Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Το ερώτημα δεν είναι αν θα φύγουν από τον Σύριζα όσοι κάνουν αντιπολίτευση στον Κασσελάκη. Θα φύγουν ούτως ή άλλως και αν δεν το αποφασίσουν οι ίδιοι, θα τους εκπαραθυρώσει ο Στέφανος. Η κατάσταση στην Κουμουνδούρου μοιάζει με μια άσχημα τσακωμένη οικογένεια, τα μέλη της οποίας έχουν ταμπουρωθεί σε διάφορα δωμάτια και αλληλοβρίζονται. Στην κουζίνα ο σύζυγος, στην κρεβατοκάμαρα η σύζυγος, στο σαλόνι τα παιδιά. Ο ένας πετάει στον άλλον πιάτα, ο δεύτερος εξακοντίζει τα διακοσμητικά του σπιτιού, ο τρίτος τα ανθοδοχεία και τίποτα βιβλία που του έπεσαν στα χέρια.
Πόσο μπορεί να κρατήσει αυτό; Αργά ή γρήγορα, κάποιος θ’ ανοίξει την πόρτα και θα φύγει ή εκείνος που είναι πιο δυνατός θα πάει καροτσάκι τον πιο αδύνατο ως την εξώπορτα και θα τον κλωτσήσει στην αυλή. Είναι πλέον νομοτελειακό και καλά θα κάνουν να το κατανοήσουν εκεί στην Κουμουνδούρου, πριν γελοιοποιηθούν εντελώς όλοι τους. Το σοβαρότερο θέμα για όσους τα βάζουν με τον Κασσελάκη, είναι ότι δεν έχουν ιδέα πού να πάνε και τι να κάνουν όταν φύγουν από κει.
Εντάξει, ο Στέφανος θα είναι ευχαριστημένος ακόμα και αν μείνει μ’ ένα μικρό κομματίδιο που θα είναι αποκλειστική του ιδιοκτησία. Τυπικά έχει τη δυνατότητα να εκπαραθυρώσει τους άλλους, καθότι έχει τη σφραγίδα του κόμματος στην τσέπη. Οι υπόλοιποι όμως; Οι περίφημοι «87» ας πούμε, που υποτίθεται ότι τους υποστηρίζει και ο Τσίπρας; Αν φύγουν, τι θα απογίνουν; Θα φτιάξουν άλλο κόμμα; Να το κάνουν τι, τρομάρα τους; Το αποτόλμησαν ήδη οι Νεοαριστερίτες και (παρά το γεγονός ότι ήταν καμιά δεκαριά πρώην υπουργοί και «στελεχάρες») αγκιστρώθηκαν στο 1,5%. Βατερλό.
Ο μόνος που κάτι μπορεί να κάνει εκτός Σύριζα είναι ο Πολάκης. Έχει δικό του κοινό, θα πουλήσει αντισυστημικότητα, οργή και κάθαρση από τη διαπλοκή, θα τσιμπήσει ένα 3%-4%. Μια χαρά θα ναι γι αυτόν, άσχημα περνά εξάλλου η Ζωή μ’ ένα τέτοιο ποσοστό και εντός της Βουλής; Αλλά οι «87» τι θα πουλήσουν έτσι και βρεθούν εκτός μαντριού; Αριστερή πολιτική; Δεν έχει ζήτηση. Την πιθανότητα να αποτελέσουν το πρόδρομο σχήμα της επιστροφής Τσίπρα; Σιγά τα ωά. Ο Αλέξης δεν είναι κορόιδο να αναλωθεί σε κάποιο σχήμα που δεν έχει καμιά προοπτική. Όπερ, αδιέξοδο.
«Και πού θα πάει δηλαδή όλο αυτό το συμπούρμπουλο που χαζεύουμε σήμερα;», θα ρωτήσετε. «Πουθενά δεν θα πάει», απαντώ εγώ και αν θέλετε δώστε σημασία στη γνώμη μου. Κομμάτια – κομμάτια θα φεύγουν από τον κεντρικό κορμό και θα εξαφανίζονται. Έκαναν τον κύκλο τους όλοι τους και ξαναγυρίζουν εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν. Στα σπίτια τους και στα τραπεζάκια του «Ντόλτσε» που είχαν αναστενάξει από την ιδεολογικοπολιτική ανάλυση.
Θα απομείνει ένα αστείο προσωπικό κόμμα Κασσελάκη, ίσως ένα μικρό αντισυστημικό κόμμα Πολάκη και ένα Πασόκ που θα προσπαθεί να καλύψει το κενό που άφησε η πολιτική αυτοκτονία των Συριζαίων, δίχως να είναι και πολύ σίγουρο ότι θα καταφέρει τελικά το καλύψει. Α ναι, είναι και ο Μητσοτάκης. Αυτός θα παλεύει με τον χρόνο, με τη δεξιά του πτέρυγα και με την κούραση που δημιουργεί στο εκλογικό σώμα μια διακυβέρνηση δύο τετραετιών.
Ξέρω πως δεν σας λέω καμιά μεγάλη σοφία. Αλλά δεν είμαι και μάντης Τειρεσίας να σας περιγράψω τα μελλούμενα. Τα οποία φρονώ ότι είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτα, καθότι κυοφορούνται στα κατάβαθα του πολιτικού μας σκηνικού, εκεί που το δικό μας συμβατικό μάτι επί του παρόντος δεν μπορεί να φτάσει. Όταν ρευστοποιείται ένα σύστημα, η «λύση» έρχεται απ’ έξω και μας αφήνει όλους άναυδους. Το ίδιο φοβάμαι ότι θα πάθουμε και τώρα.
