Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Επειδή πολύς κόσμος με σταματά στον δρόμο και στα μαγαζιά και με ρωτά «πώς βλέπω την κατάσταση», τις τελευταίες μέρες κάνω ένα πείραμα. Όσο τους έλεγα τη γνώμη μου για τα Τέμπη, για τη συγκάλυψη, για τα μπαζώματα, για τις συγκεντρώσεις, για τα επεισόδια και όλα τα υπόλοιπα που κυριαρχούν στην επικαιρότητα, από τους οκτώ στους δέκα εισέπραττα οργισμένες αντιδράσεις και αγριεμένα υψώματα φωνής. Οπότε άλλαξα και εγώ τακτική. Μόλις με ρωτούν «πως τα βλέπεις;», απαντώ ακαριαία και κατηγορηματικά: «Τι να δω; Πάει ο Μητσοτάκης, τέλειωσε. Είναι σαν να μην υπάρχει. Αντιμετωπίζετε τον σαν να έχει ήδη πέσει».
Φυσικά, δυο στους δέκα καταθλίβονται με την απάντηση μου, ως υποστηρικτές της κυβέρνησης. Οι υπόλοιποι οκτώ όμως, οι έμπλεοι οργής για τον Κυριάκο, πως αντιδρούν; Έχει ενδιαφέρον. Ο θυμός τους εξατμίζεται αστραπιαία και τη θέση του παίρνει η αμφιβολία και η απορία. «Και δηλαδή… πώς θα γίνει αυτό;» με ρωτούν αιφνιδιασμένοι. Εγώ απλώς ανασηκώνω τους ώμους. «Α δεν ξέρω πως… Είτε από τον κόσμο, είτε απ’ την αντιπολίτευση, είτε μέσα απ’ τη ΝΔ, είτε από τον Τραμπ… τέλος πάντων, κάπως… πάντως, έτσι που είναι σήμερα δεν στέκει, δεν μπορεί. Άρα σύντομα, ή θα πέσει ή θα φύγει ή θα τον διώξουν».
Θα περίμενα κάποια κραυγή θριάμβου εκ μέρους των αγανακτισμένων συνομιλητών μου, πλην σας πληροφορώ ότι ως σήμερα δεν άκουσα ούτε μία. Αντιθέτως, βρέθηκα μπροστά σε νέες ερωτήσεις, που αφορούσαν το επέκεινα της κατάρρευσης Μητσοτάκη. «Και μετά τι θα γίνει, δηλαδή;» ρωτούν. «Ε, μετά, θα αποδοθεί δικαιοσύνη για τα Τέμπη και θα πάνε μερικοί στη φυλακή, όπως τους αξίζει» απαντώ.
Και εδώ θα περίμενα μια θριαμβική αντίδραση ή έστω ένα ανακουφισμένο «επιτέλους», αλλά το θέμα ξεπερνιέται στα πολύ γρήγορα με μια απλή συγκατάβαση, σχεδόν σαν να μην υπάρχει. Για να έρθουν ξανά οι ερωτήσεις που αφορούν τον πραγματικό πυρήνα του προβλήματος. «Ναι, εντάξει για τα Τέμπη, έτσι πρέπει… αλλά μετά; Ποιος θα ‘ρθει;».
Ώπα!!! Άρα, με την πτώση Μητσοτάκη, τα Τέμπη μεταφέρονται αυτομάτως από την κορυφή της λίστας στη δευτεροτρίτη θέση; Και ανεβαίνει στην πρώτη θέση το ποιος θα κυβερνήσει τον τόπο; Αν μη τι άλλο, είναι πολύ ενδιαφέρον. Και διδακτικό συνάμα.
Εξηγώ εδώ, αυτή η αυθόρμητη ερώτηση των οργισμένων (αφού λύσουν το πρόβλημα της εκδίωξης Μητσοτάκη), αυτό το πλήρες απορίας «και μετά ποιος θα ‘ρθει;», δεν εμπεριέχει κανενός είδους φόβο για το μέλλον. Συνεχίζουν να μην θέλουν Μητσοτάκη πρωθυπουργό. Επισημαίνω όμως τον ειλικρινή αιφνιδιασμό τους σε περίπτωση που η επιθυμία τους εκπληρωθεί αύριο το πρωί και την αμηχανία τους για την μεθεπόμενη μέρα. Όχι, μόνο δεν έχουν έτοιμη λύση, δεν την έχουν καν σκεφτεί.
Οργίζονται, διαδηλώνουν και φωνασκούν, έχοντας ως δεδομένο ότι η χώρα θα συνεχίσει να έχει κυβέρνηση και ότι ο Κυριάκος θα παραμείνει εκεί για να εισπράττει τη μανία τους. Κοντολογίς, μαζί του δεν κάνουν, αλλά και χώρια απ’ αυτόν δεν φαντάζονται τον εαυτό τους.
Τελικά, όλο αυτό, καταλήγει να έχει πολλή πλάκα. Σαν να υπάρχει ένα κάγκελο στην άκρη μιας επιφάνειας, να έχει ορμήσει πάνω του ένα τσούρμο μανιασμένων προσπαθώντας να το γκρεμίσει, δίχως να έχει καταδεχτεί να κοιτάξει τι υπάρχει από κάτω. Κάποιο σκαλί λίγων εκατοστών ή μια χαράδρα εκατοντάδων μέτρων; Σπρώχνουν με μανία να εκθεμελιώσουν το σιδερικό και αν τους ρωτήσεις «ρε παιδιά, τι ακολουθεί;», σου απαντούν «πάψε να τρομοκρατείς τον λαό, προβοκάτορα».
Πολύ σωστά, έτσι πρέπει ενεργούν οι σοφοί λαοί. Στοχοπροσηλώνονται σ’ ένα πράγμα την φορά. Πρώτα γκρεμίζουν το κάγκελο που δεν γουστάρουν και ύστερα, όταν βρεθούν στο κενό αποφασίζουν την επόμενη κίνηση τους.
