Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Έτυχε προ λίγων ημερών να κουβεντιάσω μ’ ένα κοριτσάκι, κόρη συγγενή μου, που είναι δεκαεννιά χρονών. Σε κολέγιο φοιτά, στα social media τρώει τον μισό της ελεύθερο χρόνο, με συνομήλικούς της συναναστρέφεται, την Ελλάδα των δεκαοκτάρηδων και εικοσάρηδων έχει στο οπτικό της πεδίο.
Δεν είχε ψηφίσει πέρυσι στις εθνικές εκλογές, είχε βαρεθεί να πάει και τις δυο φορές στην κάλπη, αντιθέτως στις δημοτικές την στρίμωξαν οι δικοί της διότι είχαν έναν γνωστό υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο, οπότε πήγε και το ‘ριξε. «Θα πας τώρα να ψηφίσεις στις Ευρωεκλογές;» την ρώτησα. «Όχι» μου απάντησε, «ούτε εγώ, ούτε η παρέα μου».
Δεν αποπειράθηκα να της κάνω βαριά πολιτική συζήτηση, την ξέρω από βρέφος και γνωρίζω ότι γι αυτήν η πολιτική είναι κάτι μακρινό σαν άλλο γαλαξία, δύσκολο σαν την πυρηνική φυσική και βρώμικο σαν πεζοδρόμιο που από πάνω του κουρνιάζουν περιστέρια.
Δεν θέλει να έχει καμιά σχέση μαζί της και όπως την κόβω, αποκλείεται ποτέ να ταλαιπωρήσει το μυαλό της για πολιτικά ζητήματα. Μεγάλωσε σ’ ένα σπίτι που άκουγε διαρκώς «όλοι τα πιάνουνε», «όλα με μέσον γίνονται σ’ αυτή την χώρα», «τίποτα δεν πρόκειται να φτιάξει ποτέ στην Ελλάδα» και «κοίτα την πάρτη σου, μην είσαι κορόιδο».
Αποτόλμησα όμως την ερώτηση «κι αν ψήφιζες, τι θα ψήφιζες;». Δεν μπορώ να πω ότι η απάντηση της με εξέπληξε. «Αν… λέμε, αν ψήφιζα… μάλλον τον Κασσελάκη.» «Γιατί;» την ξαναρώτησα. «Γιατί έχει πλάκα» μου απάντησε. Και συμπλήρωσε, «γιατί φαίνεται ότι αγαπά τα ζώα». Τον είχε δει, λέει, σ’ ένα βίντεο στο tik tok να είναι ξαπλωμένος μέσα σ’ ένα μαγαζί και να παίζει με τον σκύλο του ιδιοκτήτη. Δεν το θυμάμαι αυτό το βίντεο, για να το λέει η μικρή θα υπάρχει.
Ξέρετε όμως τι ανίχνευσα στην απάντηση της; Αφενός το προφανές ότι ο Στέφανος αρχίζει διεισδύει σε απολίτικα και νεανικά κοινά που κρίνουν μόνο με βάση την εικόνα, σε άτομα δηλαδή που ποτέ δεν θα συνταχθούν φανατικά και με ιδεολογικά κριτήρια πίσω από ένα πρόσωπο, αλλά μια χαλαρή και ρηχή ψήφο μπορεί να του την δώσουν κάποια στιγμή. Το άλλο που κατάλαβα είναι ότι στο μυαλό αυτού του κοινού, ο Κασσελάκης δεν έχει ταυτιστεί με την «βρωμιά» του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Η ασχετοσύνη του, η γραφικότητα του, η απομάκρυνση του από τον ορθολογισμό, η «αυθόρμητη» ατζαμοσύνη του, το εξωτικό της παρουσίας του, τα παράταιρα (για τον μέσο και λογικό άνθρωπο) που λέει και κάνει ο Στέφανος, λειτουργούν τελικά ως μαγνήτης για τα νεαρά, απολίτικα και αιχμάλωτα της εικόνας παιδιά. Δεν ξέρω αν μακροπρόθεσμα μπορούν να ταυτιστούν μαζί του, σίγουρα πάντως τον διαχωρίζουν πρωτόλεια από το τσούρμο των υπόλοιπων πολιτικών.
Αυτό που εμείς χλευάζουμε, μετατρέπεται σταδιακά σε όπλο του Κασσελάκη. Να μου το θυμάστε, μακροπρόθεσμα θα χουμε άσχημα ξεμπερδέματα μαζί του. Είναι πολλοί οι άσχετοι που θα υποχρεωθούν κάποια στιγμή της ζωής τους να μάθουν την σημασία της ρήσης «μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Τους βλέπω να μαζεύονται σιγά-σιγά και χαλαρά στην ουρά για να τα ακουμπήσουν…
