Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Στο χθεσινό μου κείμενο έγραψα για πέντε ψηφοφόρους του κύκλου μου, με τους οποίους έκανα εκτενή κουβέντα περί της ψήφου τους στις Ευρωεκλογές. Ψηφοφόροι της ΝΔ όλοι τους, άλλοι από το 2015 και μετά, άλλοι από πολύ παλιότερα, ξεδίπλωσαν το σκεπτικό τους που – κατά την ταπεινή μου γνώμη – πρέπει να προβληματίσει σφόδρα το επιτελείο της ΝΔ και του Μαξίμου. Από τους δύο που ήδη ανέφερα στο χθεσινό κείμενο, μία σκέπτεται να ψηφίσει Ανδρέα Λοβέρδο και ο άλλος Ζωή Κωνσταντοπούλου. Πάμε στους υπόλοιπους τρεις.
Ο τρίτος, επαγγελματίας πενηνταπεντάρης με καλή δουλειά, είναι παραδοσιακός δεξιός. Ανήκει στην λεγόμενη λαϊκή δεξιά. Δεν πολυχώνεψε ποτέ τους Μητσοτάκηδες, αλλά ως τώρα ψήφιζε Κυριάκο ανελλιπώς, κάνοντας μάλιστα στις προηγούμενες αναμετρήσεις και έναν ήπιο αγώνα υπέρ της ΝΔ. Από το 2019 έλεγε γελώντας ότι αν μπει κανείς στο Μαξίμου, θα φθάσει μέχρι τον Μητσοτάκη δίχως να συναντήσει κανέναν δεξιό. Όλο Πασόκους και Ποταμίσιους βλέπεις, έλεγε. Αυτή την φορά λοιπόν, «δεν θα του ξανακάνει την χάρη να τον δει να χαίρεται», οπότε θα ψηφίσει Βελόπουλο.
Στην παρατήρησή μου ότι δεν είναι και πολύ λογικό, αυτός ένας επιστήμονας να ψηφίσει αρχηγό που πουλά κρέμες και μαντζούνια, η απάντηση του ήταν αφοπλιστική. «Δεν υπερψηφίζω τον Βελόπουλο, καταψηφίζω τον Μητσοτάκη, φτάνει πια. Κι έπειτα, σιγά μην μας κυβερνήσει ο Βελόπουλος…» Αλλόκοτη σκέψη, πλην με συγκεκριμένο πολιτικό αποτέλεσμα.
Πάμε στον τέταρτο.
Αυτός αυτοχαρακτηρίζεται φιλελεύθερος, έως και νεοφιλελεύθερος. Δεν δίνει όμως μεγάλη σημασία στις ταμπέλες και τα ιδεολογικά σχήματα, αυτός θέλει να δει το κράτος να βελτιώνεται και να τον βοηθά στην καθημερινότητα του. Έχει ένα γραφείο ενοικίασης αυτοκινήτων, με τουρίστες ασχολείται, οπότε άρχισε να μου αραδιάζει έναν κατάλογο από τεχνικά μέτρα διευκόλυνσης που θα ‘πρεπε να έχει πάρει το κράτος στον τομέα του και στον τουρισμό γενικότερα, αλλά όλο τα καθυστερούν, όλο τα αναβάλλουν, όλο τα κλωθογυρίζουν και τίποτα δεν γίνεται.
«Εγώ δεν πάω να ψηφίσω, ας λάβουν το μήνυμα και αν διορθωθούν ως τις εκλογές εδώ είμαι πάλι. Αλλιώς, έχει κι αλλού πορτοκαλιές…» η δήλωσή του. Αμετάπειστος.
Τελευταία αφήνω μια γιαγιά μεγάλης ηλικίας, που ψηφίζει ό,τι της πει ο γιός της. Αυτός της λέει ότι θα ψηφίσουν πάλι ΝΔ, όμως αυτή τη φορά η γιαγιά έχει ένσταση. Ενώ έχει ασαφή εικόνα για το πόσο ανέβηκε η σύνταξή της, «σιγά την αύξηση» λέει κατά το σύνηθες όλων των συνταξιούχων, έχει σαφέστατη γνώμη για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Μάλλον κάτι της ψιθυρίζει και ο παπάς κάθε Κυριακή που πάει στην εκκλησία, πάντως απ’ όπου κι αν ξεκινήσει η συζήτηση μαζί της, σ’ αυτό το θέμα καταλήγει.
Επί του παρόντος λοιπόν, δηλώνει πως «δεν τον ψηφίζω αυτή τη φορά, δεν έπρεπε να το κάνει αυτό». Ενδεχομένως να την αρπάξει από το πέτο ο γιος της και να τη πάει ως το εκλογικό τμήμα, αλλά τι θα κάνει πίσω από το παραβάν κατά την γνώμη μου είναι άδηλο.
Όπερ, πέντε άτομα του δικού μου κύκλου που τα τελευταία χρόνια ψήφισαν Μητσοτάκη, τώρα δεν προτίθενται να το κάνουν. Άλλοι για θέματα γενικής πολιτικής, άλλοι για δικά τους μικρά και καθημερινά. Άλλοι κριτικάροντας από δεξιά κι άλλοι από αριστερά. Βέβαια ως τις Ευρωεκλογές ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός, πολλά μπορεί ν’ αλλάξουν. Ας τα σταθμίσουν αυτά στο Μαξίμου και ας πράξουν αναλόγως, όπου και όσο μπορούν. Υποθέτω ότι δεν τους γράφω κάτι καινούριο…
