Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Τον μισήσαμε με όλη τη δύναμη της ελληνικής ψυχής μας. Ακόμα και εκείνοι που καταλάβαιναν ότι η χρεοκοπία μας οφείλονταν σε δικά μας λάθη και παραλείψεις, ακόμα και εκείνοι που πίστευαν ότι τα μνημόνια ήταν μια (σκληρή πλην αναγκαία) αφορμή για οικονομική ανάταξη της χώρας πάνω σε υγιέστερες βάσεις, τον Σόιμπλε δεν μπόρεσαν ποτέ να τον χωνέψουν. Ήταν το απόλυτα γερμανικό του ύφος που δεν το σήκωνε κανένας μας, μήτε στους «ΟΧΙ» ανήκε μήτε στους «Μενουμευρώπηδες».
Ξέρετε πόσο σημαντικό πράγμα είναι, σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή να έχεις έναν εχθρό; Συγκεκριμένο, προσωποποιημένο, που στο σκοτισμένο σου μυαλό να αποτελεί τη συμπύκνωση και την αποκρυστάλλωση του κακού; Δίχως αυτόν τον μισητό εχθρό και μέσα σε φουρτούνα, είσαι σαν καράβι δίχως προορισμό και χωρίς πυξίδα. Αν ένας άνθρωπος, μια κοινωνική ομάδα ή ένα έθνος αδυνατεί να βρει κάποιον θετικό στόχο για να προσανατολιστεί, τότε μόνο η ύπαρξη ενός μεγάλου κακού που μισεί θανάσιμα μπορεί να του δείξει έναν κάποιο δρόμο. Θυμώνω, μισώ, άρα υπάρχω.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήταν ακριβώς αυτό. Τον μισούσαμε περισσότερο και από την ίδια τη Μέρκελ και ας μην καταλαβαίναμε καλά-καλά γιατί. Κοινή ήταν η πολιτική τους. Δεν ακούγαμε ποτέ τι λέει, εξάλλου στην κατάσταση που ήμασταν τότε και με όσα πίστευε η βόρεια Ευρώπη για μας, ό,τι και αν έλεγε εναντίον μας θα ήταν. Αλλά δεν ήταν τόσο τα λόγια του, όσο το στυλ του, το ύφος του.
Αυτό το σουβλερό γεμάτο γωνίες αποστεωμένο πρόσωπο πίσω απ’ τα γυαλιά, το ελαφρώς κυρτό στην άκρη δάκτυλο του όταν μας το έτεινε, η χαμηλόφωνη μακρόσυρτη ομιλία του σαν σφύριγμα φιδιού, αυτά ήταν που έκαναν έξαλλους. Αλλά κυρίως το αίσθημα της δικής μας ανημποριάς μπροστά στη δική του δύναμη.
Το μισήσαμε θανάσιμα παρά την αναπηρία του, συγκεντρώσαμε στο πρόσωπο του όλες τις κατάρες και τα αναθέματα μας και όταν καταφέραμε να βγούμε από τη στενωπό μας, τον λησμονήσαμε. Τώρα που πέθανε τον ξαναθυμηθήκαμε, δίχως κάποιον παρηγορητικό (για τη μνήμη του) λόγο στα χείλη μας. Τώρα που γύρισαν ανάποδα τα πράγματα και γίναμε εμείς οι νοικοκύρηδες της Ευρώπης ενώ οι Γερμανοί πήραν την ταμπέλα του ανεπρόκοπου, μπορούμε να ξαναμετρήσουμε απ’ την αρχή τα πράγματα και την παλιά μας σχέση μαζί του. Βρε τον Σόιμπλε. Πεθαίνουν και αυτοί λοιπόν…
