαίρετοι κατηγορώντας με ότι συκοφαντώ τον αγώνα του καλλιτεχνικού κόσμου. Τίποτα από τα δυο δεν συμβαίνει κι όποιος θέλει με πιστεύει, διόλου δεν με ενδιαφέρει.
Καμία ανάγκη συκοφαντίας δεν έχουν οι συνδικαλιστές τους, αυτο-συκοφαντούνται από μόνοι τους με τον τρόπο που θέτουν και ιεραρχούν τα θέματα τους. Και κανένα στερεότυπο δεν με κατατρύχει για τον ηθοποιό που θέλει να εργάζεται ως ηθοποιός, αυτόν τον σέβομαι και τον υπολήπτομαι, σε αντίθεση με τον ηθοποιό που θέλει να γίνει τμηματάρχης-γ σε υπουργείο και απαιτεί να του αναγνωρίζεται ως πανεπιστημιακό χαρτί το δίπλωμα μιας ιδιωτικής σχολής υποκριτικής.
Στο τέλος-τέλος, ήταν και είναι η αριστερά που υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια το άρθρο 16 του Συντάγματος, που απαγορεύει δια ροπάλου οποιαδήποτε αναγνώριση πτυχίου ιδιωτικού ιδρύματος ως ισότιμου με κρατικό πανεπιστημιακό. Μην τρελαθούμε κιόλας. Διότι μόλις έρθει αύριο ή μεθαύριο η ώρα μιας νέας συνταγματικής αναθεώρησης και ξαναμπεί το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, η ίδια αριστερά που σήμερα απαιτεί οι απόφοιτοι ιδιωτικών σχολών να αναγνωριστούν ως πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, θα ανέβει στα κάγκελα ότι ιδιωτικοποιείται η παιδεία. Τα χουμε ζήσει αυτά.
Και ναι, μπορεί να είναι στερεοτυπική –άρα λάθος– η άποψη που λέει ότι ο καλλιτεχνικός χώρος είναι de facto αριστερός και ως εκ τούτου ποτέ δεν αντιμετωπίζεται ως εργασιακή ομάδα με προβλήματα, αλλά ως μετωπική δύναμη που υλοποιεί πολιτικούς σχεδιασμούς κομμάτων της αριστεράς. Όπως στερεότυπο είναι ότι ο καλλιτέχνης επειδή είναι επαγγελματίας αντιεξουσιαστής στη δουλειά του, είναι και στη ζωή του. Τα δέχομαι αυτά. Αλλά να αναγνωρίσουν και εκείνοι ότι ως ομάδα κατατρύχονται από αντίστοιχα στερεότυπα.
Δεν είναι όλοι τους (ηθοποιοί, καλλιτέχνες, εικαστικοί, μουσικοί και οι υπόλοιποι) απολύτως σίγουροι ότι η Δεξιά είναι απολίτιστη, ακαλλιέργητη, κοινωνικά και πολιτιστικά ανάλγητη, αξιακά αντίθετη στην καλλιτεχνική δημιουργία και απολύτως εχθρική στον κόσμο που την υπηρετεί;
Υπάρχει ποτέ περίπτωση να κάτσουν καλοπροαίρετα και να κρίνουν ένα κυβερνητικό μέτρο ή έναν άνθρωπο που είναι σ’ αυτό το στρατόπεδο; Ποτέ. Αυτό δεν είναι στερεότυπο; Δεν είναι ιδεοληψία;
Εμ… άρα δεν είναι η κυβέρνηση που δεν δείχνει διάθεση για καλόπιστη συνεννόηση, είναι τα στερεοτυπικά χαρακώματα που –εν πολλοίς– έχουν σκάψει και οι δυο πλευρές. Για να ξέρουμε τι λέμε…
