Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Πήρε «πάνω του» ο Μητσοτάκης το θέμα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και της συνεπαγόμενες τεκνοθεσίας, φαίνεται ότι το νερό μπαίνει κάπως στο αυλάκι. Και μόνο που ανακοινώθηκε ότι ο πρωθυπουργός θα ανοίξει το θέμα μαζί με τη «μεσαία» λύση που κατά πληροφορίες προωθεί για το ζήτημα των παιδιών, αυτομάτως ηρέμησαν τα πνεύματα. Και οι κεντρώοι της ΝΔ έβγαλαν έναν στεναγμό ανακούφισης και οι σκληροί δεξιοί έβαλαν τα μαχαίρια στα θηκάρια.
Εντάξει, αλλά ως πότε θα κρατήσει αυτό; Ένα ολόκληρο σύστημα που μάλιστα διαχειρίζεται εξουσία, να μπερδεύει διαρκώς τον βηματισμό του, να πυροβολεί κάθε δυο μέρες τα πόδια του, να τα κάνει μαντάρα σε σχεδόν κάθε ζήτημα που προκύπτει κι έπειτα να έρχεται σαν από μηχανής Θεός ο Κυριάκος και να τακτοποιεί το πράγμα; Να παρεμβαίνει πότε νουθετώντας, πότε τραβώντας αυτιά, πότε ξεμπερδεύοντας ανακατεμένες απόψεις και πότε διασαφηνίζοντας περιπεπλεγμένα διατυπωμένες θέσεις των στελεχών του;
Ως πότε θα επεμβαίνει από τους φόνους και τη βία στα γήπεδα, μέχρι ζητήματα οικογενειακού δικαίου και υιοθεσίας παιδιών; Από την ακρίβεια στα ράφια μέχρι την καθυστέρηση του ΒΟΑΚ; Θα πείτε ότι αυτό αποδεικνύει την απόλυτη ηγεμονία που έχει ο Κυριάκος και μέσα στη ΝΔ αλλά και μέσα στην κοινωνία. Σύμφωνοι, αλλά παραλλήλως αποδεικνύει και την απόλυτη λειψανδρία που υπάρχει γύρω του. Τι διάολο, τόσες στελεχάρες και βουλευτάρες και υπουργάρες κάνουν καριέρα γύρω ή πίσω ή εξ αιτίας του Μητσοτάκη, δεν μπορούν τουλάχιστον να φέρουν σε πέρας τα αυτονόητα;
Ας πούμε, να μην πλακώνονται μεταξύ τους για δήθεν ιδεολογικο-θρησκευτικά θέματα όπως ο γάμος των ομόφυλων. Να μην μετατρέπουν από μόνοι τους ελάσσονα ζητήματα σε μέγιστα. Να έχουν τη στοιχειώδη δυνατότητα, όπου ανάβει μια φωτιά μέσα στην κοινωνία, εκείνοι να επεμβαίνουν για να τη σβήσουν κι όχι για να τη φουντώσουν. Ως πότε ο Μητσοτάκης θα λύνει και τα εξωτερικά και τα αμυντικά και τα οικονομικά και τα θεσμικά και τα μεταρρυθμιστικά και τα εκπαιδευτικά και τα δικαστικά και τα θρησκευτικά ζητήματα;
Σύμφωνοι, η ύπαρξη ενός ισχυρού ηγέτη που τα παιδάκια γύρω του τσακώνονται αλλά μόλις αυτός επέμβει η τάξη αποκαθίσταται, είναι εγγύηση για την πορεία της χώρας και του πολιτικού συστήματος. Αλλά είναι εγγύηση για το σήμερα, αύριο τι θα γίνει; Και πόσο μπορεί μια χώρα και μια παράταξη να στηρίζεται αποκλειστικά στις πλάτες ενός ανθρώπου; Για σκεφτείτε το και σοβαρευτείτε.
