Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Ισορροπεί σιγά-σιγά η κατάσταση ή συνεχίζει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο; Η τραγωδία των Τεμπών εξακολουθεί να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του δημόσιου ενδιαφέροντος ή συντηρείται τεχνητά στην κορυφή της επικαιρότητας από τα μέσα ενημέρωσης; Η κοινωνία συνεχίζει να βράζει ή με αργούς ρυθμούς επιστρέφει στην κανονικότητα της; Και εν τέλει, το πολιτικό σκηνικό έπαθε κραχ ή απλώς αυτό που παρατηρούμε δημοσκοπικά είναι η πρόσκαιρη βύθιση μιας καμπύλης που δεν θα συνεχίζει να βουλιάζει αλλά θα επανέλθει;
Ωραία πολιτικά ερωτήματα είναι αυτά, έστω και αν έχουν τη ρίζα τους σε μια τραγωδία με τόσους νεκρούς, γεγονός που τους αφαιρεί το δικαίωμα να χαρακτηρίζονται «ωραία». Αλλά οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι με αφορμή τα Τέμπη έχουν παρατηρηθεί δυο αξιοσημείωτες αλλαγές στην συμπεριφορά των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων. Η μία αφορά την κυβέρνηση και η άλλη τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή τους δυο μονομάχους.
Η κυβέρνηση λοιπόν και το Μαξίμου ειδικότερα, για πρώτη ίσως φορά μετά από κάμποσα χρόνια καταδέχτηκαν να ρίξουν μια σοβαρή ματιά σ’ αυτό που λέγεται «κοινή γνώμη». Προσέξτε, δεν υποστηρίζω ότι ο Μητσοτάκης και η ομάδα του ήταν ξεκομμένοι από τον μέσο Έλληνα, αλλά αίσθηση κυριαρχίας που πλανιόταν πάνω από το κυβερνητικό επιτελείο του επέτρεπε να σχεδιάζει ενίοτε δίχως και πολύ-δίνει σημασία στις διαθέσεις των ομάδων ή των ατόμων. Τώρα αυτό τέλειωσε.
Θα πει ίσως κάποιος ότι τώρα θα παραλύσουν όλα στο όνομα του πολιτικού κόστους, διότι η διάθεση της κοινής γνώμης και η έννοια του πολιτικού κόστους είναι συνώνυμα. Από την άλλη όμως, το σκύψιμο πάνω στις διαθέσεις των πολιτών ήταν πάντα η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Αυτά τα «έλα μωρέ, ότι κι αν κάνουνε από πάνω θα είμαστε», ακόμα κι αν αληθεύουν για μια πρώτη περίοδο, μακροπρόθεσμα υπονομεύουν την σχέση του ηγέτη με τον λαό.
Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, βλέπουμε κι εκεί έναν αξιοσημείωτο επηρεασμό του από την υπόθεση των Τεμπών. Ένας Τσίπρας που θεωρούσε ότι σίγουρα χάνει, ήταν ένας Τσίπρας στα κάγκελα. Ακραίος, εριστικός, επιθετικός, φιλικός όχι στην μεσαία τάξη και τις αντιλήψεις της αλλά στις ομάδες και στα κοινωνικά στρώματα που αδιαφορούν για την κανονικότητα και για τον πολιτικό ρεαλισμό. Αντιθέτως, ένας Τσίπρας που πιστεύει ότι έχει πιθανότητες να βρεθεί στην εξουσία, κατ’ ευθείαν γίνεται πιο διαλλακτικός, πιο ήρεμος, πιο συγκαταβατικός, λιγότερο ακραίος.
Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι το παίζει έτσι για λόγους σκοπιμότητας, πάλι κέρδος είναι για τον δημόσιο διάλογο και για το πολιτικό σύστημα. Να γιατί έγραψα ότι τα Τέμπη μας έμπασαν σε «ωραία» πολιτικά διλήμματα. Ας κρατήσουμε αυτό και μην ανησυχείτε ιδιαίτερα για τις δημοσκοπήσεις. Θα γυρίσουν…
