Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Ο Στέφανος ήρθε σαν εξωτικός σίφουνας και άλλαξε τα πάντα εκεί μέσα, εκτός από ένα. Από διεθνιστές τους έκανε εθνοπατριώτες, από μαρξίζοντες ριζοσπάστες τους παράλλαξε σε κεντρώους, από αντιμιλιταριστές τους μεταμόρφωσε σε υπέρμαχους των εξοπλισμών και του φράκτη, από αντικαπιταλιστές τους μετάλλαξε σε οπαδούς της επιχειρηματικότητας, από φορομπήχτες τους ονόμασε μακελάρηδες των φόρων, από λάτρεις των συλλογικών κομματικών διαδικασιών τους κατάντησε άβουλους προσωπολάτρες.
Τους κατέβασε από το στολισμένο με σημαίες του Σύριζα παπάκι και τους επιβίβασε σε λεωφορείο που στην πρόσοψη του μοστράρει πελώρια η φάτσα του. Όλα μαντάρα τους τα ‘κανε, ένα μόνο δεν άλλαξε. Την απέχθεια που είχαν πάντα όλοι τους, στη δύσκολη ερώτηση. Τη δυσανεξία τους απέναντι σε κάθε επισήμανση των αντιφάσεων τους. Την τσαντίλα τους απέναντι σε όποιον τους φέρνει αντιμέτωπους με την κοινή λογική. Την οργή τους σε όποιον τους δείχνει την πραγματικότητα. Την επιθετικότητα τους απέναντι στην έντιμη συνέντευξη. Την ευκολία τους να δακτυλοδείχνουν τον δημοσιογράφο ως εξωνημένο και μίσθαρνο υπάλληλο του «εχθρού».
Όλα τα μεταμόρφωσε ο Κασσελάκης στον Σύριζα, εκτός από την τοξική τους μανία απέναντι στην ενημέρωση. Ίσα-ίσα που όσο περνά ο καιρός, ο εξ Αμερικής αλεξιπτωτιστής την αυγατίζει, την πολλαπλασιάζει συνειδητά. Προσωπικά έχω πια καταλήξει γιατί συμβαίνει αυτό. Είναι άλλωστε και το μόνο που εξηγεί την παραμονή στις τάξεις αυτού του κόμματος τόσων σημαντικών στελεχών και μιας μεγάλης μάζας οπαδών, παρά το γεγονός ότι ο σημερινός Σύριζα δεν έχει την παραμικρή πολιτική σχέση με τον Σύριζα που ξέραμε ως το περσινό φθινόπωρο.
Ο αρχικός Σύριζα δεν ήταν ένα κόμμα της αριστεράς που σταδιακά υπό την ηγεσία του Τσίπρα και για λόγους πολυσυλλεκτικότητας και κατάληψης της εξουσίας, πρόσθεσε παρεμπιπτόντως στη φαρέτρα του λαϊκίστικες και αντισυστημικές απόψεις ή πρακτικές. Ο Σύριζα ήταν ευθύς εξ αρχής ένα τοξικό συνονθύλευμα αντισυστημισμού και συνωμοσιολογίας, ένα τέρας της οικονομικής χρεωκοπίας, που απλώς χώθηκε κάτω από την ομπρέλα της ριζοσπαστικής αριστεράς, λόγω της (τότε) ικανότητας του Τσίπρα. Η οποία ικανότητα, νομοτελειακά εξέπνευσε με το τέλος της χρεωκοπίας.
Η συνεκτική ουσία του Σύριζα σε όλη του τη διαδρομή, ήταν η τοξικότητα, η συνωμοσιολογία και η εχθροπάθεια, όχι οι αριστερές του θέσεις. Η απρόσμενη αυτή συγκόλληση ανθρώπων και συμπεριφορών μετά το 2008, τυχαία βρέθηκε στον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς, μια χαρά θα λειτουργούσε και στον χώρο της άκρας δεξιάς. Εξ ου και η (παρά τη δήθεν αριστεροσύνη τους) αγαστή συνεργασία τους με τον Πάνο Καμένο, εξ ου και η άνεση με την οποία παρέμειναν στελέχη και οπαδοί στο Κασσελακικό μόρφωμα, που δεν έχει την παραμικρή σχέση με το Τσιπρικό κόμμα. Δεν τους ένωσαν ποτέ οι αριστερές τους αντιλήψεις, η τοξικότητα τους ένωσε. Και όσο θα τη συνεχίζει ο Κασσελάκης, θα είναι όλοι τους μαζί του.
Είδατε τη Ρόδο. Ε λοιπόν, τα επόμενα τρία χρόνια δεν θα ‘θελα να είμαι στη θέση των συναδέλφων που κάνουν τηλεοπτική ενημερωτική (ή ψυχαγωγική με ψήγματα ενημέρωσης) εκπομπή. Θα μαρτυρήσουν. Θα πάει ο εκφοβισμός σύννεφο. Θα πείτε, «σιγά τον εκφοβισμό που μπορεί να κάνει ένα 15% απέναντι στην πλειοψηφία». Μα οι μειοψηφίες εκφοβίζουν, οι πλειοψηφίες (στις δημοκρατίες) δεν το χουν ανάγκη. Και μάλιστα εκφοβίζουν αποτελεσματικά, μόλις αποκτήσουν τον αδίστακτο αρχηγό που τους ταιριάζει.
