Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες που ο Κυριάκος πήγε σε σούπερ μάρκετ. Καλά το ‘κανε, τουλάχιστον δείχνει ότι έχει επίγνωση της κατάστασης με τις τιμές και ότι ενδιαφέρεται να βρεθούν λύσεις. Θα πουν κάποιοι ότι όλα αυτά είναι επικοινωνιακά και ότι ο Έλληνας θα προτιμούσε χίλιες φορές να δει κάποιες τιμές προϊόντων να σταθεροποιούνται, παρά τον πρωθυπουργό να πηγαινοέρχεται ανάμεσα στα ράφια.
Χάρηκα πολύ, όμως οι πρωθυπουργοί βρίσκονται πάντα σ’ αυτή τη διελκυστίνδα. Αν δεν εμφανιστούν στο σημείο που εκδηλώνεται ένα πρόβλημα τους κατηγορούν για αδιαφορία και αν εμφανιστούν τους κατηγορούν για επικοινωνιακή συγκάλυψη. Αν κρίνουμε από τις ξεψυχισμένες αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, για τον πρωθυπουργό δεν υπάρχει σωτηρία. Αλλά έτσι που έχει καταλήξει το πολιτικό σκηνικό, ούτε για την αντιπολίτευση υπάρχει σωτηρία.
Ο Μητσοτάκης – καλώς ή κακώς- έχει τέτοια κυριαρχία, που είναι υποχρεωμένος να παίζει παράλληλα και τους δύο ρόλους. Και αυτού που κυβερνά κι εκείνου που αντιπολιτεύεται. Διότι, ειλικρινείς όντες, η εικόνα ενός πολιτικού που σε καιρό ανεξέλεγκτης ακρίβειας πηγαινοέρχεται για ελέγχους στα σούπερ μάρκετ, κανονικά δεν ανήκει στον πρωθυπουργό. Ανήκει στον αντίπαλο του που εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες της εξουσίας και πατάει πάνω στις αστοχίες της. Όπερ, ο Κασσελάκης ή ο Ανδρουλάκης (ως δεύτερος πια) θα ‘πρεπε να μπαινοβγαίνουν στα μπακάλικα, με τον Μητσοτάκη να τους κατηγορεί για λαϊκισμό και πλασάρισμα εύκολων συνταγών.
Να όμως που τα πράγματα πάνε ανάποδα. Ο Κυριάκος ζορίζεται να ελέγξει τις τιμές, αλλά είναι ο Κυριάκος που αναδεικνύει το πρόβλημα, όχι οι αντίπαλοι του. Συνήθως οι πρωθυπουργοί παρουσιάζονται στα καλά και ευτυχή γεγονότα, φιέστες, εγκαίνια και τέτοια (θυμηθείτε τον Τσίπρα), αλλά αποφεύγουν συστηματικά να συνδέσουν την προσωπική τους εικόνα με άσχημα ή δυσάρεστα γεγονότα και με αποτυχίες. Αυτή είναι δουλειά των αντιπολιτευόμενων να το κάνουν.
Ο Μητσοτάκης αντιθέτως, όχι μόνο από άποψη για το πώς πρέπει να γίνεται η πολιτική, αλλά και από επίγνωση ότι είναι ο μόνος που μιλά στο σύνολο του λαού ελλείψει άλλων αξιόπιστων δυνάμεων, αναλαμβάνει και τους δυο ρόλους. Και του συμπολιτευόμενου και του αντιπολιτευόμενου. Μη σας κάνει εντύπωση, το χω ξαναδεί την περίοδο του κραταιού ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρέα, όταν η ΝΔ παράπαιε δίχως στρατηγική και πολιτική.
Τότε το πολυσυλλεκτικό ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου, ήταν παράλληλα και αριστερά και κέντρο, και σοσιαλιστικό και καπιταλιστικό, και πατριωτικό και διεθνιστικό. Αφού δεν υπήρχε τίποτα άλλο στο πεδίο, έπαιζε όλους τους ρόλους, κάθε μέρα εμφάνιζε κι ένα διαφορετικό προσωπείο. Μπορεί από μέρα σε μέρα να ικανοποιούσε ελαφρώς και να δυσαρεστούσε μερικώς όλα τα ακροατήρια, πάντως κυριαρχούσε πλήρως. Αυτό συμβαίνει και σήμερα. Και δε βλέπω να τελειώνει σύντομα αυτό.
