Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Χθες βρήκα και έτερο Συριζαίο Καππαδόκη ο οποίος βάλθηκε να μου εξηγήσει ότι υπάρχει μεν ορμητικό κοινωνικό ποτάμι υπέρ του κόμματός του, πλην για κάποιον απροσδιόριστο λόγο οι άνθρωποι του κόπου και του μόχθου… δεν το λένε δημόσια. Μου έφτιαξε και το προφίλ του μέσου κρυφού ψηφοφόρου του Σύριζα. «Είναι παλιός ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ, εμάς ψηφίζει, αλλά δεν το λέει στο καφενείο. Ούτε στον δημοσκόπο».
Αυτά που έγραψα χθες για κάποιον μυστηριώδη «φόβο» που οι ΣΥΡΙΖΑίοι λένε ότι έχει καταλάβει το κοινωνικό σώμα, με αποτέλεσμα να μην ομολογούν οι ψηφοφόροι ότι θα ψηφίσουν Αλέξη, τελικά είναι η επίσημη γραμμή τους. Όταν συναντάς τρεις – τέσσερις και πέντε άσχετους μεταξύ τους που σου λένε το ίδιο ακριβώς πράγμα, τότε είναι προφανές ότι υπάρχει ενιαίο κέντρο που διοχετεύει τη «γραμμή» προς όλες τις κατευθύνσεις.
Οφείλω να πω και κάτι ακόμα, πολύ σημαντικό κατά τη γνώμη μου. Συνάδελφοι που η Κουμουνδούρου δεν τους κατατάσσει στους Πετσωμένους (διότι αυτός ο διαχωρισμός είναι ολοζώντανος στο μυαλό τους) μιλούν με στελέχη του Σύριζα και μένουν εμβρόντητοι από την ειλικρίνεια της σιγουριάς τους. «Ρε σεις, αυτοί είναι βέβαιοι ότι θα κερδίσουν, δεν βάζουν καν στο μυαλό τους την πιθανότητα να έρθουν δεύτεροι» μας πληροφορούν καλοπροαίρετα.
Ε μα αυτά λοιπόν είναι που οδηγούν ένα ολόκληρο σύστημα σε ομαδικούς παραλογισμούς. Διότι όταν κάποιος είναι βέβαιος ότι θα κερδίσει, αλλά τις ενδείξεις αυτής της επερχόμενης νίκης δεν τις βλέπει ούτε στο κλίμα της κοινωνίας ούτε στις επιστημονικές δημοσκοπήσεις, δεν είναι λογικό να ψάξει μια καλή δικαιολογία που θα επιφέρει μια κάποια ισορροπία εντός του; Αλλιώς θα τρελαθεί. Οπότε εφευρίσκει τον φόβο. Κάτι φοβάται ο πολίτης και κρύβει τις πεποιθήσεις του.
Μέχρι πρότινος έλεγαν ότι οι δημοσκόποι δεν τους έβρισκαν για να τους ρωτήσουν, ειδικά τους νέους. Αυτό εξηγούσε εν μέρει τις αρνητικές δημοσκοπήσεις, αλλά δεν εξηγούσε το χλιαρό και αδιάφορο κλίμα που υπάρχει για τον Σύριζα στην κοινωνία. Θα μου πείτε πως ούτε για τον Μητσοτάκη υπάρχει κανένας υπέρμετρος ενθουσιασμός, πλην ο Σύριζα χρειάζεται πραγματικό και ορατό «κλίμα ανατροπής» για να φέρει τούμπα τα πράγματα και να εμφανιστεί ως νικητής. Ε αυτή η «ανατροπή» δεν υπάρχει ούτε καν ως οσμή στον αέρα. Το ανάποδο σούρνεται.
Οπότε αναγκάζονται να καταφύγουν στις παλιές γνώριμες και πολύτιμες ιδεοληψίες τους. Ότι τους φοβίζουν, ότι τους κυνηγούν, ότι τους καπακώνουν, τους εμποδίζουν, τους τρομοκρατούν. Οπότε κι αυτοί καταφεύγουν στην ημιπαρανομία, στη συνωμοτικότητα, στη σιωπηρή αντίσταση, στην υπόγεια δράση. Και η νίκη τους, ενώ δεν φαίνεται στα μάτια των εχθρών, την 21η Μαΐου θα πεταχτεί από ‘ξαρχής, θα αντριέψει, θα θεριέψει… που έγραφε και ο Ρίτσος κάποτε. Καλά κρασά σύντροφοι.
